Ο Δεκέμβρης είχε πάντοτε κάτι ιδιαίτερο για μένα. Το ομολογώ πως του έχω αδυναμία κι ας είναι τόσο αψύς και σκληρός. Μου θύμιζε όμως και μου θυμίζει, πως η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι. Ίσως γιατί τα περισσότερα παραμύθια τα έχω ακούσει όταν οι δικές του μέρες έτρεχαν, ίσως γιατί κρύβει λίγη από μαγεία κάτω από τα φαρδιά μανίκια του...
Μιλώντας λοιπόν για παραμύθια, θα ήθελα να φτιάξω τώρα ένα... για έναν κόσμο ουτοπικό...
Για αρχή, θα ήθελα να φτιάξω έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη υπόσταση θα είχε πραγματική αξία. Εκεί, θα ξεκινούσαν όλοι από την ίδια αφετηρία, θα είχαν τις ίδιες ευκαιρίες, την ίδια βοήθεια... κι ας διάλεγε έπειτα ό,τι μονοπάτι επιθυμούσε ο καθένας.
Θα ήθελα τα μικρά παιδιά να μην υπέφεραν από τυμπανισμό, να μην πεθαίνουν από τη δίψα, να μη σέρνονται σκελετωμένα σε ξερό χώμα και να σβήνουν σιωπηρά σε σκιερές μητρικές αγκαλιές, την ίδια στιγμή που κάπου αλλού, τα φαγητά καταλήγουν βουνά στις χωματερές, που το νερό κατασπαταλείται και μολύνεται από ασυδοσία και αδιαφορία, που οι άνθρωποι πεθαίνουν από παχυσαρκία έρμαια ενός αηδιαστικού κι αρρωστημένου καταναλωτισμού...
Όλα τα παιδιά του παραμυθιού μου θα χαμογελούν... όλα θα είναι καθαρά, χορτάτα, υγιή.
Θα ήθελα να μιλήσω για έναν κόσμο χωρίς αρρώστιες, ψεκασμούς, πυρηνικά, οπλοστάσια, χημικά, ανθρώπινα τερατουργήματα.
Χωρίς μεγάλες και απάνθρωπες εταιρίες που κινούν τα παγκόσμια νήματα, χωρίς ψυχρές βιομηχανίες με τρομερά συμφέροντα, χωρίς πνευματική και ψυχική προπαγάνδα από χρηματισμένα μέσα ενημέρωσεις, χωρίς ψυχαναγκασμό, πολιτικές ίντριγκες και παρασπονδίες, σκάνδαλα και αδικίες , χωρίς πόνο και θλίψη, χωρίς σκληρότητα...
Κι όλα θα είναι ξεκάθαρα, στο παραμυθι μου. Όλα θα γίνονται δίκαια, ανοιχτά, ο άνθρωπος θα είναι πάνω από όλα, η κοινωνία θα αγαπά τη δημοκρατία, το άτομο θα στέκει ψηλά, σε έναν κόσμο ειρήνικό και ειλικρινή.
Θα ήθελα να μιλήσω για έναν κόσμο που αγαπά ελεύθερα το Θεό του... Που ο Θεός δεν είναι τιμωρός, δεν είναι βάρβαρος, δε φοβίζει τους ανθρώπους, δεν τους βάζει να αλληλοσκοτώνονται. Για έναν κόσμο που δεν κόβει τα χέρια ενός μικρού παιδιού γιατί τόλμησε να κλέψει μια σοκολάτα. Που δε θα το κάψει σε πύρινες λαίλαπες επειδή τόλμησε να πει δυο ψέματα ή να αποδείξει με κάποιο τρόπο την ανθρώπινη, αδύναμη του φύση.
Ο Θεός του παραμυθιού μου θα ήταν όπως ακριβώς τον φαντάζομαι και όπως τον αγαπώ! Ολόκληρος φως, ολόκληρος αγάπη, ευσπλαχνία, γενναιοδωρία, συγχώρεση.
Κι ο κόσμος μου δε θα έχει χρώματα στα πρόσωπα. Δε θα μιλά για αρσενικούς και θηλυκούς ανθρώπους, φτωχούς και πλούσιους, μορφωμένους και αμόρφωτους, όμορφους και άσχημους... αλλά θα μιλά μόνο για ...Ανθρώπους.
Θα ήθελα να πω ένα παραμύθι για έναν τόπο όπου τα ζώα είναι ισάξιοι και σεβαστοί συγκάτοικοι επάνω σε έναν πλανήτη φτιαγμένο ώς παράδεισο για όλους. Δεν τα χρησιμοποιούμε σαν μηχανές τροφής, δεν τα στοιβάζουμε σε εργαστήρια κι εργοστάσια, δεν τα πεθαίνουμε σε πειράματα και μεταλλάξεις, δεν τα διαλύουμε και τα κατασπαράζουμε από βρέφη ακόμη γιατί θέλουμε τη γούνα τους για ομορφιά, τα οστά τους για καλαισθησία, τα πολύτιμα τους όργανα για να ικανοποιήσουμε τα παράλογα μας γούστα...
Και θα φτιάξω μια φύση που θα τη λατρεύουν οι άνθρωποι και θα τη σέβονται γιατί από αυτή ζουν. Θα μιλώ για σωστή και όμορφη διαχείριση της γης, των δασών, των εκτάσεων, των ποταμών, των λιμνών, των θαλασσών, των ωκεανών... της ατμόσφαιρας... Ό,τι γεμίζει σώμα και πνευμόνια προσφέροντας μας ...ζωή, ουσία.
Και θέλω στις πόλεις να βάλω πολύ πράσινο και πολύ μπλε του ουρανού που θα καταπίνει το γκρίζο, που θα το κάνει να φαίνεται σαν όμορφο συνταίριασμα. Και στα χωριά ανθρώπους να τα γεμίζουν.
Κι τους ανθρώπους παντού να τους βάλω να χορεύουν. Να δουλεύουν. Να τραγουδούν. Να ζουν...
Κλείνοντας το παραμύθι θέλω να βάλω στο τραπέζι μια οικογένεια. Σαν εκείνη που είχα ώς ζωγραφιά στο βιβλίο ανάγνωσης στο δημοτικό... Με τη μητέρα, τον πατέρα και τα παιδιά, με τους παπούδες και τις γιαγιάδες κι ένα φαγητό μαγειρευτό στη μέση.
Και θέλω να σκαλώσω σε όλους ένα χαμόγελο στα χείλη και να ζωγραφίσω αγάπη στο βλέμμα, όπως κι αν ζωγραφίζεται αυτή... Και την ίδια στιγμή που θα κοιτάζονται στα μάτια, θέλω απλά και τρυφερά να βλέπουν ένα μικρό κομμάτι από το μέλλον τους μπροστά τους.
Και το μέλλον το δικό τους κι όλου μαζί του κόσμου, να είναι γλυκά φτιαγμένο... Να χει, ψυχές βαθιές, φως άπλετο κι ανθρωπιά ώς τα αστέρια. Γιατί άνθρωπος και ουρανός θα έπρεπε να είναι ταυτόσημα.
Κι ας μην το καταλαβαίνουμε...
Κι έτσι να κλείσω...
και να γράψω...
ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΙ... ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου