ΕΡ. Γεωργία γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη αλλά ζεις στο Δήμο Δίου Ολύμπου. Ποια αισθάνεσαι ιδιαίτερη πατρίδα σου;
ΑΠ. Ζω και κατάγομαι από το Δήμο Δίου Ολύμπου, καθώς ο πατέρας μου γεννήθηκε στους πρόποδες του Ολύμπου όπως και όλοι οι πρόγονοι του. Όμως δε μπορώ να μην νιώθω μια ιδιαίτερη τρυφερότητα για το μέρος που πήρα τις πρώτες μου αναπνοές, που έζησα τα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής μου, όπως και να μην αισθάνομαι έντονο το κάλεσμα της Μικράς Ασίας και της Κρήτης από τη μεριά της μητέρας μου, στο αίμα μου… Οπότε δε θα ήθελα να μπω στη διαδικασία να διαλέξω.
ΕΡ. Οι πρόγονοί σου έχουν ρίζες από τη Μικρά Ασία. Υπάρχουν στο χαρακτήρα σου κατάλοιπα αυτής της καταγωγής σου;
ΑΠ. Ναι, υπάρχουν. Πέρα από τον γενετικό μας κώδικα που κουβαλάει στοιχεία του παρελθόντος και τον προγόνων μας στο αίμα μας, μεγάλωσα κοντά στη Μικρασιάτισσα γιαγιά μου, τράφηκα με τις ιστορίες της, λάτρεψα το κιμπαριλίκι, την πάστρα, την περηφάνια που κουβαλούσε από τους δικούς της προγόνους και πιστεύω πως κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά της, κυρίως αυτό του παραμυθά, πέρασαν ανεξίτηλα μέσω της μητέρας μου και ευλόγησαν κι εμένα.
ΕΡ. Έχεις καταπιαστεί με όλες σχεδόν τις τέχνες. Ξεκίνησες με σπουδές κλασσικής κιθάρας και αρμονίας, συνέχισες με μαθήματα ζωγραφικής, πέρασες σε μαθήματα υποκριτικής και τελικά κατέληξες στη συγγραφή. Σε ποια απ΄ όλες τις τέχνες συναντάμε περισσότερο τη Γεωργία;
ΑΠ. Η κυριότερη μορφή τέχνης στην οποία αφιερώθηκα ποτέ ψυχή τε και σώματι ήταν αυτή της συγγραφής. Όλες οι τέχνες, ως δημιουργικό άτομο, με ελεύθερο πνεύμα, αποτελούσαν για μένα τροφή στην ανεξάντλητη ανάγκη μου για μάθηση μα και έκφραση. Πάνω και κάτω, πίσω και μπροστά από όλα, πέρα από όλα είμαι συγγραφέας και υπηρετώ τη γραφή.
ΕΡ. Έχω διαβάσει τρία βιβλία σου και καθένα παραπέμπει σε διαφορετικό είδος γραφής από το άλλο. Βρίσκεσαι σε μια συνεχή αναζήτηση σε σχέση με το είδος των ιστοριών που γράφεις;
ΑΠ. Όπως προείπα, είμαι ανήσυχο πνεύμα εξαιτίας μιας ατίθασης καλλιτεχνικής φύσης και γι αυτό επιλέγω να δοκιμάζω διάφορα λογοτεχνικά είδη με γνώμονα όμως πάντοτε την προσωπική μου πινελιά, τον λυρικό λόγο, την έκφραση των συναισθημάτων με κραταιό τον έρωτα και τον σεβασμό στη γραφή, τον αναγνώστη μα και τον εαυτό μου ως δημιουργό.
ΕΡ. Από τι εμπνέεσαι ώστε να ξεπηδήσει στη φαντασία σου ένα νέο βιβλίο;
ΑΠ. Εμπνέομαι από τα πάντα. Θα μπορούσε να μου δώσει το έναυσμα για ένα νέο βιβλίο ο στίχος ενός τραγουδιού, οι έντεχνες αλλαγές στη μουσική ενός κομματιού, ένα μοναχικό δέντρο στη μέση ενός χωραφιού με θερισμένο στάρι, μια σκηνή από ταινία, ένα πρόσωπο, μια λέξη, δυο πανέμορφα μάτια, η εικόνα μιας γυναίκας στην άκρη της θάλασσας…
ΕΡ. Όσα γράφεις είναι πάντα προϊόν μυθοπλασίας ή υπάρχουν και περιπτώσεις που αφορούν γεγονότα από την πραγματική ζωή;
ΑΠ. Είναι προϊόντα μυθοπλασίας που προσπαθούν να ανταγωνιστούν τη ζωή που αποδεικνύεται πολύ πιο ευφάνταστη ακόμη και από τη ζωηρότερη συγγραφική φαντασία. Η πραγματικότητα έχει την ικανότητα να μας εκπλήσσει.
