Σηκώνεις το κανάτι με το κρασί και καταπίνεις και καίγεσαι και ρέει το πορφυρό υγρό έξω από τα χείλη σου και στο λαιμό και το στήθος σου και κατρακυλάει στα σωθικά σου, σε καταβρέχει ολόκληρο, σε ποτίζει και αχνίζεις έμπνευση και πάθος και στρώνεις τραπέζια με ποτήρια και πιάτα πήλινα, πλασμένα από της ψυχής τα χέρια που δεν γνωρίζει κρύσταλλα και πολυτέλεια και ζαλισμένος τραγουδάς, χορεύεις, πνίγεσαι και λιποθυμάς. Και μυρίζεις χώμα, δέντρο, ουρανό και θάλασσα και μυρίζεις ανθρώπινη ουσία και δέρμα και ιδρώτα και δάκρυ και χνώτο, και δεν βλέπεις ταμπέλες και κανόνες και ονόματα, όρια και στεγανά.
Για μένα η συγγραφή είναι μέθη, και όποιος μεθύσει ξέρει πως είναι γλυκιά η αίσθηση της και πέφτει μετά ολόκληρος στο υδρείο με το κερασένιο χρώμα.
Αποτάσσομαι. Απεταξάμην.
Η ψυχή δεν ξέρει να διαβάζει... μόνο να γράφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου