Ευτυχισμένο 2014

Κάπου άκουσα έναν υπέροχο ασιατικό μύθο... νομίζω πως ήταν η μεγάλη μου αδερφή που μου τον ψιθύρισε και που μιλούσε για την δημιουργία του κόσμου από τον Θεό.
 Ο μύθος έλεγε, πως όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και τοποθέτησε τους ανθρώπους επάνω, αυτοί κατά την εντολή του άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με μεγάλη ταχύτητα και να κατακυριεύουν τη γη. Τότε ο Θεός, προβληματίστηκε γιατί θεώρησε πως δε θα μπορούσε να βρίσκεται δίπλα στον καθένα ξεχωριστά και να τον προσέχει. 
Έτσι αποφάσισε να στείλει προστάτες...

Οι προστάτες του δεν ήταν οι άγγελοι... ή ...δεν ήταν όπως ακριβώς φανταζόμαστε εμείς τους αγγέλους, αλλά σίγουρα με την ιδιότητα  και την απεριόριστη αγάπη τους θα μπορούσαν να φτάσουν ακόμη κι αυτούς. Οι προστάτες ήταν οι μητέρες...
 Για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά έδωσε λοιπόν ο Θεός μια μητέρα, να νοιάζεται , να σκέφτεται, να μεριμνά... και μετά, φρόντισε να έχει τα αυτιά του ανοιχτά περισσότερο για τις ευχές και τις προσευχές αυτών των φρουρών της ανθρωπότητας από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα επάνω στη γη...

Κι έτσι σήμερα, μια μέρα πριν την αλλαγή του χρόνου, πριν το 2013 φύγει για να αφήσει τη θέση του στο 2014, η δική μου ευχή θα είναι λίγο διαφορετική από τις άλλες χρονιές.
Εύχομαι, όποια ευχή και προσευχή έχουν κάνει από τη στιγμή που γεννηθήκατε, αυτοί οι προστάτες, να γίνουν μονοπάτια και πάνω τους να βαδίζετε. Εύχομαι να σας συντροφεύουν και να σας κυκλώνουν οι σκέψεις και οι έγνοιες τους σε κάθε κίνηση σας. Εύχομαι όσα προσεύχονταν και προσεύχονται να σας κυκλώνουν και να σας προστατεύουν ώς αόρατος μανδύας. 
Εύχομαι η θετική τους ενέργεια να σας συντροφεύει στο 2014 και σε όλους τους χρόνους που θα ακολουθήσουν. Είτε αυτές (οι προστάτιδες σας) βρίσκονται στη ζωή ακόμη, είτε όχι, οι προσευχές τους ήδη ξαπλώνουν στην ποδιά του Θεού κι εκείνος σας κοιτάζει...

Να έχετε ένα ευτυχισμένο 2014! ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΥΛΟΓΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΦΩΣ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 Το άρθρο μου αυτό είναι παλιό, αλλά πραγματικά αγαπημένο....αφιερωμένο....

Είχα μια γιαγιά, από εκείνες των παραμυθιών, με τους μικρούς, σφιχτούς κότσους στη μέση του κεφαλιού, τα σκούρα ρούχα και τα πονηρά μάτια, που χαιδεύαν με λατρεία τις σκανδαλιές μου. 'Ηταν δεν ήταν γύρω στα 1.50 μέτρα και έτρεχε μονίμως πίσω απο το διαβολάκι που ήμουν, με ένα κουτάλι γεμάτο σούπα, με ένα ποτήρι γάλα, ή μερικές φορές με εκείνους τους περίεργους συνδιασμούς επάνω στη φέτα του ψωμιού. Ελαιόλαδο απλωμένο με συνοδεία σάλτσα πηχτή ή νοτισμένη η επιφάνεια του ψωμιού και πασαλλειμένο με ζάχαρη.
Εκείνος ο μικροκαμωμένος αγαπητός άνθρωπος, που κρεμούσε εκατοντάδες σταυρούς και φυλακτά στο λαιμό της, ήταν το απαραίτητο αξεσουάρ των Χριστουγέννων μου! Αναντικατάστατο θα έλεγα....
Τζάκι δεν είχαμε στο σπίτι, αλλά μια πολύ χοντρή, καφέ σόμπα πετρελαίου, όπου μέσα απο το μεγάλο της τζάμι, μας έδειχνε τα δόντια της, ξεπετάγοντας φλόγες που έγλειφαν τους τοίχους και τις λευκές βελέντζες του σαλονιού.
Τις μέρες των γιορτών, η γιαγιά μου, με τραβούσε κοντά στη φαρδιά αγαπημένη της πολυθρόνα, καθώς της άρεσε να κουρνιάζει διπλώνοντας τα μικρά της πόδια επάνω και αφού εξακολουθούσε να μου μπουκώνει το στόμα με διάφορους γλυκίσματα και μη, μου εξιστορούσε εκατοντάδες πράγματα με χιτ, αυτό της γέννησης του Χριστού.
“Ο Χριστός,” έλεγε, “ ήρθε στη γη, στις πιο σκοτεινές ημέρες του χρόνου”. Δεν ξέρω αν προσπαθούσε απλώς να δημιουργήσει αυτή την αίσθηση κατάνυξης και τη μυστηριακή ατμόσφαιρα που ήθελε, αλλά σίγουρα εννοούσε περισσότερα απο αυτά που έλεγε. Οι πιο μεγάλες νύχτες του χρόνου, είναι σύμφωνα με τους παλιούς η καλύτερη εποχή για μια άμεση επαφή του μεταφυσικού και του κόσμου των πνευμάτων, με τους ανθρώπους. Τότε τριγυρίζουν στη γη μαζί με τους θνητούς, κάθε λογής πνεύματα, καλά ή κακά. Λέγοντας πως ο Χριστός επέλεξε να έρθει τούτες τiς μέρες, είναι σαν να μου έλεγε πως Εκείνος, ήρθε για να φέρει το φως εκεί που το σκοτάδι επικρατεί και να διώξει όλα τα αρνητικά αλλά και να ενώσει τους δυο κόσμους κάνοντας τον άνθρωπο το όν που είναι...Πνευματικό.

H εικόνα είναι της  Brett1  deviantart.com

“Ήταν ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι..” συνέχιζε “που γεννήθηκε μέσα σε έναν μικρό σταύλο, δίχως σόμπες, πουπουλένια στρώματα και γιατρούς, δίχως στολίδια και ανέσεις, ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα....” και τα μάτια της βούρκωναν. Ήταν το παιδί του Θεού κι όμως γεννήθηκε στη φτώχια...Την κοιτούσα νιώθοντας θλίψη στην παιδική μου ψυχή και γύριζα δίχως να θέλω για να αντικρίσω γύρω. Εγώ είχα τα πάντα! Είχα σόμπα που μου ζέσταινε την πλάτη εκείνη τη στιγμή αλλά και συνέχεια τις κρύες μέρες, έπιπλα για να βολεύομαι, μια όμορφη μυρωδιά φαγητού που ερχόταν απο τη μεριά της κουζίνας, κουρτίνες στα διάφανα παράθυρα, στρώματα και χαλιά...Κι ας μην ήμουν το παιδί του Θεού! ΄Ή μήπως ήμουν; Αλλά ήμουν το τυχερό όπως και πολλά πολλά άλλα παιδιά. Όχι το άλλο, Εκείνο που είχε επωμιστεί το δύσκολο ρόλο να περάσει το μήνυμα! Πως όσοι αξίζουν δε γεννιούνται απαραίτητα σε χρυσοποίκιλτα παλάτια, πως η ταπεινότητα είναι η μεγαλύτερη αρετή, πως ήμαστε θνητοί, περαστικοί, ασήμαντοι και πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας έδωσε το μόνο Αθάνατο, Μόνιμο και Σημαντικό τέκνο του Θεού!
“Τα ζώα γύρω ζεσταίναν το μικρό του κορμί...” έλεγε και ξανάλεγε η γιαγιά μου με έμφαση κι εγώ αγαλλίαζα μέσα μου. Ακόμη κι εκεί, στη μέση του πουθενά, στο πιο φτωχικό μέρος, ο Θεός είχε μεριμνήσει για τη ζεστασιά αυτού του μικρού παιδιού...Η ελπίδα δεν θα έπρεπε να χάνεται. Μπορεί να βρεθεί λύση, να γίνει κάτι για να καλύψει τις ανάγκες, να μετριάσει τα βάσανα, να χαιδέψει το πονεμένο σημείο. Ακόμη κι εκεί! Και το νόημα βγαίνει πολύτιμο και μεστό! Υπάρχει φως ακόμη κι εκεί που το σκοτάδι επικρατεί. Υπάρχει ελπίδα!
Και τα ζωντανά πλάσματα που περιτριγύριζαν το Θείο βρέφος , σημαντικά. Όλα τα ζώντα πλάσματα τούτου του πλανήτη. Και σαν κυρίαρχοι, πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα αγαπούμε! Μέρος της δημιουργίας, κομμάτι του περιβάλλοντος που ζούμε, ψυχές...

Η εικόνα είναι από  Vanzkie.deviantart.com

“Και το μικρό μέρος, γέμισε απο ξένους...Απο αθώους βοσκούς και τα παιδιά τους που πήγαν να προσκυνήσουν το Θείο βρέφος...Απο μάγους και ανθρώπους της επιστήμης που εκαναν χιλιόμετρα ολόκληρα για να καταλήξουν εκεί και να δουν το πλάσμα που ήρθε να φέρει τη μεγαλύτερη αλλαγή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Να μιλήσει για την Αγάπη!” Μπορούσα να δω τα δάκρυα της να στολίζουν όλες τις πτυχές του προσώπου της. Ενός προσώπου αγαπημένου, που δε με ένοιαζε η παλαιότητα επάνω του καθώς τη μορφή του είχαν συνηθίσει τα άγουρα και αθώα μου μάτια.
Κι εδώ θα τονίσουμε μαζί με εκείνο το σπουδαιότερο μήνυμα της Γέννησης.
Την Αγάπη!
Ο Θεός έτεινε το χέρι του στους ανθρώπους και περίμενε να το τείνουν κι εκείνοι προς το μέρος του αλλά και προς εκείνο των συνανθρώπων τους. Γέμισε το μικρό, φτωχικό μέρος απο ανθρώπινα πλάσματα. Γέμισε απο ψυχές που έψαχναν τη ζεστασιά, όχι σε παλάτια αλλά μέσα σε έναν σταύλο. Γιατί , όση ζέστη και να έχει το σώμα, όσες ανέσεις και στολίδια, όταν μένει η ψυχή γυμνή και μόνη, η δυστυχία κυλάει στο αίμα παγώνοντάς το. Ο Άνθρωπος, φτιάχτηκε για να δίνει και να παίρνει αγάπη. Η ουσία του είναι φτιαγμένη απο υλικό αρχέγονα καλό και δεν χορταίνει πραγματικά με κανένα υποκατάστατος αυτής. Η προσφορά τον θρέφει, η αγκαλιά τον θεραπεύει, το χαμόγελο του τραγουδά.
Κάπου είχα ακούσει για ένα τρομερό πείραμα. Δυο νεογέννητα σε δυο θερμοκοιτίδες. Το ένα είχε εξασφαλισμένες τις σωστές συνθήκες αλλά καμιά σωματική επαφή με τη μητέρα ή οποιοδήποτε άλλον. Κανένα χάδι ή δείγμα αγάπης. Το δεύτερο, λιγοστές εώς κακές συνθήκες διαβίωσης αλλά με άπλετο χάδι απο τη μητέρα και την προσφορά της αγάπης της. Έπειτα απο λίγο καιρό, αυτό που παραλίγο να πεθάνει, ήταν το πρώτο...Έφθινε, μίκρυνε, αρρώστησε...Η αγάπη λοιπόν θρέφει τον άνθρωπο και αυτό είναι το σημαντικότερα μήνυμα Εκείνου που γεννήθηκε μέσα στον φτωχικό σταύλο 2013 χρόνια πριν.
Αγάπη, προσφορά, οι άνθρωποι! Το ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ! Ας το κρατήσουμε σφιχτά μέσα στις ψυχές μας! Ας ξεχάσουμε για λίγο τα κέντρα διασκέδασης, το πολύ φαγητό, τα ακριβά δώρα και ας μαζευτούμε. Να ακούσουμε ο ένας τον άλλον, να χαμογελάσουμε, να δώσουμε τα χέρια, να μιλήσουμε. Ας κάνουμε τα πάντα για να μη γίνουμε βάρος αλλά βοήθεια. Ας αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε! Ας μοιραστούμε! Ο νόμος της αλληλεπίδρασης που διέπει το σύμπαν θα μας αγγίξει με τον πιο μαγικό τρόπο!

Καλές γιορτές!


Αφιερωμένο στη μητέρα μου και στη δική της μητέρα που κατοικεί πια στους ουρανούς!



                                                                              

Μίσχος κρυφός

Σε μίσχο κρυφό
χιλιάδων χρόνων κοιμισμένο
ψιθύρισε η ψευδαίσθηση 
κι έταξε φλογερό αγκάλιασμα, φιλί απελπισμένο και 
καρδιάς αναλαμπή και γνώση

Τριάντα πέταλα αλικά και δυο λευκά 
 ανθίζει μυρωμένος
για σένα όλα, μα τα δυο για μένα
πρόσφορο σε μιαν αγνή αποδοχή
και μυστικό αργυρωμένο από επιθυμία

Τον ποτίζεις με τις χούφτες
κι εγώ με των θαλασσών τις δίνες
και με των ποταμών τα ρεύματα,
ανδρώνοντας τον, θεριεύοντας τον
απαξιώνοντας τα κοφτερά του αγκάθια
που με αιμορραγούν.

Ψαλιδίζεις παίζοντας τις άκρες του
χαιδεύω με ανάλαφρο τρέμουλο
τα ρωμαλαία του κλαριά.
Σκάβουν τα σωθικά μου οι ρίζες
που αγνοείς και περιπαίζεις 
και σημαδεύουν όλων των χρόνων
τις ζωές μου.

Τίποτε δε θα είναι ξανά ίδιο.
Και στην πλάτη μου κρατώ τσεκούρι.


 

Ένα παραμύθι... ένας κόσμος ουτοπικός

Θα με συγχωρήσετε σήμερα... αλλά μπήκε ο Δεκέμβρης και δε μπορώ να κρατηθώ... 
Ο Δεκέμβρης είχε πάντοτε κάτι ιδιαίτερο για μένα. Το ομολογώ πως του έχω αδυναμία κι ας είναι τόσο αψύς και σκληρός. Μου θύμιζε όμως και μου θυμίζει, πως η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι. Ίσως γιατί τα περισσότερα παραμύθια τα έχω ακούσει όταν οι δικές του μέρες έτρεχαν, ίσως γιατί κρύβει λίγη από μαγεία κάτω από τα φαρδιά μανίκια του... 
 Μιλώντας λοιπόν για παραμύθια, θα ήθελα να  φτιάξω τώρα ένα... για έναν κόσμο ουτοπικό... 
Για αρχή, θα ήθελα να φτιάξω έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη υπόσταση θα είχε πραγματική αξία. Εκεί, θα ξεκινούσαν όλοι από την ίδια αφετηρία, θα είχαν τις ίδιες ευκαιρίες, την ίδια βοήθεια... κι ας διάλεγε έπειτα ό,τι μονοπάτι επιθυμούσε ο καθένας.
  Θα ήθελα τα μικρά παιδιά να μην υπέφεραν από τυμπανισμό, να μην πεθαίνουν από τη δίψα, να μη σέρνονται σκελετωμένα σε ξερό χώμα και να σβήνουν σιωπηρά σε σκιερές μητρικές αγκαλιές,  την ίδια στιγμή που κάπου αλλού, τα φαγητά καταλήγουν βουνά στις χωματερές, που το νερό κατασπαταλείται και μολύνεται από ασυδοσία και αδιαφορία, που οι άνθρωποι πεθαίνουν από παχυσαρκία έρμαια ενός αηδιαστικού κι αρρωστημένου καταναλωτισμού...
 Όλα τα παιδιά του παραμυθιού μου θα χαμογελούν... όλα θα είναι καθαρά, χορτάτα, υγιή.
Θα ήθελα να μιλήσω για έναν κόσμο χωρίς αρρώστιες, ψεκασμούς, πυρηνικά, οπλοστάσια, χημικά, ανθρώπινα τερατουργήματα. 
Χωρίς μεγάλες και απάνθρωπες εταιρίες που κινούν τα παγκόσμια νήματα, χωρίς ψυχρές βιομηχανίες με τρομερά συμφέροντα, χωρίς πνευματική και ψυχική προπαγάνδα από χρηματισμένα μέσα ενημέρωσεις, χωρίς ψυχαναγκασμό, πολιτικές ίντριγκες και παρασπονδίες, σκάνδαλα και αδικίες , χωρίς πόνο και θλίψη, χωρίς σκληρότητα... 
 Κι όλα θα είναι ξεκάθαρα, στο παραμυθι μου. Όλα θα γίνονται δίκαια, ανοιχτά, ο άνθρωπος θα είναι πάνω από όλα, η κοινωνία θα αγαπά τη δημοκρατία, το άτομο θα στέκει ψηλά, σε έναν κόσμο ειρήνικό και ειλικρινή.
 Θα ήθελα να μιλήσω για έναν κόσμο που αγαπά ελεύθερα το Θεό του... Που ο Θεός δεν είναι τιμωρός, δεν είναι βάρβαρος, δε φοβίζει τους ανθρώπους, δεν τους βάζει να αλληλοσκοτώνονται. Για έναν κόσμο που δεν κόβει τα χέρια ενός μικρού παιδιού γιατί τόλμησε να κλέψει μια σοκολάτα. Που δε θα το κάψει σε πύρινες λαίλαπες επειδή τόλμησε να πει δυο ψέματα ή να αποδείξει με κάποιο τρόπο την ανθρώπινη, αδύναμη του φύση.
 Ο Θεός του παραμυθιού μου θα ήταν όπως ακριβώς τον φαντάζομαι και όπως τον αγαπώ! Ολόκληρος φως, ολόκληρος αγάπη, ευσπλαχνία, γενναιοδωρία, συγχώρεση.
 Κι ο κόσμος μου δε θα  έχει χρώματα στα πρόσωπα. Δε θα μιλά για αρσενικούς και θηλυκούς ανθρώπους,  φτωχούς και πλούσιους, μορφωμένους και αμόρφωτους, όμορφους και άσχημους... αλλά θα μιλά μόνο για ...Ανθρώπους.
Θα ήθελα να πω ένα παραμύθι για έναν τόπο όπου τα ζώα είναι ισάξιοι και σεβαστοί συγκάτοικοι επάνω σε έναν πλανήτη φτιαγμένο ώς παράδεισο για όλους. Δεν τα χρησιμοποιούμε σαν μηχανές τροφής, δεν τα στοιβάζουμε σε εργαστήρια κι εργοστάσια, δεν τα πεθαίνουμε σε πειράματα και μεταλλάξεις, δεν τα διαλύουμε και τα κατασπαράζουμε από βρέφη ακόμη γιατί θέλουμε τη γούνα τους για ομορφιά, τα οστά τους για καλαισθησία, τα πολύτιμα τους όργανα για να ικανοποιήσουμε τα παράλογα μας γούστα...
 Και θα φτιάξω μια φύση που θα τη λατρεύουν οι άνθρωποι και θα τη σέβονται γιατί από αυτή ζουν.  Θα μιλώ για σωστή και όμορφη διαχείριση της γης, των δασών, των εκτάσεων, των ποταμών, των λιμνών, των θαλασσών, των ωκεανών... της ατμόσφαιρας... Ό,τι γεμίζει σώμα και πνευμόνια προσφέροντας μας ...ζωή, ουσία.
 Και θέλω στις πόλεις να βάλω πολύ πράσινο και πολύ μπλε του ουρανού που θα καταπίνει το γκρίζο, που θα το κάνει να φαίνεται σαν όμορφο συνταίριασμα. Και στα χωριά ανθρώπους να τα γεμίζουν.
 Κι τους ανθρώπους παντού να τους βάλω να χορεύουν. Να δουλεύουν. Να τραγουδούν. Να ζουν...
 Κλείνοντας το παραμύθι θέλω να βάλω στο τραπέζι μια οικογένεια. Σαν εκείνη που είχα ώς ζωγραφιά στο βιβλίο ανάγνωσης στο δημοτικό... Με τη μητέρα, τον πατέρα και τα παιδιά, με τους παπούδες και τις γιαγιάδες κι ένα φαγητό μαγειρευτό στη μέση.
 Και θέλω να σκαλώσω σε όλους ένα χαμόγελο στα χείλη και να ζωγραφίσω αγάπη στο βλέμμα, όπως κι αν ζωγραφίζεται αυτή... Και την ίδια στιγμή που θα κοιτάζονται στα μάτια, θέλω απλά και τρυφερά να βλέπουν ένα μικρό κομμάτι από το μέλλον τους μπροστά τους.
Και το μέλλον το δικό τους κι όλου μαζί του κόσμου, να είναι γλυκά φτιαγμένο... Να χει, ψυχές βαθιές, φως άπλετο κι  ανθρωπιά ώς τα αστέρια. Γιατί άνθρωπος και ουρανός θα έπρεπε να είναι ταυτόσημα.
Κι ας μην το καταλαβαίνουμε...
Κι έτσι να κλείσω...
και να γράψω...
ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΙ... ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ....