Πεφταστέρια...
Αν μπορούσαμε να κλείσουμε όλους τους ήχους τους σύμπαντος, θα ακούγαμε ξεκάθαρα τις καρδιές να σιγοψιθυρίζουν τον κρυφό τους πόθο, να τον δένουν στην ασημένια ουρά ενός αστεριού και να ελπίζουν πως κάπου εκεί στο τέρμα του ουρανού, ένα αγγελικό πλάσμα με σηκωμένη την τεράστια λευκή του ποδιά, μαζεύει όλα τα πεφταστέρια σαν γινωμένα φρούτα με μεταξωτά φυλλώματα τις γαντζωμένες τους ευχές, για να τις πάει κατευθείαν στην πιατέλα του Θεού.
Κι αν ο ουρανός μοιάζει γοητευτικός με το χορό άπειρων ασημένιων κορδελών, αυτό που τελικά αξίζει είναι ο πόθος και η ελπίδα που κουβαλούν στις ράχες τους...
Δεν είναι το μακρινό, το ουράνιο, το φαντασμαγορικό και το όμορφο, το πασιφανές...
είναι που πάνω σε κάθε πεφταστέρι, εναποθέτουμε κομμάτια από τον εαυτό μας, μικρές μας χαρές και αδημονίες, ελπίδες κι όνειρα, το ίδιο μας το μέλλον...
Και τα αστέρια που κυλούν σαν κρυσταλλένιες σφαίρες μετουσιώνονται και παίρνουν την πραγματική τους διάσταση... γίνονται μαγικά...
Κάθε τί που κουβαλά ενέργεια δική μας, γίνεται μέρος μας ή εμείς μέρος δικό του. Και η ματιά μας στον ουρανό, η ευχή μας σε ένα αστέρι που σβέλτα και ανάλαφρα γλιστρά μες στο σκοτάδι φωτίζοντας το, μοιάζει με πλοίο ή με αεροπλάνο στο οποίο μυστικά επιβιβαστήκαμε.
Με έναν ψίθυρο...
Με ένα μουρμουρητό...
Με έναν αναστεναγμό και λίγους καρδιακούς παλμούς.
Και τώρα ταξιδεύει ώς ύλη στο διάστημα και μαζί του ταξιδεύουμε κι εμείς. Και ίσως κάπου να υπάρχει ένας πλανήτης, μια περιοχή ή εκείνο το αγγελικό πλάσμα που θα αφουγκραστεί τις σκέψεις, τις ανησυχίες ή τους πόθους μας...
Σημασία δεν έχει το ίδιο το αστέρι λοιπόν αλλά η ευχή...
Να κάνετε πολλές ευχές... κι έτσι θα κάνετε και πολλά ταξίδια... και ίσως κάποιο από αυτά καταλήξει στην πιατέλα του Θεού ώς ένα μεστό και γλυκό φρούτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου