Αγκαλιά με ένα σύννεφο...
Γιατί άπιαστος είσαι.
Κι ο έρωτας δεν ψάχνει εύφορο έδαφος να ανθίσει. Σαν άγριο βλαστάρι πετάγεται ανάμεσα από πέτρες και βράχια και κατακόκκινα βάφει τα πέταλα του. Σε καρδιές κλειστές φωλιάζει ξαφνικά σαν ξεστρατημένος γλάρος και τις διαλύει με το χτύπημα των μεγάλων του φτερών.
Και δεν αποδέχεται λογική. Δεν καταλαβαίνει επιχειρήματα. Ανόητος ζητιάνος που απλώνει τα δυο χέρια του αποζητώντας να ξεδιψάσει με αστέρια. Πώς να του δώσεις κάτι που ποτέ δε θα χεις; Μα αυτός επιμένει... Να γεμίσει θέλει τα άδεια του μπουκάλια με νεφελώματα από κλεμμένα βλέμματα και αστεροειδή από αγγίγματα τυχαία και μετά να τα πιεί και να είναι σαν να κατάπιε το σύμπαν ολάκερο... Μα και πάλι δε θα ξεδιψάσει.
Κι αυτή, αγκαλιά με ένα όνειρο θα κοιμηθεί...
Αγκαλιά με ένα σύννεφο...
Γιατί άπιαστος είσαι.
Και στο όνειρο της εσύ πλάι της θα αφήνεις τις ανάσες σου. Και γεύση θα κρατά δική σου στα δυο της χείλη.
Κι αν με το φως τα βλέφαρα ανοίξει, θα νιώθει πως σε κράτησε για λίγο στην ψυχή της.
Πως δικός της ήσουν σε μια απειροελάχιστη περίοδο ενός αέναου χρόνου.
Μα θα της φτάσει...
...γιατί άπιαστος είσαι.
Άπιαστη κι αυτή...
Μα ο έρωτας δεν κρατά λογική.
Ξεδιψά μόνο με αστέρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου