Να γελάς

Να γελάς... ακόμη κι όταν είσαι βαθιά πληγωμένος! Το γέλιο είναι η κόλλα που ενώνει τα κομμάτια σου. Αργά και σταθερά, σου δίνει κουράγιο να πας παρακάτω....

Γ.Κ

To you- Σε εσένα

Αστραφτερές εκλάμψεις έρωτα
μέσα σε ένα κουτί από σπίρτα
σε μια ομπρελοθήκη άδεια
σε ένα διάδρομο σκονισμένο.

Μεταξένιες νιφάδες αγάπης
σε ένα καλώδιο τηλεφώνου
μια μπαταρία ξεχασμένη στο συρτάρι
σε ένα ξυραφάκι χρησιμοποιημένο.

Αβλαβή όνειρα πασπαλισμένα φεγγαρόσκονη
σε κάθε σκέψη που οδηγεί σε εσένα
τα σπίρτα θα γίνουν φωτιά για να ανάψουμε μαζί ένα τσιγάρο
η ομπρελοθήκη θα φιλοξενήσει μια συνάντηση μας κάποια βροχερή ημέρα
η σκόνη στο διάδρομο θα ανασηκωθεί καθώς θα περπατάμε πιασμένοι χέρι χέρι.

Το καλώδιο του τηλεφώνου θα γυρίζει στα δάκτυλα μου την ώρα που θα ακούω τη φωνή σου
η μπαταρία θα φωλιάζει σε ένα παλιό walkman που θα παίζει  μουσική και θα σε σκέφτομαι
το ξυραφάκι θα περιμένει να ξαναχρησιμοποιηθεί καθώς σκυφτή στο πλευρό σου θα ξυρίζω τα νιογέννητα σου γένια.

Για σένα αυτή η μουσική
Για σένα αυτό το χαμόγελο
Για σένα αυτό το καρδιοχτύπι
Για σένα αυτό το γραπτό...

Δε σε γνώρισα ακόμη, δε σε αντάμωσα μα μου έχεις προσφέρει τόσα αγαπημένε....
ή μήπως συναντηθήκαμε στα όνειρα μας;

Eλιξήριο παραμυθιού

Έλα να πιούμε μαζί ένα ελιξήριο παραμυθιού! Θα μάθεις έτσι να εκτιμάς περισσότερο τις κρυφές, μαγικές πτυχές της πραγματικότητας!

Γ.Κ

Αγκάλιασε το φεγγάρι

Στις μνήμες ενός αδήλωτου ονείρου καταδύεσαι 

κι άπνοος χορεύεις στις αναθυμιάσεις.

Σταγόνα ο ωκεανός του και ουρανός στην κλειδαρότρυπα.

Πετάς και βουλιάζεις.

Αγκαλιάζεις το φεγγάρι και ξοδεύεσαι...

μηδέν

Σου είπα πως κάποια πράγματα αψηφούν τους νόμους της φύσης.
Δυο στον έρωτα σημαίνει ένωση, μια οντότητα, μια υπόσταση και κάποιες μοναδικές φορές, σημαίνει κανένας... σημαίνει μηδέν,
Εκείνο το μηδέν ψάχνουν όλες οι ψυχές. Όλες, για να μπορέσουν να γίνουν το άπειρο.

Του έρωτα τον γητεμένο μισεμό

Στην παχιά σκιά της αγάπης μου ξαπόστασε
και άφησε να σε πάρει ο ύπνος ο βαθύς.
Στον γλυκό σου λήθαργο θα ακούσεις τα μπουμπούκια μου να σκάνε από ηδονή, σαν πιεσμένα πώματα σαμπάνιας.
Χρωματιστά, ορθάνοιχτες παλάμες, θα ικετεύουνε για απογευματινή δροσιά,
για δυο χειλιών το άγγιγμα, για το δικό σου χνώτο.
H μυρωδιά τους θα μεθάει τον αέρα. Θα χώνεται σα
χάδι στα μαύρα σου μαλλιά, θα στροβιλίζεται καυτή μέσα στα στήθη , θα κυματίζει... παφλασμούς θα φτιάχνει στο κορμί σου με ευχαρίστηση.
Πελώρια τα κλαδιά του έρωτα μου θα σε προστατεύουν
να μην σε αγγίξει η νύχτα, να μη σε ξυπνήσει το φεγγάρι, να μην σε πλανέψουν ξένα μάτια.
Κι αν θες νανούρισμα θα φωλιάσει ένα αηδόνι στην καρδιά του μεγάλου της κορμού. Να σου σιγοτραγουδίσει. Έτσι, γλυκά να σε μαγέψει. 

Σαν το μύθο της σελήνης. Σε έναν λήθαργο αθάνατο, του έρωτα και της αγάπης τον γητεμένο μισεμό.


Αφιερωμένο στα μονοπάτια που με πάει αυτό το διάστημα η φαντασία και το όνειρο.