Βρέχει....

Φθινοπωρινό κονσέρτο,
μιας απατηλής θλίψης το ξημέρωμα
από χιλιάδες αναπάντητες απογοητεύσεις.
Γλυκό μεθύσι αναμνήσεων η μυρωδιά της βροχής.
Δε φοβάμαι, λυπάμαι...
Παλιοί πόθοι θαμμένοι στον νερόλακκο
προσμονές από ζάχαρη που έλιωσαν με την πρώτη στάλα.
Τρεις αγάπες αχνές σαν το μαλλί της γριάς
Θυμάσαι; Εκείνο που μπουκώναμε με βουλιμία στα αθώα μας στόματα.
Τρεις αγάπες που διαλύθηκαν.
Μια για μένα.
Μια για σένα.
Μια για το όνειρο.
Δε φοβάμαι.
Για να φοβάσαι πρέπει να μπορείς και να ελπίζεις.
Λυπάμαι... γιατί είναι όλα ψεύτικα, επιφανειακά και τόσο μα τόσο εκκωφαντικά βουβά.
Βρέχει....
Σβήνει η σιωπή.
Μυρίζει αθωότητα.


Τι λες; Πάμε να παίξουμε κουτσό με τα ρυάκια;;