Δεν σ' είχα...

Δεν σ' είχα...

Ζητιανεύω Σάββατα στο σταυροδρόμι μιας ζωής πλασμένης Δευτέρες και Τετάρτες. Κατεβαίνουν τα στόρια κουρασμένα τα απογεύματα, κλείνεται οι ψυχή μου σε τέσσερις τοίχους από απαράβατα όνειρα με γιορτινές Κυριακές που δε θα ρθουν ποτέ.

Δεν σ'είχα...

Στο γυμνό σου κορμί δεν ξαπόστασα ανατολές. Να αρμενίσω. Να ραγίσω, να ναυαγήσω, να χαθώ, να πνιγώ... Ξέρεις τί θα πει να πνίγεσαι σε ενός κορμιού το πέλαγος; Δεν έχει τέλμα, δεν φτάνεις πουθενά, δεν είσαι πια εσύ, ξοδεύεσαι.

Δεν σ'είχα...

Στο πεζοδρόμιο σκύβω να γράψω σε τετραγωνάκια το όνομά σου μα σταματώ πάντα στην αρχή. Μην είναι η αρχή το τέλος; Μην είναι που το τέλος δεν τελειώνει; Μην είναι που τέλος και αρχή μοιάζουν το ίδιο;

Δεν σ'είχα...

Ποια μοίρα θα ξεχνούσε την τυφλή υποταγή στο δεδομένο; Μια δεκάρα κάλπικη η ευχή μου, γινόταν πάντοτε διπλή στων δοντιών την πίεση. Ξεμακραίνει η ελπίδα με κάθε πέταγμα της στον αέρα. Κάθε στριφογύρισμα κι ένα ακόμη χιλιόμετρο μακρύτερα. Το ξέρεις πως σε λίγο θα μας χωρίζουν σύμπαντα;

Δε θα σε έχω....

Πικρή και απροσδόκητη προσδοκία. Να ξέρω την αλήθεια πριν την αρνηθώ. Κι αν την αρνηθώ να μην μπορώ να ζήσω μές το ψέμα. Να κάνω την αλήθεια ψέμα και το ψέμα αληθινό.


Δε θα σε έχω....

μα πες μου αληθινά... 

πως θα καταφέρω τελικά να ζήσω;

Πώς να πάψω και να σ'αγαπώ;