Η συνέντευξη μου στο ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ και στην συγγραφέα και δημοσιογράφο ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

http://www.eimastegynaikes.gr/georgia-kakalopoulou 

Ευχαριστώ την αγαπημένη συγγραφέα και δημοσιογράφο, ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ, το απόλυτο γυναικείο περιοδικό, ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ και την υπέροχη γυναίκα που βρίσκεται από πίσω , την ΑΝΝΑ ΛΟΥΡΑΝΤΟΥ, για το βήμα που μου χάρισαν. Απόλαυσα τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ερωτήσεις!

«Με εμπνέει κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, που θα μπορούσε να αγγίξει μυστικά και με έναν μαγικό τρόπο την ψυχή μου»

Το πιο πολύτιμο φορτίο που κουβαλούν οι αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων, είναι η αθωότητα τους που πάντα νοσταλγεί. Θεσσαλονίκη, βόλτες στο λιμάνι της Κυριακές, κερκίδα στον Πάοκ με τους γονείς, ο γύρος του θανάτου από ένα θίασο που επισκεπτόταν συχνά τις ανηφόρες της Τριανδρίας, ακόμη κι αν ήταν ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι. Και μετά Όλυμπος, ακτές Πιερίας, Κατερίνη. Αυτό που λένε, fall in love με την πρώτη ματιά. Όσο για το γράψιμο η ίδια αναφέρει πως εκείνο που την σπρώχνει να γράφει είναι μια βασανιστική ανάγκη να αποτυπώσει όλα όσα της δίνονται στο χαρτί. Όσα περνούν μέσα από εκείνη αλλά και βγαίνουν από εκείνη. Και την εμπνέει είναι κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, που θα μπορούσε να αγγίξει μυστικά και με έναν μαγικό τρόπο την ψυχή της. Ω ναι. Η  ταλαντούχα συγγραφέας Γεωργία Κακαλοπούλου είναι μοναδική. Και μας μιλάει με εξαιρετική μαεστρία της για τη ζωή της, τα βιβλία της, τον έρωτα, το συγγραφικό φθόνο μα και άλλα πολλά, ευχόμενη οι άνθρωποι να καταλάβουν πως ό,τι έχει σημασία δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται, δεν δανείζεται. Ό,τι έχει σημασία είναι απτό, καθαρό και αποζητά μόνο την αποδοχή και την προσοχή μας και ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.

Γεωργία μου, γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη. Μίλησε μου λίγο για τα παιδικά σου χρόνια, τα εφηβικά σου όνειρα. Ήθελες από μικρή να ασχοληθείς με τη συγγραφή;
Να σου μιλήσω για τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια; Πώς να χωρέσει κανείς έναν ωκεανό σε ένα γυάλινο μπουκάλι; Αδύνατον! Μόνο το άρωμα του μπορεί να συγκρατήσει κάπως, κι αυτό θα χάσει όλη τη σπιρτάδα του. Το πιο πολύτιμο φορτίο που κουβαλούν οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, είναι η αθωότητα τους που πάντα νοσταλγώ. Θεσσαλονίκη… Βόλτες στο λιμάνι της Κυριακές, κερκίδα στον Πάοκ με τους γονείς, ο γύρος του θανάτου από ένα θίασο που επισκεπτόταν συχνά τις ανηφόρες της Τριανδρίας, ακόμη κι αν ήμουν ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι. Και μετά Όλυμπος, ακτές Πιερίας, Κατερίνη. Αυτό που λένε, fall in love με την πρώτη ματιά. Η μέρα δεν έφτανε ποτέ για να με χορτάσει με παιχνίδι. Τα αυτιά μου δεν έπαυαν ποτέ να τεντώνονται ψάχνοντας να ακούσουν για κάποια καινούρια κι ενδιαφέρουσα ιστορία από αυτές που μόνο οι μεγάλοι ήξεραν να πουν, ο κόσμος ακόμη και στα δύσκολα, έμοιαζε χρωματιστός και χαμογελαστός. Ήμουν και είμαι εξαιρετικά φιλόζωη. Είχα υιοθετήσει αρκετά είδη ζώων από κουνέλια και πάπιες, ως σκυλιά, πτηνά, ακόμη και βατράχια. Η μητέρα μου είχε πραγματικά απηυδήσει μαζί μου. Λάτρευα τη μουσική, τη ζωγραφική , το χορό αλλά πάνω από όλα να φτιάχνω ιστορίες. Με τα παιχνίδια μου σκαρφιζόμουν ολόκληρα έπη και θα έλεγε κανείς πως ήμουν εξαιρετικά ήσυχη όταν ήμουν απασχολημένη με αυτά, ίσως γιατί ήμουν χαμένη στους κόσμους που δημιουργούσα. Ως έφηβη ήμουν ρομαντική και ταυτόχρονα δυναμική και ανήσυχη. Έψαχνα να βρω την ταυτότητα μου, που γοητευόταν όμως πάντοτε από τους τομείς της καλλιτεχνίας.
Ποια είναι η βαθύτερη, πιστεύεις, αιτία που ωθεί έναν άνθρωπο να ασχοληθεί με την συγγραφή, παράλληλα με μια φορτωμένη από υποχρεώσεις καθημερινότητα;
Αυτή η ερώτηση είναι χιλιοειπωμένη και κάθε φορά μπορούμε να δίνουμε την ίδια ή διαφορετική απάντηση. Ωθεί κανέναν στη συγγραφή, η αναζήτηση της αλήθειας που αντιλαμβάνεται με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Το γεγονός πως είναι δίαυλος και μέσο μιας άλλης πραγματικότητας. Το γεγονός πως είναι ευαίσθητος δέκτης των ανθρώπινων συμπεριφορών και συναισθημάτων και των καταστάσεων γύρω του. Ο συγγραφέας καταγράφει, επεξεργάζεται και προσφέρει, ανάλογα με τη δική του οπτική και τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, μηνύματα, σκέψεις, οράματα. Ωθεί κανέναν στη συγγραφή το γεγονός πως είναι έτσι φτιαγμένος. Αγνά και απλά.
 Εσένα τι είναι εκείνο που σε σπρώχνει στο να γράφεις; Τι σε εμπνέει;
Με σπρώχνει να γράφω μια βασανιστική ανάγκη να αποτυπώσω όλα όσα μου δίνονται στο χαρτί. Όσα περνούν μέσα από μένα αλλά και βγαίνουν από εμένα. Με εμπνέει κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, που θα μπορούσε να αγγίξει μυστικά και με έναν μαγικό τρόπο την ψυχή μου.
Έχουν εκδοθεί μέχρι τώρα τέσσερα βιβλία σου.  Μίλησε μου λίγο για τα δύο τελευταία. Λόγοι Μοναξιάς και Θεοί και Φύλακες.


Οι Λόγοι Μοναξιάς είναι ένα κοινωνικο-αισθηματικό μυθιστόρημα, που πατά επάνω σε μια ιδιαίτερα λεπτή υπόθεση. Τη σύλληψη ενός παιδιού εκτός γάμου και μάλιστα σε μια κοινωνία μικρή και κλειστή, που κρατά ακόμη καλά, ταμπού και προκαταλήψεις μέσα στις χούφτες της. Το Λόγοι Μοναξιάς, είναι ένα πολυπρόσωπο βιβλίο, που ακροβατεί ανάμεσα σε καταστάσεις και συναισθήματα αντίθετα μεταξύ τους. Δυστυχία και ευτυχία, απογοήτευση και ανέλπιστη ευκαιρία, περηφάνια και εγωισμό σε αντιπαράθεση με τον έρωτα και την καλοσύνη.
Το Θεοί και Φύλακες Είναι ένα βιβλίο φανταστικής λογοτεχνίας. Στην ουσία όμως, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, φανταστικής πραγματικότητας. Τα πάντα εκτυλίσσονται σε πραγματικό χρόνο και τόπο. Η ιστορία ξεκινά με ένα ταξίδι της κεντρικής ηρωίδας στα δάση της Τοσκάνης στην Ιταλία, συνεχίζεται στην πανέμορφη Φλωρεντία, στα δάση και την πόλη Κουόπιο της Φιλανδίας και καταλήγει τελικά με την επιστροφή στην Ελλάδα και στους πρόποδες του Ολύμπου που υπεραγαπώ. Οι ήρωες, είναι γεμάτοι μίση και πάθη. Κουβαλάνε μυστικά, αγωνίες, συναισθήματα που τους κάνουν προσιτούς και αγαπημένους. Ο κόσμος των θνητών μπερδεύεται με τον κόσμο των αθάνατων και κατά τη διάρκεια της ιστορίας, μας περιτριγυρίζουν αρχαίοι έλληνες θεοί και μυθικά πλάσματα που όμως φαντάζουν σχεδόν φυσικά, πραγματικά. Μια αρχαία προφητεία που απειλεί την ισορροπία και την ειρήνη όλων, γρίφοι και επικίνδυνα μυστικά ,στοιχειώνουν και καταδυναστεύουν ένα κορίτσι γεμάτο φως.
Τι σημαίνει για σένα έρωτας;
Ο έρωτας είναι μια μάχη… Έρχεται όταν δεν τον περιμένει κανείς, εκπλήσσει, αναταράζει, βεβηλώνει, κατατροπώνει. Μέσα από την πύρινη λαίλαπα του, γεννιούνται γόνιμα εδάφη για να καρποφορήσει κάτι νέο. Γι αυτό και είναι εφαλτήριο ιδεών και γενεσιουργή αιτία.
Εξ όσων γνωρίζω τα βιβλία σου βασίζονται ως επί το πλείστον σε φανταστικά γεγονότα.. Προτιμάς δηλαδή να γράφεις για κάτι φανταστικό;
Προτιμώ να γράφω για την πραγματικότητα μέσα από φανταστικές καταστάσεις. Όση φαντασία κι αν διαθέτει ένας συγγραφέας , η ίδια η ζωή έρχεται συχνά να τον ξεπεράσει ως ανεξέλεγκτη και άκρως ευφάνταστη. Παρόλα αυτά, έχω στην άκρη και ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα και στην βιογραφία ενός δικού μου προσώπου. Κάποια στιγμή, θα προσπαθήσω να το συνεχίσω και να το τελειώσω.
Ελένη. Η  ηρωίδα του βιβλίου σου Θεοί και Φύλακες. Πόσο ταυτίστηκες μαζί της  όσο έγραφες το βιβλίο;
Πολύ! Συχνά ταυτίζομαι με τους ήρωες μου , για να μη σου πω πάντα. Είναι ένα μαγικό φίλτρο για να μπορέσω να χωθώ βαθιά κάτω από το πετσί τους, να βιώσω τα συναισθήματα τους, να ακούσω τις σκέψεις τους και να μπορέσω έτσι να αποδώσω καλύτερα την πορεία τους. Η Ελένη ήταν από τις ωραιότερες ηρωίδες. Ήταν γεμάτη φως, ζεστασιά, αγάπη και πραγματικά, χάρηκα υπερβολικά το ταξίδι που έκανα μαζί της.
Πως εμπνεύστηκες την ιδέα και πόσο επίπονη ήταν η πορεία μετεξέλιξής της σε μυθιστόρημα;
Η ιδέα ήρθε… ουρανοκατέβατη! Αυτό που με βασάνιζε καιρό ήταν πως ήθελα να γράψω κάτι που να κυμαίνεται ανάμεσα σε πραγματικότητα και φαντασία. Κάτι που δεν είχα τολμήσει πριν και που ήθελα διακαώς. Όταν μου φανερώθηκε η ιδέα, αφέθηκα, έγινα έρμαιο της και κύλησα σαν ποτάμι από λέξεις που κουβαλούσαν εικόνες και συναισθήματα στο χαρτί. Μαζί με εκείνη κι εγώ. Κι έτσι η διαδικασία εξέλιξης δεν ήταν επίπονη αλλά εξαιρετικά απολαυστική.
Πώς νιώθεις μετά από την ολοκλήρωση της συγγραφής; Λύτρωση, πνευματική κόπωση ή ψυχική ευφορία;
Κατά το τέλος της διαδικασίας της συγγραφής ενός βιβλίου, αισθάνομαι ένα περίεργο κράμα συναισθημάτων. Νοσταλγία, χαρά, ευχαρίστηση και θλίψη. Νιώθω χαρά που κατάφερα να καταλήξω στο σωστό προορισμό κι ευχαρίστηση που λιθαράκι λιθαράκι, μπόρεσα να χτίσω παρέα με τους ήρωες μου, ζωές και καταστάσεις. Θλίψη που πρέπει να να τους αποχαιρετήσω και αυτό είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο καθώς έζησα στην κυριολεξία για μήνες ή χρόνια μαζί τους. Νοσταλγία για όσα ένιωσα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που μόλις τελείωσε…
Τι πιστεύεις για το «συγγραφικό φθόνο»; Είναι κάτι υπαρκτό ή μήπως βρίσκεται στη φαντασία ορισμένων; Πόσο η λογοτεχνία απελευθερώνει την ανθρώπινη ψυχή, και πόσο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;
Συγγραφικός φθόνος… Απίστευτο ακόμη και ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πώς να νιώσεις φθόνο για το έργο κάποιου άλλου όταν ο καθένας έχει κάτι ξεχωριστό να καταθέσει; Η συγγραφή κουβαλά την προσωπική σφραγίδα, το χαρακτήρα, τις ιδέες του εκάστοτε συγγραφέα-δημιουργού. Ο χώρος της λογοτεχνίας δεν μπαίνει σε καλούπι. Είναι τεράστιος και χωρά τους πάντες. Όσο για την ίδια τη συγγραφή. Αυτή μοιάζει με καθαρτήριο. Περνάς από μέσα, ξεγυμνώνεσαι, ξεπλένεσαι, καθαρίζεις και βγαίνεις στο τέλος καλύτερος. Βγαίνεις συνήθως πιο ανθρώπινος… καθώς έχεις χτυπήσει την ψυχή σου επάνω στα βράχια των ζωών και των σκέψεων άλλων ανθρώπων, τους έχεις κατανοήσει βαθιά, καταλήγοντας να κοιτάς τον εγωιστικό σου εαυτό σε κομμάτια στην ακτή τους.
Πώς βιώνεις την επαφή με τους αναγνώστες σου στις παρουσιάσεις του βιβλίου σου, αλλά και στο Διαδίκτυο;
Οι καλύτερες στιγμές μου… όταν συναντώ, όταν επικοινωνώ, όταν βρίσκομαι με τους αναγνώστες μου! Μοιράζονται μαζί μου ό,τι αγαπώ, συμπάσχουν, οραματίζονται μαζί μου, βιώνουν κάθε τι που βιώνω και μου δίνουν δύναμη. Ένα βιβλίο είναι απλά χαρτί και μελάνι δίχως αναγνώστες κι ένας συγγραφέας, ένας ονειροπόλος, δίχως ανθρώπους που να πιστεύουν σ αυτόν.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου λογοτέχνες; Πιστεύεις ότι τα αναγνώσματα ενός συγγραφέα επηρεάζουν τη γραφή του;
Αγαπημένοι μου Λογοτέχνες; Πολλοί… Τζόζεφ Κρόνιν, Λουντέμης, Αλκυόνη Παπαδάκη, Τζέιν Όστιν, Τόλκιν, Ιζαμπελ Αλιέντε, Κοέγιο, Στέφαν Τσβάιχ, Στέφανι Μέγιερ … Πραγματικά είναι ένας μακρύς κατάλογος που δεν τελειώνει εδώ… Προτιμώ να συνεχίσω λοιπόν με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης σου. Επηρεάζεται αρκετά ένας συγγραφέας από τα αναγνώσματα του αλλά τελικά θα καταλήξει να γράφει με το δικό του ύφος και τη δική του ψυχή καθώς ό,τι και να διαβάσει, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτά τα δυο που είναι τα κύρια συστατικά για τη συγγραφή.
Κάποιος γεννιέται συγγραφέας ή γίνεται;
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να γράφουν και άλλοι που το αγάπησαν στην πορεία, το θέλησαν, το πάλεψαν. Σε πολλές περιπτώσεις, οι δεύτεροι ξεπερνούν σε έργο και επιτυχία τους πρώτους, γιατί αυτό που έχει σημασία, δεν είναι ό,τι κατέχει κανείς κι ό,τι του δωρίζεται αλλά το πώς το διαχειρίζεται και πόσο το εκτιμά.
Πες μου λίγα πράγματα για τα θέματα με τα οποία σκοπεύεις να καταπιαστείς στα επόμενα λογοτεχνικά σου βήματα.
Προς το παρόν αφήνομαι να τελειώσω το βιβλίο το οποίο γράφω. Δεν έχω κάνει άλλα σχέδια, ούτε έχω οραματιστεί ένα θέμα. Αφήνω να με βρει αυτό κάποια στιγμή στη πορεία, καθώς κάπως έτσι ‘δουλεύουν’ οι ιδέες και η συγγραφή με εμένα. Έχω ανοιχτές τις κεραίες και περιμένω τη στιγμή που θα φτάσει σε εμένα το κατάλληλο σήμα για να γίνει ιδέα, να γίνει ενέργεια, να γίνει έργο.

Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Να επανεκδώσω τα δυο πρώτα μου βιβλία, που έχω εκτός κυκλοφορίας και κατέχω τα δικαιώματα, να τελειώσω ό,τι γράφω, να προχωρήσω σε κάτι καινούριο…
 Μια ευχή που θέλεις να μοιραστείς μαζί μας;
Εύχομαι οι άνθρωποι να καταλάβουν πως ό,τι έχει σημασία δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται, δεν δανείζεται. Ό,τι έχει σημασία είναι απτό, καθαρό και αποζητά μόνο την αποδοχή και την προσοχή μας και ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.

Επιμέλεια συνέντευξης για το “Είμαστε Γυναίκες”

Μαρία Προδρόμου