Του έρωτα τον γητεμένο μισεμό

Στην παχιά σκιά της αγάπης μου ξαπόστασε
και άφησε να σε πάρει ο ύπνος ο βαθύς.
Στον γλυκό σου λήθαργο θα ακούσεις τα μπουμπούκια μου να σκάνε από ηδονή, σαν πιεσμένα πώματα σαμπάνιας.
Χρωματιστά, ορθάνοιχτες παλάμες, θα ικετεύουνε για απογευματινή δροσιά,
για δυο χειλιών το άγγιγμα, για το δικό σου χνώτο.
H μυρωδιά τους θα μεθάει τον αέρα. Θα χώνεται σα
χάδι στα μαύρα σου μαλλιά, θα στροβιλίζεται καυτή μέσα στα στήθη , θα κυματίζει... παφλασμούς θα φτιάχνει στο κορμί σου με ευχαρίστηση.
Πελώρια τα κλαδιά του έρωτα μου θα σε προστατεύουν
να μην σε αγγίξει η νύχτα, να μη σε ξυπνήσει το φεγγάρι, να μην σε πλανέψουν ξένα μάτια.
Κι αν θες νανούρισμα θα φωλιάσει ένα αηδόνι στην καρδιά του μεγάλου της κορμού. Να σου σιγοτραγουδίσει. Έτσι, γλυκά να σε μαγέψει. 

Σαν το μύθο της σελήνης. Σε έναν λήθαργο αθάνατο, του έρωτα και της αγάπης τον γητεμένο μισεμό.


Αφιερωμένο στα μονοπάτια που με πάει αυτό το διάστημα η φαντασία και το όνειρο.