ΕΡ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σου «Η υπόσχεση». Μια υπόσχεση πρέπει να τηρηθεί με κάθε θυσία ή υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να την ανακαλέσει;
ΑΠ. Όλη η ζωή μας είναι γεμάτη μικρές και μεγάλες υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας, στους ανθρώπους γύρω μας, στην καθημερινότητα και στα πιστεύω μας υποσυνείδητα ή και συνειδητά. Πολλές από αυτές τις υποσχέσεις τηρούνται αλλά υπάρχουν και κάποιες άλλες που προδίδονται ή αλλιώς ανακαλούνται. Η αδύναμη φύση του ανθρώπου και οι καταστάσεις τον οδηγούν συχνά σε μονοπάτια πέρα από τα θέλω και τις δυνάμεις του οπότε όλα είναι πιθανά. Εγώ προσωπικά, δίνοντας αυτόν τον τίτλο στο βιβλίο μου, αναφερόμουν σε όλες αυτές τις υποσχέσεις που τηρήθηκαν από τους πρωταγωνιστές μου με μεγαλύτερη έμφαση στην υπόσχεση της αληθινής, απόλυτης αγάπης.
ΕΡ. Η ηρωίδα σου Τάμι εισχωρεί σε μια αντρική αθλητική ομάδα παριστάνοντας το αγόρι. Παρά τη θηλυκότητά της καταφέρνει να τους ξεγελάσει όλους. Βέβαια πρόκειται για φανταστική λογοτεχνία, όμως, πόσο εύκολο είναι να συμβεί αυτό;
ΑΠ. Τόσο η Καλλιπάτειρα στην αρχαιότητα με την μεταμφίεση της σε άντρα για να μπορέσει να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες όσο η ζωγράφος Ελένη Μούκουρα-Αλταμούρα που ακολουθώντας την ίδια τακτική κατάφερε να σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία, όσο και αρκετές άλλες γυναίκες- παραδείγματα στην ιστορία μας που έπραξαν ανάλογα, φανερώνουν πως ένα βιβλίο βασισμένο σε μια τέτοια κατάσταση μεταμφίεσης δεν αποτελεί φανταστική λογοτεχνία αλλά είναι κάτι που συνέβη και που πιθανότατα να ξανασυμβεί στο μέλλον. Είναι κάτι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο προφανώς ίσως γιατί πέρα από το φύλο, όλοι μας είμαστε το ίδιο, άνθρωποι.
ΕΡ. Ο κακότροπος και σκληρόκαρδος Μάσιμο με άπειρες ερωτικές εμπειρίες δεν αναγνωρίζει τη γυναίκα πίσω από την μεταμφίεση. Τι είναι αυτό που ερωτεύεται;
ΑΠ. Αυτό είναι ένα κομμάτι στο οποίο δεν μπορώ να αναφερθώ με λεπτομέρειες επειδή έτσι θα αποκαλυφθούν πολλά από τα στοιχεία που προσφέρουν ένα ιδιαίτερο «σασπένς» στο βιβλίο. Το σίγουρο είναι πάντως πως ένας άντρας με τόσες εμπειρίες δεν ξεγελιέται εύκολα.
ΕΡ. Γράφεις για τη μοίρα «Ίσως οι πράξεις και οι επιλογές μας να είναι το αντίδοτο σε αυτήν». Και τις πράξεις και τις επιλογές μας ποιος τις καθοδηγεί;
ΑΠ. Οι πράξεις και οι επιλογές μας είναι βαρίδια των δικών μας πεποιθήσεων, αντιλήψεων, της ηθικής και των συναισθημάτων μας. Οι ζωές μας αποτελούνται από ένα σύνολο αποφάσεων, πράξεων και σχέσεων που κατά το μεγαλύτερο ποσοστό αφορούν εμάς και μόνο. Υπάρχει βέβαια και ο αστάθμητος παράγοντας της τύχης ή του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει ο καθένας αλλά ακόμη κι εκεί δημιουργούνται κάποιες ευκαιρίες πάνω στις οποίες μπορούμε να πατήσουμε για να αλλάξουμε καταστάσεις ή γεγονότα.
ΕΡ. «Αν δεν είσαι πουλί δεν πηδάς από τον γκρεμό, παιδί μου» απευθύνει ο Εμαουέλε στην Τάμι. Η Τάμι όμως πήδηξε, τι της έδωσε φτερά;
ΑΠ. Η αγάπη της για τον πατέρα, η ανάγκη της για δικαιοσύνη, ο εσωτερικός της κόσμος που φλογερός κατάκαιγε τους φόβους της και την προέτρεπε να ακολουθήσει τη συνείδηση της και τελικά ο έρωτας… Η κύρια αιτία για να πετάξει κανείς ακόμη και δίχως φτερά.
ΕΡ. «Τα μαθήματα ζωής δεν τα παίρνουμε από τον κανόνα, αλλά από τις εξαιρέσεις» γράφεις σ΄ ένα σημείο. Ποιος είναι ο κανόνας και ποιες οι εξαιρέσεις;
ΑΠ. Κάθε περίπτωση, κάθε ανθρώπινη σχέση ή επιλογή συμπεριφοράς είναι κανόνας όταν ακολουθεί ένα συμβατικό ρυάκι το οποίο κυλάει πάντοτε προς μια κατεύθυνση, αναλώνεται στα τετριμμένα και συμβιβάζεται με τα δεδομένα. Πάντα οι εξαιρέσεις, αυτοί που ξεφεύγουν από τα όρια ή τα συμβατικά, αυτοί που επιλέγουν κάτι πιο δύσκολο ή διαφορετικό, δίνουν ιδιαίτερα μαθήματα στον εαυτό τους και στους άλλους για κάθε λεπτομέρεια ως αμοιβή των πεπραγμένων τους. Αίσια η άσχημα, θετικά, ή αρνητικά, τα συμπεράσματα έρχονται συνήθως αβίαστα ως μαθήματα προς όλους.
ΕΡ. «Κι εγώ τι να κάνω τώρα; Να σηκωθώ και να φύγω; Να παρατήσω τα όνειρά μου; Να ζήσω ρεαλιστικά;» αναρωτιέται η Τάμι. Το όνειρο μπορεί να συνυπάρξει με τον ρεαλισμό ή όχι;
ΑΠ. Ως άτομο αισιόδοξο η απάντηση μου είναι θετική. Αν όμως κοιτάξουμε σε βάθος την κοινωνία μας που κυοφορεί τις δυσκολίες της ζωής και της σκληρές απαιτήσεις της καθημερινότητας, θα αντιληφθούμε πως δυστυχώς πολλοί άνθρωποι πνίγουν τα όνειρα τους μέσα σε μια θολή δίνη συμβιβασμού και αναλώνονται σε διαφορετικές πράξεις και επιλογές από αυτές του κυνηγιού των ονείρων τους. Παρόλα αυτά πιστεύω πως το όνειρο του καθενός, με πίστη, προσπάθεια κι επιμονή μπορεί να συνυπάρξει με τον ρεαλισμό. Ναι… η απάντηση πρέπει να είναι θετική.
ΕΡ. «Θα αγαπούσε πάντα αυτό που μισούσε και θα μισούσε αυτό που αγαπούσε», αναφέρεις για την Τάμι. Πως γίνεται να συνυπάρχει αγάπη και μίσος για τον ίδιο άνθρωπο;
ΑΠ. Η αγάπη και το μίσος, κυρίως όταν μιλάμε για έρωτα, είναι δυο παντοδύναμα όμορα συναισθήματα που τα όρια τους γίνονται διάφανα εκεί όπου το πάθος λιμνάζει ανάμεσα τους. Είναι πανεύκολο να βρεθεί κανείς από τη μια πλευρά στην άλλη σε ανύποπτο χρόνο, ανάλογα με τα βιώματα του σε σχέση με το αντικείμενο στο οποίο απευθύνονται. Στον έρωτα δεν υπάρχει λογική και σίγουρα δεν υπάρχει ισορροπία. Όταν ερωτεύεσαι με πάθος μπορείς και να μισήσεις με πάθος.
ΕΡ. Ποια ήταν τα συναισθήματά σου κατά τη συγγραφή του βιβλίου, πονούσες με την Τάμι ή λυπόσουν για τον Μάσιμο;
ΑΠ. Βίωνα όπως βιώνω πάντοτε με ένταση τις καταστάσεις των ηρώων μου και συνέπασχα με κάθε τους πρόβλημα, με κάθε τους στεναχώρια ή δυστυχία. Έχω κλάψει γράφοντας κάποιες σκηνές από το βιβλίο όπως και έχω γελάσει με τα ευτράπελα που συνέβαιναν κατά τη διάρκεια της μεταμφίεσης της Τάμι. Τα συναισθήματα μου είναι πάντοτε πολύ έντονα σε σχέση με τους ήρωες μου ίσως γιατί ταυτίζομαι μαζί τους τόσο που γίνονται τελικά κομμάτι μου.
ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;
ΑΠ. Θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία και να ευχαριστήσω δημόσια τους αναγνώστες μου που αγαπούν και στηρίζουν εμένα και τα δημιουργήματα μου και που έχουν αγκαλιάσει με τόση αγάπη το βιβλίο μου « Η Υπόσχεση».
*** Το βιβλίο «Η υπόσχεση» της Γεωργίας Κακαλοπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου