.jpg)
Στα ξερά κλαδιά σου δυο σπουργίτια, κάτω από έναν τραχύ ουρανό που προσηλωμένος πλέκεις με λευκή δαντέλα.
Τα φτερά σου δεν ξεριζώνουν οι βουλές σου.
Είναι βαθιά χωμένα από άφραστους καιρούς
τότε που με τις νεράιδες έπαιζες κρυφτό,
κι από το γητεμένο νερό κρυφών πηγών ξεδίψαγες βρέχοντας
τις άκρες του κρυσταλλένιου σου μανδύα.
Ήταν λίγο πριν μάθεις να ψελλίζεις παραμύθια
που συντροφεύουν με ψιθύρους το σκοτάδι στο δισάκι σου.
Αχνά γελάς κι ανάβουν φωτιές κάτω από στήθη παιδικά
κι όνειρα παίζουν πίσω από τα βλέφαρα τραγούδια
λάμψεις από αστέρια μακρινά που ποτέ δεν αντικρίσαμε και που απερίφραστα παρουσιάζεις
και λυχνάρια παραμυθιών στα χέρια σου κρατάς , που άκαρπες προσμονές υπόσχονται να εκπληρώσουν.
Σε άτεκνη εποχή κι όμως, εσύ, ακόμη πιστεύεις, και
ένα ξωτικό κρέμεται από το αλαβάστρινο σου μούσι και
ταλαντεύεται.
Σς! Κάνε σιωπή να ακούσω τον κρότο των ψυχών καθώς
σκάνε σε εκατοντάδες μικρά πυροτεχνήματα με το που φανεί η σκιά σου.
Διαμάντια που λάμπουν στην πυρά που κρυφά κουβαλάς κάτω από τη μασχάλη.
Κοίτα με.
Ακόμη χαμογελώ όταν σε βλέπω.
Το παιδί δεν χάθηκε κι ολοστρόγγυλο το όνειρο έγινε δυο ματιών κόρες και
δυο ανάσες βιαστικές στα χείλη.
Έρχεσαι να με κοινωνήσεις φως και μαγεμένα μυστικά και αντικαταβολή με ταχυδακτυλουργικά θα σου τρατάρω την καρδιά στο χρυσό περιτύλιγμα που τόσο αρέσκεσαι.
Δε χορταίνεις αγάπη λοιπόν;
Δεκέμβρη;
