χιλιάδων χρόνων κοιμισμένο
ψιθύρισε η ψευδαίσθηση
κι έταξε φλογερό αγκάλιασμα, φιλί απελπισμένο και
καρδιάς αναλαμπή και γνώση
Τριάντα πέταλα αλικά και δυο λευκά
ανθίζει μυρωμένος
για σένα όλα, μα τα δυο για μένα
πρόσφορο σε μιαν αγνή αποδοχή
και μυστικό αργυρωμένο από επιθυμία
Τον ποτίζεις με τις χούφτες
κι εγώ με των θαλασσών τις δίνες
και με των ποταμών τα ρεύματα,
ανδρώνοντας τον, θεριεύοντας τον
απαξιώνοντας τα κοφτερά του αγκάθια
που με αιμορραγούν.
Ψαλιδίζεις παίζοντας τις άκρες του
χαιδεύω με ανάλαφρο τρέμουλο
τα ρωμαλαία του κλαριά.
Σκάβουν τα σωθικά μου οι ρίζες
που αγνοείς και περιπαίζεις
και σημαδεύουν όλων των χρόνων
τις ζωές μου.
Τίποτε δε θα είναι ξανά ίδιο.
Και στην πλάτη μου κρατώ τσεκούρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου