Λέω να σε αφήσω... let him go...

Λέω να σε αφήσω...

Πονάει το πως εξαφανίζεται στο πλήθος η ύπαρξη μου

πονάνε τα χιλιόμετρα που τεντώνουν και θρυμματίζουν  του έρωτα μου τα δεσμά,

πονάνε οι ελπίδες που διαφανείς αργοσβήνουν σε έναν κόσμο συμπαγούς πραγματικότητας.

Πονάω που πατάω γη κι εσύ αγγίζεις ουρανό.

Πονάω που δε θα σε έχω.

Λέω να σε αφήσω...

Θα μου αρκούσε.... να είμαι ένας βλαστός στον κήπο σου να τον φροντίζεις με ένα άγγιγμα, 

και ένα κομμάτι ρούχο για να σκεπάζει τους δυο  σου ώμους,

λόγια τραγουδιού να συλλαβίζεις , να τα γυρνάς στον ουρανίσκο σου...θα 

φώλιαζα στη γλώσσα σου και θα αναστέναζα ολοκληρωμένη ουσία.

Μα δεν είμαι...

Κουκίδα στον μαυροπίνακα του κόσμου,

σταγόνα σε ένα μακρινό σύννεφο,

παραμύθι σε αυτί φτωχού παιδιού που αποκοιμιέται παγωμένο.

Μακρινή εγώ... άπιαστος εσύ.

Λέω να σε αφήσω.

Να σχίσω τις φλέβες της αγάπης σου.

Να αδειάσει το αίμα, να χυθεί στο λούκι του μπάνιου

να διαλυθεί στον ωκεανό.

Μα τότε τί θα είμαι;

Άδειο κενό δοχείο...

Αφήνουν ποτέ τα όνειρα;
 Αν ναι τότε πόσο πολύ πονάει;
Τόσο πολύ

που στο τέλος μένεις άδειος.