Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Δυο υπέροχες εκπλήξεις! ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και MAGNEWSPAPER για την ΥΠΟΣΧΕΣΗ και το ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ


Δεν είναι μονάχα η έκπληξη αυτού του άρθρου... , είναι ακόμη περισσότερο η συγκίνηση που μου προκάλεσαν τα λόγια σου, ο τρόπος με τον οποίο αγκαλιάζεις τούτο το πνευματικό μου 'παιδί', το πνευματικό μου πρωτάκι, φέρνοντας μου υγρασία στα μάτια κι ένα μικρό κόμπο στο λαιμό... Efi Diamatari σε ευχαριστώ και σε ΑγαπΩ!
Το ωραιότερο δώρο για σήμερα, από ένα κορίτσι που λατρεύει τη λογοτεχνία και βρίσκεται πάντα κοντά σε αυτή και τους δημιουργούς.
Συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά σε εσένα, τη μοναδική συντάκτη και απίστευτη συγγραφέα Maria Prodromou A και την in διαδικτυακή εφημερίδα Mag Newspaper που ξανάρθε για να κάνει τον κυβερνοχώρο πλουσιότερο!





https://gnomipoliton.files.wordpress.com/2017/11/gnomipoliton-140-web.pdf

ΥΠΟΣΧΕΣΗ... και πρόταση για έναν περιπετειώδη έρωτα από την εφημερίδα ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και τη στήλη της αγαπημένης φίληςΛίτσα Κοντογιάννη. Χίλια ευχαριστώ για την τιμή!

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

ΒΙΒΛΙΟ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ: ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ Κριτική άποψη της κας...

ΒΙΒΛΙΟ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ: ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ Κριτική άποψη της κας...: Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, εκδ. Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ Μια ερωτική ιστορία διαφορετική από τα συνηθισμένα. Ανήκει πέρα ...







Μια ερωτική ιστορία διαφορετική από τα συνηθισμένα. Ανήκει πέρα για πέρα στις δυνατές ιστορίες αγάπης. Είναι απρόβλεπτη, μαγική, ατμοσφαιρική, συναισθηματική, μυστηριακή.

Πρόκειται για μια υπόσχεση που δεν τηρήθηκε, που προδόθηκε.

Αν και μπλέκει μέσα στην ιστορία το μεταφυσικό, δεν είναι αυτό το κύριο θέμα του βιβλίου. Αφορά πολύ περισσότερο τον έρωτα, τη ζωή και το φως.

Η αέναη πάλη ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως, μέχρι να αναγκαστεί να παραχωρήσει το σκοτάδι τη θέση του στο άπλετο φως.

Δανείζεται στοιχεία από την φανταστική και αστυνομική λογοτεχνία, δεν χάνει σε τίποτε από το συναίσθημα και την ανθρωπιά.

Οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά δομημένοι και η ηρωίδα απολύτως αιθέρια, μαγική και μοναδική, που δεν διστάζει ωστόσο να αναμετρηθεί με το στοιχείο του κακού.

Είναι ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό, δυνατό, ευκολοδιάβαστο και κρατάει τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα του.

Λίτσα Κοντογιάννη

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ 

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Οι αληθινοί μάγκες... νέο μου άρθρο στο Writers Gang

http://writersgang.com/2017/10/03/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%82/





Τους ξέρεις αυτούς του μάγκες;
Τους αληθινούς….
Εκείνους που κρύβουν μέσα στα διπλωμένα τους μανίκια το μόχθο και φοράνε στο μέτωπο μια αόρατη κορδέλα στα χρώματα του πείσματος και του ιδρώτα.
Εκείνους που μασάνε τσίχλα τον καημό και καταπίνουνε το σάλιο τους αθόρυβα, δίχως να φτύνουν στο δρόμο, παράπονα, φανφάρες και καψουροτράγουδα της οκάς.
Οι αληθινοί μάγκες,  έχουν στραβά δάκτυλα και γερασμένα μάτια στα ωραία τους πρόσωπα, γιατί στραγγίζουν τις μέρες με γυμνά χέρια και μετά τις πλέκουν με ψιλό βελόνι σε ένα  μεγάλο καμβά από μαλαματένια ζωή.
Οι αληθινοί μάγκες ξέρουν να κλειδαμπαρώνουν στις σιωπές τους όρκους κι υποσχέσεις που ξημερώνουν ελευθερώνοντας τες,  γινωμένες ουρανοξύστες, με γερά θεμέλια και παράθυρα που κοιτούν στην ανατολή.
Αυτοί δεν ξέρουν να στραβώνουν το στόμα και να βάζουν τα χέρια στις τσέπες, δεν έχουν ανάγκη τα ανοιχτά πουκάμισα και τα γυμνά τα στήθη…  στέκονται σα θεριά και σα δράκοι φοράνε σιδερένιες φολίδες στο κορμί για κουστούμι κι όταν μιλούν, από τα ρουθούνια τους βγαίνει φωτιά και από το λαρύγγι ίαμα.
Ξέρεις;  Οι αληθινοί μάγκες, δεν αγαπούν… Παραδίδουν.
Ξεσκίζουν πέρα ως πέρα τα στήθη τους με δίκοπο μαχαίρι, ξεριζώνουν άγρια την καρδιά τους και την προσφέρουν σε ασημένιο, γυαλιστερό πιάτο για να τη γευτείς μέχρι την τελευταία της μπουκιά.
Και ζητούν από εσένα για αντάλλαγμα, να γνωρίζεις σωστά, να ξέρεις, πώς να τους κοιτάς ίσα, βαθιά στα μάτια.


Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Το βιβλίο στα χέρια και την άποψη της Βασιλικής: «Η Υπόσχεση» της Γεωργίας Κακαλοπούλου

Το βιβλίο στα χέρια και την άποψη της Βασιλικής: «Η Υπόσχεση» της Γεωργίας ΚακαλοπούλουΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 

Το βιβλίο στα χέρια και την άποψη της Βασιλικής: «Η Υπόσχεση» της Γεωργίας Κακαλοπούλου 

Γράφει η Βασιλική Μολφέση


Συναρπαστικό, γεμάτο ερωτισμό και περιπέτεια είναι το βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου με τίτλο «Η Υπόσχεση». Η υπόθεσή του ξετυλίγεται στις Συρακούσες και στο Αρχοντικό του κόντε Μάσιμο Κονσίτο Αρά, όπου σε μια κλοπή πολύτιμου κειμηλίου δολοφονείται ο Αντώνης Ατλαντής, προπονητής της ομάδας του κόντε.
21903718_10204018582021784_806982743_n

Η δυναμική, τολμηρή και πεισματάρα κόρη του Τάμι από την Κέρκυρα θα βρεθεί στις Συρακούσες όπου σαν αγόρι και σαν παίχτης της ομάδας αυτής, προσπαθεί να ανακαλύψει στοιχεία για τη δολοφονία του πατέρα της και να ξεσκεπάσει τους ενόχους. Μια συναρπαστική ιστορία με υπέροχη πλοκή, πολύ ωραία γραφή με καλολογικά στοιχεία και όμορφες εικόνες που ξεδιπλώνονται μπρος στα μάτια του αναγνώστη.

Με δυνατή εισαγωγή του έρωτα και της προδοσίας της Ντιάνα και του Φιλίπο το 1863 και της πολύτιμης ζώνης της που κληρονομεί την κατάρα στις επόμενες γενιές, εντείνει από την πρώτη σελίδα την αγωνία και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Συγκλονιστικές σκηνές γεμάτες έρωτα, πάθος αλλά και φόβο και πόνο ξετυλίγονται ανάμεσα στην Τάμι και στο Μάσιμο που φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή του, όπως και υπέροχες στιγμές με αδελφικότητα και χιούμορ ανάμεσα στα αγόρια της ομάδας , τους συναθλητές της Τάμι.

Η ανάμειξη της μαφίας για δύναμη και χρήμα και η αδιαλλαξία , η ματαιοδοξία και ο εγωισμός της κοντέσας Σαλίνα με σκοπό να αλλάξει τη μοίρα και να νικήσει την κατάρα, δημιουργούν συνεχώς κατακλυσμιαία γεγονότα από σκάνδαλα, τιμωρίες, εκβιασμούς και απόπειρες δολοφονίας.
Τρυφερή κι ευαίσθητη η ιδιαίτερη κι αφοσιωμένη φιγούρα του επιστάτη Εμανουέλε που αγωνίζεται κι αυτός και η τσιγγάνικης καταγωγής Γκρατσιέλα για να λυθεί η κατάρα και μέχρι «η προδοσία να δώσει τη θέση της στην πίστη, το μίσος στην αγάπη και η λύπη στη χαρά». Ένα υπέροχα καλογραμμένο, μαγευτικό μυθιστόρημα γεμάτο περιπέτεια, ερωτισμό, πάθος, αγάπη και μυστήριο που ο αναγνώστης διαβάζει απνευστί ως την τελευταία του σελίδα.

Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Αύγουστος του Χρόνου ο αδερφός! Άρθρο μου στο Writers Gang


Ξύπνησε ο Αύγουστος από τον βαθύ του ύπνο.
Σιγοτραγουδά μια προσευχή στην Παναγιά, κρεμάει στο ηλιοκαμένο  στήθος έναν θαλάσσιο αστερία και ξεκινά ξυπόλητος στη βρεγμένη άμμο για να μαζέψει βουερά κοχύλια και λαμπερά χαμόγελα για την συλλογή του.
Μυρίζει ο τόπος γινωμένη θάλασσα, νύχτες με δυόσμο και τριμμένα αστέρια στο παγωτό σοκολάτα των ονείρων μας.
Μυρίζουν οι μέρες φέτα από καρπούζι  με τυρί και ξανοίγονται με λευκά πανιά πάνω σε αφρούς  και φυσαλίδες που βγάζουν τα στήθη του Ποσειδώνα και των Ωκεανίδων.
Κι εμείς στεκόμαστε βυθισμένοι στον πάτο μιας ζωής που μας ζητά οδοιπορικά.  Που μας εκβιάζει για λύτρα.
Μα ο Αύγουστος  χαμογελά στραβά. Κάθεται σε έναν βράχο για να ανασάνει ανατολίτη άνεμο και να χαζέψει αλήτες γλάρους.
Σφίγγει τα φρούτα του στις χούφτες, τα κάνει μεγάλες μπουκιές,  τρέχουν τα ζουμιά του και  λερώνεται , κολλάει το χρυσό του δέρμα, γεμίζει με ουσίες , χρώματα κι αρώματα η πλάση  και  μετά, σαν καλός οικοδεσπότης ,μας καλεί να τον συντροφεύσουμε.
Καθώς απλώνει το αστραφτερό του χέρι, μας λέει πως τίποτε δεν μας ανήκει παρά ο χρόνος τούτος που διανύουμε γι αυτό και είναι μοναδικός.  Και πρέπει να τον δαγκώσουμε βαθιά, να τρέξουν οι χυμοί του στο λαιμό  και το στήθος μας,  να λερωθούμε, να βαπτιστούμε από την αρχή άνθρωποι της γης και του ουρανού, να αγαπήσουμε το καλοκαίρι, να ευχαριστήσουμε το Θεό που μας χάρισε έναν ευλογημένο κι ευεργέτη  Αύγουστο…

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Σώμα από πηλό για την παραλία.... το νέο μου άρθρο στο Writers Gang

 Πατήστε εδώ για να βρεθείτε στο υπέροχο Writers Gang  http://writersgang.com/2017/06/17/%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%80%CF%85%CE%BB%CF%8C-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1/



                                    Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 

Κοιτάξου στον καθρέπτη. 
Καλά…
…Όχι , μην κοιτάζεις τη μικρή ή τη μεγάλη περιφέρεια  σου που συμβολίζει τη γονιμότητα σου και κουβαλάει το γενετικό υλικό όλων των προγόνων που έφτιαξαν αυτό που είσαι…
Μη συγκεντρωθείς στα ψωμάκια στους γοφούς και την κοιλίτσα σου που σημαίνουν  στιγμές απόλαυσης μιας αφθονίας που σου χάρισε απλόχερα η τύχη σε σχέση με άλλους, με λιγότερο τυχερούς…
Μην κοιτάζεις τις ραγάδες από μια εγκυμοσύνη που σε ευλόγησε να γίνεις δοχείο και να προσφέρεις στην ανθρωπότητα το ίδιο το μέλλον της…
Αυτές είναι παράσημα και να είσαι περήφανη που τα έχεις…
Μην κοιτάξεις την κυτταρίτιδα σου που είναι θεμέλιο από τη φύση στις ορμόνες σου ώστε να μπορείς να κυοφορήσεις…
Μην κοιτάξεις το μέγεθος του στήθους σου, μικρό ή μεγάλο ή ακόμη και καθόλου, βρίσκεται στο δικό σου στέρνο και συντροφεύει μέρα νύχτα τους χτύπους της πολύτιμης καρδιάς σου, αυτής της καρδιάς που είναι φτιαγμένη για να χωράει και να αγαπάει…
Όχι…
Μην κοιτάξεις τα μπράτσα σου , αν είναι χαλαρά ή σφιχτά… το μόνο που χρειάζονται είναι να έχουν τη γενναιοδωρία να αγκαλιάζουν, μάνα, πατέρα, αδέρφια, φίλους, αγαπημένο και παιδιά…
Μην κοιτάξεις τα μάγουλα και το πιγούνι σου, μικρά ή μεγάλα,  σημασία έχει το χαμόγελο που φυλάνε ανάμεσα, που πρέπει να είναι μεγάλο και ζεστό.
Μην κοιτάξεις τα μαλλιά σου ή τα καλοβγαλμένα φρύδια σου, ή ακόμη και αν έχεις πολλές ή λίγες τρύπες στο αυτί σου ή τατουάζ….
Κοίτα…
Τώρα κοίτα καλά τα μάτια σου και φτάσε ως την ψυχή σου.
Τα σώματα είναι σαν τα αρώματα, φθίνουν, εξατμίζονται, εξαφανίζονται… Είναι φτιαγμένα από πηλό και κάποια μέρα, μετά από πολλά χρόνια ραγίζουν και στο τέλος σπάνε.
Όμως τούτος ο πηλός κουβαλά το πιο πολύτιμο φορτίο… για αυτό και πρέπει να τον αγαπάς, να τον φροντίζεις, να τον αποδέχεσαι, να τον χαίρεσαι.
Κοίτα,
 άγγιξε,
 αγκάλιασε τον πηλό σου.
Βγες στην παραλία, στη βόλτα, μπρος στον κόσμο και να στέκεσαι με το κεφάλι ψηλά, με ένα  χαμόγελο τεράστιο και το στέρνο σου φουσκωμένο από συναισθήματα.
Η ζωή είναι ευλογία, η ψυχή είναι το κόσμημα και το σώμα σου είναι το δοχείο.
Παίξε, γέλασε, ζήσε ελεύθερα και μη νοιάζεσαι για τίποτε άλλο πέρα από τον να έχεις μια καλογυμνασμένη ψυχή, πανέμορφη και λαμπερή, καλοβαλμένη.
Εκείνη να βγάζεις στις παραλίες…

Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Αν Το Μυαλό Μου Ήταν Άνθρωπος! (ft. Vaga) - iLap

Δεν ήξερα μέχρι πρότινος τι είναι Γιουτιούμπερ... Όμως ήξερα πως το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά... Το συγκεκριμένο 'μήλο' μάλιστα είναι ολόχρυσο και έχει σκοπό να μας τρελάνει!
Η μικρή μου Helen Lapatsi στο πρώτη της βίντεο στο κανάλι της στο Youtube! 
Στοιχηματίζω πως θα απολαύσετε το ... "Αν το μυαλό μου ήταν Άνθρωπος" και θα γελάσετε με την ψυχή σας!



Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Στο PULL YOUR TRIGGER το νέο μου άρθρο "Ανόθευτοι" στις APRIL 25, 2017

writersgang.com ΑΝΟΘΕΥΤΟΙ




Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 
Συνήθως τα άρθρα μιλούν για την αθώα παιδική ηλικία των περασμένων δεκαετιών, για τα παιχνίδια με πεντόβολα, με τα μήλα, το κρυφτό πίσω από κολώνες ΔΕΗ, πυλωτές και αυτοκίνητα, τα χαχανητά από το κρύο ανέκδοτο ενός φίλου, το τρέξιμο πίσω από τα άμοιρα αδέσποτα σκυλιά , την Πινακωτή… τι;;;; πόσο γλυκά ακουγόταν αυτό το «από το άλλο μου το αυτί!» Το τραγούδι «ήταν ένα μικρό καράβι» που ήταν ά ά αταξίδευτο… και δεν γνωρίζαμε ποτέ γιατί ήταν αταξίδευτο.
Τότε, ναι τότε μπαίναμε στα λεωφορεία για να πάμε εκδρομή και χανόμασταν στο μαγικό τρέξιμο των αγρών προς τα πίσω. Βιαστικοί εκείνοι, πότε φορτωμένοι με βαριά πράσινα κοσμήματα, πότε ντυμένοι με χρυσά φορέματα, παρέα με τα τραγούδια που έπαιζε το άχαρο γουόλκμαν μας, απορροφούσαν όλες τις σκέψεις, τα προβλήματα, τους νταλγκάδες και τους κρυφούς έρωτες και μας μάθαιναν πως αυτός ο κόσμος, ο μεγάλος, ο μικρός, έχει ένα τρόπο να προχωρά να φεύγει, να γλιστρά,- αργά ή γρήγορα δεν έχει σημασία-, πάντα όμως να προχωρά και μαζί του να προχωρούμε κι εμείς, σπαταλώντας σωστά τον μικρό μας χρόνο, σε αγκαλιές και σε αγγίγματα, σε λόγια και σε ψίθυρους, σε τραγούδια και χορούς, σε εμάς και σε άλλους ανθρώπους κι όχι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, κινητού ή άλλης ψεύτικης, αδιάφορης, ψυχρής συσκευής που καταναλώνει το μυαλό, μουδιάζει τις ψυχές μας, νεκρώνει τις αισθήσεις μας.
Όχι… εγώ θα μιλήσω σήμερα για τους ανόθευτους ανθρώπους που τριγυρνούσαν ακόμη εκείνον τον καιρό σε τούτον τον κόσμο. Εκείνους τους παλιούς, τους ξεθωριασμένους από πολέμους και πείνα, που κρατούσαν όμως μέσα στα μάτια τους την γεύση από την ψίχα ενός ζεστού, ολόφρεσκου ψωμιού, το φτερούγισμα από έναν αλήτη γλάρο και την γλύκα ενός κατακόκκινου γλειφιτζουριού έξω από μια εκκλησιά, σε γιορτή Αγίου!
Αυτοί οι άνθρωποι, ήξεραν να αγαπούν με διαφορετικό τρόπο.
Να σε σέρνουν στο σπίτι τους για καφέ ενώ περνούσες βιαστικός από το δρόμο, να μοιράζονται το λιγοστό ξεροκόμματο τους μαζί σου, να μη ζητούν ποτέ τίποτε από εσένα, να μην απαιτούν και να μην περιμένουν παρά να χαίρονται που υπάρχουν και υπάρχεις και μπορούν και γεύονται στιγμές και γέλια και βάσανα παρέα σου.
Αυτοί οι άνθρωποι, έκαναν προσεκτικά το σταυρό τους, γιατί ήξεραν πως ο σεβασμός για το Θεό, σημαίνει σεβασμός για τον εαυτό τους, για τον Άνθρωπο.
Αυτοί μιλούσαν τρέμοντας για την πατρίδα, γιατί είχαν βιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να την χάνεις, να σου ξεφεύγει από τα χέρια και να πηγαίνει σε ξένα.  Αυτοί γνώριζαν καλά πως η ελευθερία είναι πάνω από όλα. Και ελευθερία για εκείνους δε σήμαινε απλώς να μπορούν να μιλήσουν, να κινηθούν, να πιστέψουν ελεύθερα αλλά να ζουν δίχως πάθη, ελεύθεροι από τους ίδιους, τους θνητούς εαυτούς τους.
Στα μικρά τους παραμύθια, φιλούσαν πάντα μεγάλες δόσεις αλήθειας που πότε γλύκαινε και πότε πονούσε τις καρδιές όσων τα άκουγαν. Τα στρώματα τους δεν ήταν φτιαγμένα από πούπουλα και μετάξια, αλλά ήταν ζεστά γιατί φιλοξενούσαν την αγάπη τους που συνήθως κρατούσε μια ολόκληρη ζωή. Το μυστικό τους ήταν πως ήξεραν να κρατάνε γερά ένα χέρι. Να το κρατούν και να μην το αφήνουν εύκολα, να μην το εγκαταλείπουν, να γίνονται κλαριά πλατάνου, να δένονται και να σκαλώνουν, να το περικυκλώνουν, να ανδρώνονται γύρω του.
Πλάτανοι εκείνοι, γεροί μέσα στο εύθραυστο περίβλημα τους, με ρίζες βαθιές που έφταναν σε μυστικά κοιτάσματα ανόθευτου νερού που γέμιζε, που πότιζε τις φλέβες τους.


Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Παράθυρα... άρθρο μου στο Writers Gang

WRITERS GANG - ΠΑΡΑΘΥΡΑ (εδώ)


Πόσες κι πόσες φορές δεν νιώθουμε πως η  ζωή  μας μοιάζει σκοτεινή και πνιγηρή σαν ένα δωμάτιο δίχως παράθυρο;
Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, δίχως φρεσκάδα και φως, δίχως ανάσα… Και ίσως, λέω ίσως, κάποιες φορές να φταίμε εμείς γι αυτό…
Ίσως να  μάθαμε να θεωρούμε δεδομένα τα… «παράθυρα» και να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία.
Μπαίνουμε σε ένα καινούριο σπίτι, σε μια σχέση, σε μια συνεργασία, σε μια πορεία και προσέχουμε τα πρόσκαιρα… προσέχουμε τα αντικείμενα, τα δήθεν, τις πολυτέλειες, τα τετριμμένα και τις φιοριτούρες  παρόλο που το μόνο που θα έπρεπε να προσέξουμε πρώτο  είναι… τα παράθυρα τους…
Αντικρίζουν άραγε γη, ή ουρανό; Αν σταθείς δίπλα στο περβάζι τους θα φτάνει μακριά , θα απλώνεται το βλέμμα σου; Θα μπορείς να δεις την κορφή ενός βουνού που γαργαλάει την κοιλιά του ουρανού και τη θάλασσα να ράβει γραμμές πάνω  στον ορίζοντα; Θα μπορείς να απολαύσεις πολύχρωμες ακτίνες του ήλιου να γλιστρούν σε αιώνια μάρμαρα, σε μικρούς δρόμους παλιών συνοικιών, να φτιάχνουν φωτοστέφανα επάνω σε κεφάλια μικρών παιδιών που παίζουν κουτσό, να αγκαλιάζουν ξεθωριασμένες σκεπές που φυλάνε πολύτιμες ζωές, να χαϊδεύουν βουκαμβίλιες και γαρίφαλα σε αυλές και σε μπαλκόνια, να αγγίζουν τα πεζοδρόμια παρέα με τις γιαγιάδες που μιλούν για περασμένα;
 Θα αντικρίζεις άραγε μέσα από αυτά χαμόγελα και μάτια καθαρά;
Και η μεγάλη προϋπόθεση;  Να σε χορταίνουν φώς! Άπλετο φως… Είτε του ήλιου, είτε των αστεριών, είτε αυτό που ξέρουν να εκπέμπουν οι καρδιές όταν αγκαλιάζουν με ειλικρίνεια.
Κι από τα παράθυρα αυτά,  θα πρέπει να μπαίνει στο σπίτι, στη σχέση και μέσα σου, ο ήχος από το μπουμπούκι που σκάει επάνω στο κλαρί την άνοιξη. Το μεθυστικό άρωμα του ρετσινιού των πεύκων το καλοκαίρι, μια νότα από  τραγούδι μεθυσμένου γείτονα, καλημέρες που ανταλλάχθηκαν και ξέφυγαν προς όλες τις κατευθύνσεις, να μπαίνει η βοή της ζωής και να γεμίζει σώμα και αίμα και μυαλό.  Να εισβάλει η ψυχρή ανάσα του χειμώνα, να σου αγγίζει το πρόσωπο, να σου αναζωογονεί τις αισθήσεις, να σου θυμίζει πως πρέπει να φυλάγεσαι, πως πρέπει να προσέχεις, πως πρέπει να αγαπάς ακόμη κι αυτόν κι ας είναι βαρύς  και αγκαθωτός. Θα πρέπει να μπαίνει όλη η γλύκα των εποχών, των στιγμών, των ηλικιών και των ανθρώπων και ταυτόχρονα να σε φυλάνε από την ασχήμια, την κακομοιριά, την κακία, το χιόνι και τις παγερές καρδιές.
Θα πρέπει από αυτά τα παράθυρα να φτάνει σε εσένα η ορμή όλου του κόσμου, οι σφυγμοί του, η γεύση του, η ελπίδα του.
Γι αυτό αγάπησε τα και δίνε σημασία μόνο σε αυτά…  εφόσον ανοίγοντας τα φύλλα τους θα έχεις την δυνατότητα να πας ψηλότερα… γιατί σου παρέχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις… τα φτερά σου!

“ΠΟΡΦΥΡΟ ΠΕΛΑΓΟΣ” της Γεωργίας Κακαλοπούλου, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη

✔️Θα σας πω λίγα πράγματα για την ιστορία-κυριολεκτικά λίγα- και θα το κάνω συνειδητά, γιατί δεν θέλω να στερήσω ούτε ένα ψήγμα από την αναγ...