Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας Δεκέμβρης...
Έλουζε τα μαλλιά του με χιονόνερο και μετά τα στόλιζε με ένα αστέρι Xριστουγέννων.
Κρατούσε ένα μπαστούνι από θύελλες, στα ματόκλαδα του κρέμονταν κρυστάλλινοι πάγοι και η ανάσα του μύριζε βροχή και καμένο ξύλο.
Έμοιαζε άγριος και σκληρός μα κάτω από το στήθος του φώλιαζε και φτερούγιζε η καρδιά ενός μικρού παιδιού. Κρυφά, έστρωνε παχιά κλαριά στα μακριά του γένια για να κοιμούνται τα φτωχά πουλιά και μάζευε μυστικά ευχές για να τις ταχυδρομήσει στα άστρα.
Νανούριζε γλυκόπικρα ένα Νεογέννητο που ήρθε στο σκοτάδι κουβαλώντας φως, κρεμούσε μυριάδες καμπανάκια στις άκρες των μανικιών του, πολύχρωμες γιρλάντες στην μακριά, λευκή κοτσίδα του και φύλαγε μικρές σταγόνες ευσπλαχνίας στον παλιό του σάκο και ολόφρεσκα μπουκέτα συγχώρεσης και αγκαλιάς. Αυτός δεν ξέρει και δε θα μάθει ποτέ να αγκαλιάζει, εσύ όμως, τον αγαπάς, γιατί είναι ο πιο μεγάλος δάσκαλος...
Καλώς ήρθες Δεκέμβρη!
Καλό Μήνα και Καλά Τυχερά, φίλοι μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου