σύννεφο ο έρωτας μου για να χρωματίσει το γαλάζιο του...
και να με θωρήσεις. Να κλείσεις τα βλέφαρα στο φως, να αγγίξει η
σκιά του το διάφανο τους δέρμα, να παιχνιδίσει πάνω στα πυκνά τα βλέφαρα.
Σε μια σταγόνα θάλασσας θα κολυμπήσω
αρμύρα ο έρωτας μου για να κολλήσει στου κορμιού σου τον ιδρώτα...
και να σε αγγίξει. Να μοσχομυρίσει το λευκό σου το πουκάμισο, να
εισχωρήσει μες στους πόρους σου, να ανασάνει άκρατη ορμή κι πρωτόγονη κυριαρχία.
Σε ενός ανέμου την βοή θα κρεμαστώ, σπόρος
ο έρωτας μου να πέσει σιμά σου... και να τον αγαπήσεις. Να τον ποτίσεις, να τον χαϊδέψεις,
να μεγαλώσει στην καρδιά σου κι ανθούς να βγάλει, να κάνει ρίζες μέσα σου, να εξαπλωθεί.
Σε μια υπόσχεση που δεν κράτησα θα ξαποστάσω,
πως θα γίνεις παρελθόν και ρυάκι που ξεράθηκε και
δάσος που το κατάπιε η γκρίζα στάχτη... και θα σιγοτραγουδήσω
κομμάτι ξύλινο στο σκάκι του σύμπαντος,
κι εσύ κάθε τετράγωνο που επάνω του σαλεύω. Μαύρο ή άσπρο, μπρος ή πίσω, δεξιά η αριστερά, πάντοτε...
σε εσένα θα ανήκω. Πικρό, γλυκό μου ψέμα.
αρμύρα ο έρωτας μου για να κολλήσει στου κορμιού σου τον ιδρώτα...
και να σε αγγίξει. Να μοσχομυρίσει το λευκό σου το πουκάμισο, να
εισχωρήσει μες στους πόρους σου, να ανασάνει άκρατη ορμή κι πρωτόγονη κυριαρχία.
Σε ενός ανέμου την βοή θα κρεμαστώ, σπόρος
ο έρωτας μου να πέσει σιμά σου... και να τον αγαπήσεις. Να τον ποτίσεις, να τον χαϊδέψεις,
να μεγαλώσει στην καρδιά σου κι ανθούς να βγάλει, να κάνει ρίζες μέσα σου, να εξαπλωθεί.
Σε μια υπόσχεση που δεν κράτησα θα ξαποστάσω,
πως θα γίνεις παρελθόν και ρυάκι που ξεράθηκε και
δάσος που το κατάπιε η γκρίζα στάχτη... και θα σιγοτραγουδήσω
κομμάτι ξύλινο στο σκάκι του σύμπαντος,
κι εσύ κάθε τετράγωνο που επάνω του σαλεύω. Μαύρο ή άσπρο, μπρος ή πίσω, δεξιά η αριστερά, πάντοτε...
σε εσένα θα ανήκω. Πικρό, γλυκό μου ψέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου