Once upon a time...

Once upon a time...
Σε ένα βράχο ξενύχτισαν απόψε τα όνειρα μου. Σφάλισαν τα βλέφαρα στου κόσμου τις γωνιές που αγαπώ να ξεστρατίζω και με γυρίσαν πίσω. Με αερικά και μνήμες με έβαλαν να κουβεντιάσω και μου ερμήνευσαν πως στην ψυχή δεν δείχνουμε τους δρόμους που γνωρίζει ήδη. Αυτή είναι που μας ξανοίγεται... 


Μονεμβασιά....

https://www.facebook.com/georgiakakalopoulu/

Η νέα μου σελίδα στο Facebook. Καλώς να ορίσετε!
The page for my books at the facebook! You are all welcome!

Σφραγίδα

Σαν τον κλέφτη γλιστράς από τις γρίλιες

να βολευτείς  λιμνάζοντας στην άδεια της ποδιά. 

Κενές οι ώρες κρέμονται στους τοίχους

και μες στις χούφτες της, ξεδιάντροπα κοιμάται η σιγή.

Γέρνει κουρασμένα και αναζητά να στηριχτεί

σαν ξερό στάχυ που κρατιέται από μοναχική ρίζα στην κοσμοχαλασιά.

Την προσπέρασες και βουβάθηκε ο κόσμος, σιώπησε.

Αόρατη σαν άνεμος χόρευε γύρω σου

κι ακόμη κι αν δεν την αντίκρισες ποτέ

κρέμασε στο λαιμό σου την ψυχή της.

Σε μια αιώνιας στιγμής το άγγιγμα

ανεξίτηλος έμεινες επάνω της, 

σφραγίδα έρωτα τυφλού, καμωμένου από πηλό και ψέμα.

Άνοιξη και Φθινόπωρο

Σε ένα καραβάκι χάρτινο δένομαι σαν άλλος Οδυσσέας
φτερά από γυαλί βαραίνουν τα πλευρά μου και στο κεφάλι μου φορώ τον απόηχο από μιας νυχτιάς τα πεφταστέρια.

Κρύβω καλά στην τσέπη μου ένα δοχείο με πυγολαμπίδες, Να μου φωτίζουν τα όνειρα που δεν αγκάλιασα και δεν νανούρισα ποτέ. Να μου τα συντροφεύουν.

Και στα χείλη κρατώ ένα τραγούδι για γιοφύρια. Κείνα που 
δένουν τις όχθες σφιχτά για να ανταμώνουν οι άνθρωποι. Για να γεννιέται η αθανασία.

Μυστικές οι ριψοκίνδυνες στιγμές της προσφυγιάς μου, έγιναν μελάνι για να γραφτεί ταραχώδης ο  έρωτας. Ξεναγήθηκα παράνομα και δίχως να σε ξεπεράσω ξαναγύρισα. Και κάπου στην κόμη της Βερενίκης έχασα  έναν αναστεναγμό.

Σε δυο εποχές καραδοκώ. Στην άνοιξη και το φθινόπωρο.
Να ζευγαρώνουμε σε μιας αιώνια άνοιξης τα φύλλα, να κοιμόμαστε αγκαλιά σε ενός δροσάτου φθινοπώρου τους καρπούς. Και πάλι να γυρίζει ο τροχός από την αρχή. Να τον ακούω να τρίζει και να ξεσφίγγω τα σχοινιά, από το ζυγό του χάρτινου καραβιού μου να ξεφύγω.