Να σε περιγράψω...

Έχεις γεύση ουρανού το καταχείμωνο
άρωμα ασημένιου φεγγαρόφωτου
αφή φθινοπώρου
ήχο μαύρης σοκολάτας στον ουρανίσκο.
Είσαι ακίνδυνος σαν αψέντι μες στις φλέβες
και ήσυχος σαν άγρια, θυμωμένη καταιγίδα....

Σε αγαπώ και με αγαπάς κι εσύ.

Αν το μίσος το ονομάσουμε κι αγάπη και την αγάπη μίσος, τί
ακριβώς μας κάνει αυτό; Ερωτευμένους ή εχθρούς;

Μια κλεφτή ματιά στον πρωταγωνιστή μου.