ΒΡΕΧΕΙ.....ΝΑ ΚΑΙ Η ΓΗ....ΚΙ ΑΣ ΤΡΕΧΕΙ.....
Μακάρι να ήμουν μύστης αυτής της φιλοσοφίας...Θα κέρδιζα τόσα πολλά μέσα σε αυτά που πίστευα πως χάνω...ή πράγματι χάνω...
Το άκουγα συχνά πυκνά απο το στόμα της γιαγιάς μου. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που έζησε τη μικρασιατική καταστροφή, την κατοχή, παγκόσμιο πόλεμο, εμφύλιο, χούντα... πριν τελικά βαρεθεί αυτό τον κόσμο για να αναζητήσει έναν καλύτερο κάπου αλλού...
Έναν άνθρωπο που αντιμετώπιζε πάντοτε τη ζωή με ένα γενναιόδωρο χαμόγελο στα χείλη.
Άπλετο, ζεστό, τεράστιο, ακόμη και αν στόλιζε ένα γεμάτο πτυχές και χαράδρες, αυλακωμένο πρόσωπο, κατάφερνε πάντα να φέρνει λάμψεις στα μικρά της, ξεθωριασμένα μάτια.
Δεν αναρωτήθηκα ποτέ αν η ιδιοσυγκρασία της ήταν που την έκανε έτσι δυνατή. Ίσως γιατί μεγάλωσα μαζί της. Ίσως γιατί ενδόμυχα, καθημερινά, με τα μαθήματα της ζωής που μου προσέφερε, είχα απτές τις απαντήσεις.
Δεν είναι πως δεν πονούσε, δεν υπέφερε, δεν την έτρωγε μαύρο μαράζι με αυτά που έβλεπε, βίωνε, την βομβάρδιζαν σαν βροχή από μετεωρίτες...Ήταν πως είχε μέσα της φυλαγμένο ένα κομμάτι ήλιο, αντίδοτο στη σφοδρή καταιγίδα μιας σκληρής ζωής.
Αυτός ο ήλιος ζέσταινε την ψυχή της και της έδινε ελπίδα και δύναμη ακόμη και στις πιο σκοτεινές της ώρες. Σε ώρες που δε φανταστήκαμε και δεν ευχόμαστε ποτέ να ζήσουμε. Αυτός ο ήλιος φώτιζε επίτηδες σαν προσαρτημένο τεχνητό φως τις στιγμές της ευτυχίας κι ας έμοιαζαν πολύ φθηνές σε σχέση με το σημερινό, ακριβό, τρόπο ζωής. Αγκαλιές με τα παιδιά, χαμόγελα γύρω από ένα αναμένο μαγκάλι, λίγο ψωμί κι ελιά, μια μυρωδάτη ανθισμένη τριανταφυλλιά διπλα από το παλιό παράθυρο.
Οι πόλεμοι, είτε γίνονται με όπλα, είτε με καταρρεύσεις οικονομιών, είναι να για να πολεμάμε. Να ανδρωνόμαστε, να αντιστεκόμαστε. Είναι για να τους προσπερνάμε και να γευόμαστε το ουράνιο τόξο μιας ειρήνης που βγαίνει ολόλαμπρο στον ουρανό της ζωής μας. Ακόμη και αν δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η ανακωχή πριν τον επόμενο, καλά, σχεδιασμένο πόλεμο.
Κι αν μπλέξαμε τον εαυτό μας σε γρανάζια ή μας την έμπλεξαν κάποιοι άλλοι εσκεμμένα, υπάρχει πάντοτε τρόπος να χαλάσουμε κάποιο από αυτά... Αν δεν το πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι...τότε τί αξίζει η ζωή δίχως την ελπίδα;
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για σκλαβιά... Η φτιάξη του φωνάζει ελευθερία και δικαίωμα επιλογής και η φράση "ΒΡΕΧΕΙ, ΝΑ ΚΑΙ ΓΗ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΕΧΕΙ" δε σημαίνει πως καταθέτουμε τα όπλα, παραδιδόμαστε, αφηνόμαστε στη μοίρα μας.
Σημαίνει...
Χαμογέλα, στυλώσου, σκέψου θετικά...Βροχή είναι..και θα καταφέρουμε να μη βραχούμε...κι αν βραχούμε θα στεγνώσουμε...θα βρούμε τρόπο, θα το ξεπεράσουμε κι αυτό...
Κι αν γιαγιά... δεν εξηγώ σωστά τα λόγια σου... συγχώρεσε με!
Θέλω πολύ να κατανοήσω καλά και να μεταφέρω όσα μου δίδαξες. Να εμβαθύνω, να υιοθετήσω, να ορκιστώ επάνω τους...
Θέλω κι εγώ έναν ήλιο φυλακτό στο στήθος...σαν αντίδοτο για τους πολέμους, την κακία, την αδικία, την αισχρότητα, αυτού του κόσμου...
Θέλω αυτή την ανθρωπιά, που είχες εσύ και οι περισσότεροι της γενιάς σου...
Το άκουγα συχνά πυκνά απο το στόμα της γιαγιάς μου. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που έζησε τη μικρασιατική καταστροφή, την κατοχή, παγκόσμιο πόλεμο, εμφύλιο, χούντα... πριν τελικά βαρεθεί αυτό τον κόσμο για να αναζητήσει έναν καλύτερο κάπου αλλού...
Έναν άνθρωπο που αντιμετώπιζε πάντοτε τη ζωή με ένα γενναιόδωρο χαμόγελο στα χείλη.
Άπλετο, ζεστό, τεράστιο, ακόμη και αν στόλιζε ένα γεμάτο πτυχές και χαράδρες, αυλακωμένο πρόσωπο, κατάφερνε πάντα να φέρνει λάμψεις στα μικρά της, ξεθωριασμένα μάτια.
Δεν αναρωτήθηκα ποτέ αν η ιδιοσυγκρασία της ήταν που την έκανε έτσι δυνατή. Ίσως γιατί μεγάλωσα μαζί της. Ίσως γιατί ενδόμυχα, καθημερινά, με τα μαθήματα της ζωής που μου προσέφερε, είχα απτές τις απαντήσεις.
Δεν είναι πως δεν πονούσε, δεν υπέφερε, δεν την έτρωγε μαύρο μαράζι με αυτά που έβλεπε, βίωνε, την βομβάρδιζαν σαν βροχή από μετεωρίτες...Ήταν πως είχε μέσα της φυλαγμένο ένα κομμάτι ήλιο, αντίδοτο στη σφοδρή καταιγίδα μιας σκληρής ζωής.
Αυτός ο ήλιος ζέσταινε την ψυχή της και της έδινε ελπίδα και δύναμη ακόμη και στις πιο σκοτεινές της ώρες. Σε ώρες που δε φανταστήκαμε και δεν ευχόμαστε ποτέ να ζήσουμε. Αυτός ο ήλιος φώτιζε επίτηδες σαν προσαρτημένο τεχνητό φως τις στιγμές της ευτυχίας κι ας έμοιαζαν πολύ φθηνές σε σχέση με το σημερινό, ακριβό, τρόπο ζωής. Αγκαλιές με τα παιδιά, χαμόγελα γύρω από ένα αναμένο μαγκάλι, λίγο ψωμί κι ελιά, μια μυρωδάτη ανθισμένη τριανταφυλλιά διπλα από το παλιό παράθυρο.
Οι πόλεμοι, είτε γίνονται με όπλα, είτε με καταρρεύσεις οικονομιών, είναι να για να πολεμάμε. Να ανδρωνόμαστε, να αντιστεκόμαστε. Είναι για να τους προσπερνάμε και να γευόμαστε το ουράνιο τόξο μιας ειρήνης που βγαίνει ολόλαμπρο στον ουρανό της ζωής μας. Ακόμη και αν δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η ανακωχή πριν τον επόμενο, καλά, σχεδιασμένο πόλεμο.
Κι αν μπλέξαμε τον εαυτό μας σε γρανάζια ή μας την έμπλεξαν κάποιοι άλλοι εσκεμμένα, υπάρχει πάντοτε τρόπος να χαλάσουμε κάποιο από αυτά... Αν δεν το πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι...τότε τί αξίζει η ζωή δίχως την ελπίδα;
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για σκλαβιά... Η φτιάξη του φωνάζει ελευθερία και δικαίωμα επιλογής και η φράση "ΒΡΕΧΕΙ, ΝΑ ΚΑΙ ΓΗ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΕΧΕΙ" δε σημαίνει πως καταθέτουμε τα όπλα, παραδιδόμαστε, αφηνόμαστε στη μοίρα μας.
Σημαίνει...
Χαμογέλα, στυλώσου, σκέψου θετικά...Βροχή είναι..και θα καταφέρουμε να μη βραχούμε...κι αν βραχούμε θα στεγνώσουμε...θα βρούμε τρόπο, θα το ξεπεράσουμε κι αυτό...
Κι αν γιαγιά... δεν εξηγώ σωστά τα λόγια σου... συγχώρεσε με!
Θέλω πολύ να κατανοήσω καλά και να μεταφέρω όσα μου δίδαξες. Να εμβαθύνω, να υιοθετήσω, να ορκιστώ επάνω τους...
Θέλω κι εγώ έναν ήλιο φυλακτό στο στήθος...σαν αντίδοτο για τους πολέμους, την κακία, την αδικία, την αισχρότητα, αυτού του κόσμου...
Θέλω αυτή την ανθρωπιά, που είχες εσύ και οι περισσότεροι της γενιάς σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου