Σήμερα θέλω να σας δώσω μια μικρή γεύση από το βιβλίο που έχω τελειωμένο και περιμένει τη στιγμή που θα δοθεί στο αναγνωστικό κοινό.... Μια μικρή, κλεφτή ματιά στον κόσμο του Μάξιμου, της Τάμυ και των ανέμων τους...... μια ματιά στον μύθο που πάντα γνωρίζει να πλέκεται με την πραγματικότητα.
Με πολλή αγάπη προς όλους τους αναγνώστες μου.
«Δεν το διάβασες όλο…» επισήμανε εκείνος με τη βαθιά του φωνή. «Αλλά πιστεύω πως μάλλον δεν θα μπορούσες να το κάνεις σε μια νύχτα. Ωστόσο, σου επιτρέπω να έρχεσαι συχνά εδώ και να μελετάς περισσότερο αν το επιθυμείς κι εσύ.»
Ο χλευασμός και η ειρωνεία του της έκαψαν το δέρμα. Σηκώθηκε, πλημμυρισμένη από την ανάγκη να το βάλει στα πόδια. Με την αγανάκτηση να την χτυπά με μύρια, άγρια κύματα.
Μόλις πριν από λίγη ώρα είχε συνειδητοποιήσει πως ήταν ερωτευμένη με αυτόν τον άντρα. Με τον Μάξιμο. Πως αυτό που την τραβούσε πάνω του, ήταν τα δικά της συναισθήματα, ο έρωτας της που είχε αρχίσει να ανθίζει σαν αγριολούλουδο κάτω από το βαρύ πέπλο του χιονιού. Αντίθετος με τη φύση και τα γεγονότα.
Όμως... Το χειρότερο ήταν πως μόλις τώρα, κατανοούσε πως είχε ερωτευθεί τον ίδιο το διάολο. Δε θα της γυρνούσε ποτέ πίσω όσα ένιωθε. Δεν είχε κανέναν μέλλον μαζί του. Κι αν είχε ελάχιστο από αυτό, θα ήταν πνιγμένο μέσα στη δυστυχία.
«Ταράχτηκες τόσο που δεν έχεις τη δύναμη ούτε να απαντήσεις;» δεν κουνήθηκε από τη θέση του αλλά η χροιά της φωνής του σκληρή σαν ατσάλι, δόνησε το χώρο.
«Πρέπει να ξαπλώσω. Δεν αισθάνομαι και τόσο καλά…» δικαιολογήθηκε η Τάμυ και κίνησε για την πόρτα. Έπιασε το χερούλι αλλά λίγο πριν βγει στο διάδρομο, ο Μάξιμος τη σταμάτησε, αρπάζοντας την από το μπράτσο. Τα δάκτυλα του σα μέγγενες την αιχμαλώτισαν στη θέση της.
«Το βάζεις στα πόδια έτσι; Στην πρώτη κακοτοπιά, πετάς τα όπλα και αναιρείς όσα έλεγες, φανερώνοντας την αδύναμη αλήθεια τους.»
Σήκωσε το κεφάλι μουδιασμένα και αντίκρισε το σκληρό του πρόσωπο, τις όμορφες γωνίες, τα μεγάλα διαπεραστικά μάτια που στο κέντρο τους έκαιγε η ειρωνεία και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.
«Δεν θυμάμαι να είπα οτιδήποτε που σας οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα» είπε νιώθοντας τρομερά ευάλωτη. Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά που ερωτευόταν. Η πρώτη, που η αγάπη της χτυπούσε την πόρτα με θράσος, ξεπερνώντας τα εμπόδια και τις παγίδες που έβαζε εκείνη στον περίβολο της καρδιάς της. Αλλά ήταν μια αγάπη καταδικασμένη. Αν ερωτευόταν ένα αντικείμενο θα είχε καλύτερη τύχη. Άψυχο εκείνο, άψυχος κι ο Μάξιμος. Όμως ο Μάξιμος είχε τη δύναμη να την πληγώσει, όχι…, να την διαλύσει αν ήθελε….
«Είναι φανερό πως βάζεις την ουρά στα σκέλια. Με κοιτάζεις και διαβάζεις στο πρόσωπό μου όλα όσα έμαθες .....
Photo from deviant art by laura-makabresku
title He is darkness..
Thanks to her artistry, her photo match perfect to the piece of my manuscript
