Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας Δεκέμβρης.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας Δεκέμβρης.
Ζούσε σε μια σπηλιά στην κορφή του Ολύμπου, δίπλα από τον αιώνιο παγετώνα του.
Έκανε παρέα με τα αστέρια και έπιανε το χορό κάθε που έπεφταν χιονονιφάδες. Έπλεκε σκουφιά από κλαδιά ελάτων και στόλιζε τα άγρια του γένια με φως από περίσσευμα ηλιοβασιλεμάτων.
Συχνά πυκνά, έπαιρνε μέρος στις βραδυνές ψαλμωδίες των αγγέλων προς το Δημιουργό, έχοντας πάντα τα μάτια του κλεισμένα με παχύ χιόνι για να μην μιάνει την αγνότητα τους.
Κάτω από την ποδιά του, μαζεύονταν όλα τα μικρά ζώα του βουνού, και στα μαλλιά του κρύβονταν πουλιά για να ζεστάνουν τα φτερά τους.
Δεν ήξερε από καλούς τρόπους, ευγένειες και περιττές κουβέντες. Ήταν άγριος, μιλούσε λίγο και χαμογελούσε σπάνια μα όλα του βουνού τα ζωντανά περίμεναν με αγωνία και λαχτάρα τούτο το χαμόγελο γιατί έκρυβε όλων των κορφών το φως και τη λαμπρότητα.
Μια τέτοια μέρα ο Θεός τον έδειξε με το άχραντο δάκτυλο Του.
-Εσύ! του είπε. Εσύ θα γίνεις η αρχή για το Σπουδαίο. Συ θα φυλάξεις μέσα στις ημέρες σου τη Γέννηση Του Γιου Μου.
Ο Δεκέμβρης έπεσε στα γόνατα. Μύρισε ο τόπος θυμάρι και άγρια λουλούδια φύτρωσαν κάτω από το κορμί του.
- Τέτοια αξιοσύνη Κύριε, δεν είμαι ικανός να τη σηκώσω, απάντησε τρομαγμένα.
Ο Θεός γέλασε και ο ουρανός έγινε λευκός και αστραφτερός.
-Θέλω Ο Υιός μου να γεννηθεί μέσα σε σκληρές και άγριες μέρες, που κρύβουν όμως λαμπρότητα και μεγαλείο. Θέλω να Τον κρατούν χέρια κρύα που όμως είναι ικανά να μαζεύουν αστέρια. Θέλω, να σκύβουν οι άνθρωποι στο πέρασμα τούτης της εποχής από την καταχνιά και το αγιάζι μα νάναι ζεστές και τρυφερές οι καρδιές τους.
Από τότε ο Δεκέμβρης, κατεβαίνει το βουνό και εδρεύει στη γη για έναν μήνα. Ίσα για να κουβαλήσει τον αγνό του χαρακτήρα που είναι άγριος και φωτεινός μαζί.
Ίσα, απλά, υποτακτικά, σεβάσμια και τρεμάμενα, για να καλωσορίσει τον Δημιουργό μας!

ΚΑΛΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ αγαπημένοι μου!!!!
Πιστή στην αγάπη μου για τον Δεκέμβρη, του φτιάχνω ένα παραμύθι όποτε μας έρχεται....