Όπως οι περισσότεροι από εμάς, έτσι κι εγώ,
έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους στη ζωή μου...Ανθρώπους διαφορετικούς
μεταξύ τους. Σε μορφή, χαρακτήρα, συμπεριφορά. Καθένας τους μοιράζει
κάτι από τον εαυτό του γύρω του και στους υπόλοιπους... μέσω των
κινήσεων, των λόγων και της ενέργειας του. Θα το έθετα καλύτερα,
λέγοντας πως,
καθένας, κρατά ένα αόρατο ποτιστήρι και
ποτίζει τα φυτά της ζωής και των σχέσεων του καθημερινά, με το δικό του,
μοναδικό νερό, βγαλμένο κατευθείαν μέσα από την ψυχή του .
Γυρίζοντας
σε εμένα, σκέφτομαι πως το πιο περίεργο από όλα είναι ο τρόπος με τον
οποίο θυμάμαι τους ανθρώπους που γνώρισα. Ή που δεν τους θυμάμαι... Θέλω
να πω, πως αυτοί που συνήθως κατακτούν καίριες θέσεις στη μνήμη ή την
καρδιά μου, δεν είναι λόγω κάποιου κρυφού ή εξαίρετου ταλέντου, ομορφιάς
η περιουσιακών στοιχείων. Ωραία τα χαρίσματα και τα κάλλη, καλά(ως πολύ
καλά στις δύσκολες εποχές μας) τα χρήματα, αλλά από μόνα τους, δεν
έχουν την ικανότητα να σφραγίσουν την καρδιά ή το μυαλό ενός ανθρώπου. Η
ομορφιά είναι περιστασιακή και φθίνει, εξατμίζεται με το χρόνο, τα
χρήματα προσφέρουν υλικά αγαθά, πράγματα...πράγματα που δεν καλύπτουν
όμως κανένα συναισθηματικό κενό και ανάγκη, και τα ταλέντα, είναι για
συγκεκριμένο τόπο και χρόνο....
Κοιτάζοντας το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, με τα εκατοντάδες λαμπάκια που
αναβοσβήνουν πότε αργά και νωχελικά και ποτέ γρήγορα και σκερτσόζικα
σαν παιδιά που παρασύρονται σε έναν τρελό χορό , χαμογελώ και σκέφτομαι
το εξής...
Πέρα από τις σημασίες που του προσάπτουν, την καταγωγή και τα μηνύματα που περνά, εγώ θα το ονόμαζα
δέντρο αγάπης.
Μιας αγάπης αέναης, μοναδικής, χαρισματικής...Μιας αγάπης πέρα από κάθε
όριο. Αυτή από το Θεό, προς τον Άνθρωπο. Το ποτιστήρι του Θεού, βαρύ
και γεμάτο με ατέρμονο αθάνατο νερό, πότισε και ποτίζει την αγάπη Του
προς τον Άνθρωπο με απεριόριστη γενναιοδωρία.
Υποβίβασε τον εαυτό Του στη δική μας φύση, για το δικό μας καλό....
Εμείς
από μεριά μας, για να ευλογήσουμε τα σπίτια μας με αυτή την ενέργεια,
για να εξυμνήσουμε την αγάπη και να την αναπαράγουμε, να ευλογηθούμε από
αυτήν, φτιάχνουμε δέντρα, τα στολίζουμε και τα τοποθετούμε σε περίοπτη
θέση στα σαλόνια μας... Έτσι θέλω να το βλέπω...
Όλοι αυτοί οι συνειρμοί θέλουν να φτάσουν και να ξαποστάσουν σε ένα συμπέρασμα πως...
Τα πρόσωπα που μας επηρεάζουν, που καρφώνονται στο μυαλό μας ως μνήμη,
στις καρδιές μας ως χάδι και που με θράσος αλλά κυρίως με νοσταλγία,
εμφανίζονται απροσκάλεστα στις σκέψεις μας...
Οι άνθρωποι που
πάντα θυμόμαστε με ξεχωριστό ή έντονο τρόπο... δεν είναι όσοι μας έκαναν
κακό ή πέρασαν αδιαφορα από τη ζωή μας. Aυτούς τους προσπερνούμε
ασυναίσθητα... ίσως και με μια τάση αυτοπροστασίας. Δεν είναι επίσης οι
όμορφοι, εντυπωσιακοί εξωτερικά άνθρωποι...δεν είναι όσοι είχαν γεμάτα
τα πορτοφόλια τους....
Αλλά... αλλά είναι αυτοί που μας χάρισαν πραγματική, ανιδιοτελή και γενναιόδωρη αγάπη.
Που δημιούργησαν ένα πελώριο φυτό, ποτίζοντας το καθημερινά με την πιο αγνή και θετική ενέργεια του σύμπαντος. Αυτό το φυτό, δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, μα κατοικεί μέσα σε εμάς τους ίδιους.
Γιατί
η αγάπη που μοιράζουμε, είναι ένα φυτό που σπέρνουμε και ποτίζουμε με
τις πράξεις μας μέσα στις ψυχές των συνανθρώπων... Όσο πιο πολύ το
ποτίζουμε ,τόσο πιο γερές οι ρίζες, πιο φουντωτά τα κλαριά, πιο δυνατή η
ευωδιά του... τόσο η ουσία μας εδραιώνεται μέσα τους...
Και
τώρα που χαμογελώ, σκέφτομαι μόνο εκείνα τα άτομα που έσπειραν ένα
σπόρο μέσα μου που φύτρωσε και τον πότιζαν με τις πράξεις και τα λόγια
τους, για να μεγαλώσει τελικά και να γίνει δέντρο...
Αγάπης...
Είμαι σίγουρη πως όλοι σας έχετε τέτοια άτομα στις ζωές σας...πως τώρα δα, τους σκέφτεστε και χαμογελάτε επίσης....
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ , ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ
ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ ΦΥΤΑ ΑΓΑΠΗΣ!
