Ευτυχισμένο 2016

Μια μέρα σαν τις άλλες είναι. Μια απλή αλλαγή της ώρας. Τικ τακ , δώδεκα, δώδεκα και ένα και δύο και τρία... Και ό,τι υπήρχε εχθές, πιθανόν να το δεις κι αύριο και μεθαύριο και την άλλη.... Μα εκείνη τη ΜΙΑ στιγμή. Την ΜΙΑ δίχως ανάσα. Την ΜΙΑ στο κενό, στη σιγή, στην ακινησία. Εκείνη τη ΜΙΑ στιγμή του ΜΗΔΕΝ, που τα ξέφτια του Παλιού Χρόνου αφήνουν ένα κενό για να έρθουν ολοκαίνουρια και αστραφτερά τα τελειώματα της φόδρας του Νέου Έτους, εκείνη την στιγμή, εσύ .....ΑΙΩΡΕΙΣΑΙ. Η ψυχή σου σιγεί μπροστά στην λάμψη της ΕΛΠΙΔΑΣ σου, η παρουσία σου φωτίζει μπροστά στην άπλετη ΑΓΑΠΗ για τους ανθρώπους σου και τη ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ που κρατάς για ό,τι σε πίκρανε όλο τον προηγούμενο καιρό. Η καρδιά σου γίνεται θρόνος για να καθίσει εκεί μια μικρή δόση ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ Εκείνη τη ΜΙΑ στιγμή, γίνεσαι και πάλι παιδί και κάνεις κούνια κάτω από το δέντρο του ΘΕΟΥ. Σας εύχομαι, να μην είναι μόνο ΜΙΑ η στιγμή που θα ΑΙΩΡΗΘΕΙΤΕ! Σας εύχομαι να είστε, να είμαστε, ωραίοι ως παιδιά, να ΑΙΩΡΟΥΜΑΣΤΕ, όλο το 2016!
Καλή Χρονιά από καρδιάς!

Είναι η ζωή ένα παραμύθι;

Αυτές είναι μερικές από τις πολλές φωτογραφίες και τα δώρα από φίλους και αγαπημένους που έκαναν ξεχωριστά τα γενέθλια μου πριν από λίγες μέρες! Με το δικό του τρόπο, καθένας τους έκανε εκείνη τη μέρα, γλυκιά, σαν παραμύθι.

Είναι η ζωή ένα παραμύθι; Πριν απαντήσω σε αυτή την ερώτηση θα σας πω τί ακριβώς σκέφτομαι... Η ζωή είναι ένα πλήθος χέρια...

Χέρια μητρικά, φιλικά, συντροφικά, ερωτικά, αδερφικά, γνώριμα, αγαπημένα. Η ζωή είναι ένα πλήθος μάτια. Μάτια που σε κοιτούν με λατρεία, με αγάπη, με ζεστασιά, σκεφτικά, με γνώση, με φροντίδα, με ερωτηματικά, με προβληματισμό, κρυφά και φανερά, με έρωτα... Η ζωή είναι ένα πλήθος καρδιές. Όλες μέσα στα στήθη ανθρώπων που όταν βρίσκεσαι κοντά τους χτυπούν από χαρά, από ευχαρίστηση, κάποτε από αγαλλίαση, πότε από έρωτα, πότε από ταραχή, από θυμό, από λαχτάρα και κυρίως από απόλυτη, αληθινή αγάπη...

Η ζωή δεν ξέρω αν είναι τελικά ένα παραμύθι αλλά μπορεί να γίνει... χάρη στα χέρια, τα μάτια, τις καρδιές των συνανθρώπων μας... 

Σας ευχαριστώ που με τις ευχές, την σκέψη και την αγάπη σας μου δείξατε πως ζούμε όλοι ένα μικρό παραμύθι... σαν αυτά που αγαπώ να εξιστορώ και επιθυμώ να γίνουν αληθινά... αν δεν είναι ήδη....

Ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους και υπόσχομαι, πως θα ευχαριστήσω με χαρά έναν προς έναν για τις υπέροχες ευχές σας!!!!

Σημείωση! Έφη, χίλια ευχαριστώ για την φώτο που έφτιαξες με τον αγαπημένο μου SO JI SUB! Είναι αγαπημένος μου ηθοποιός και το ξέρεις πολύ καλά!!!!!!

Paranormal erotic literature - Ερωτική φανταστική λογοτεχνία

http://www.amazon.com/SECRET-DREAMS-ELIZABETH-AP-GALE-ebook/dp/B00943HOX0/ref=sr_1_1?s=digital-text&ie=UTF8&qid=1449832975&sr=1-1&keywords=secret+dreams+elizabeth+gale

I adore it! Every row of it, every passionate erotic scene or any scene of war and a skirmish!!!!! Unfortunately only in English!

Το λατρεύω! Κάθε του αράδα, κάθε παθιασμένη, ερωτική σκηνή ή κάθε σκηνή πολέμου και αψιμαχίας!!!

Δυστυχώς μόνο στην αγγλική γλώσσα!

Στα καράβια

Στα μικρά καράβια των λογισμών μου

θα ρίξω άγκυρα

να μη φουσκώνουν πια τα πανιά τους από του έρωτα σου τους ανέμους

να μην ταξιδεύουν για τόπους άπιαστους και ξένους...


https://www.youtube.com/watch?v=VYpd-2buQc0                                               

Και ποθώ

Και ποθώ να βρω πατρίδα,

στη σάρκα των χειλιών σου να γείρω

κορφές και χαράδρες να θρέψω

να κυλήσω ποτάμι ορμητικό.

Να κρεμάσω στη σκιά σου τις επιθυμίες μου

την άδεια πύλη των χεριών μου να γεμίσω

και να αγαπήσω έναν Θεό.

Μεριάζω. 

Πηχτή με βαραίνει η σύνεση.

Κτηνωδώς με φιλά βαθιά

αφήνοντας γεύση πικρής αποθυμιάς.

Στα σκληρά σου στήθη να συρθώ με κατάνυξη

να κάνω προσευχή βάζοντας το κορμί μου στο θυσιαστήριο.

Σάρκα και αίμα και πόθος και ιδρώτας και κραυγής το 

μαρτύριο.

Όρκοι που θα γίνουν μελάνι  κάτω από το δέρμα σου.

Κι αν γείρω  στη σάρκα των χειλιών σου.

θα τα σφίγγεις, θα μιλάς, θα γεύεσαι κι εγώ θα ζευγαρώνω με 

ουσίες

κι αρώματα

και χρώματα.

Πατρίδα και Θεό θα βρίσκω.

Στο παραθύρι του έρωτα

Στο παραθύρι του έρωτα ακουμπά το φως απ' των ματιών σου το βελούδο. 
Μισώ τις γρίλιες που τρίζουν στο άγγιγμα του ανέμου,
τις μικρές πτυχές στο ξύλινο περβάζι που παραμένουν σκοτεινές,
την βαριά κουρτίνα της πραγματικότητας που σκιάζει τα όνειρα μου.
Μισώ και τον εαυτό μου που επιμένει να στέκει σε τούτο το άνοιγμα απολαμβάνοντας την ανατολή και το μεσουράνημα σου.
Και ξέρω πως μισώ κι εσένα γιατί είσαι μακρινός ήλιος που δε δύει.

Πικρό, γλυκό μου ψέμα

Σε ένα ποτήρι ουρανό θα ταξιδέψω απόψε
σύννεφο ο έρωτας μου για να χρωματίσει το γαλάζιο του...
και να με θωρήσεις. Να κλείσεις τα βλέφαρα στο φως, να αγγίξει η
σκιά του το διάφανο τους δέρμα, να παιχνιδίσει πάνω στα πυκνά τα βλέφαρα.

Σε μια σταγόνα θάλασσας θα κολυμπήσω
αρμύρα ο έρωτας μου για να κολλήσει στου κορμιού σου τον ιδρώτα...
και να σε αγγίξει. Να μοσχομυρίσει το λευκό σου το πουκάμισο, να
εισχωρήσει μες στους πόρους σου, να ανασάνει άκρατη ορμή κι πρωτόγονη κυριαρχία.
Σε ενός ανέμου την βοή θα κρεμαστώ, σπόρος
ο έρωτας μου να πέσει σιμά σου... και να τον αγαπήσεις. Να τον ποτίσεις, να τον χαϊδέψεις,
να μεγαλώσει στην καρδιά σου κι ανθούς να βγάλει, να κάνει ρίζες μέσα σου, να εξαπλωθεί.
Σε μια υπόσχεση που δεν κράτησα θα ξαποστάσω,
πως θα γίνεις παρελθόν και ρυάκι που ξεράθηκε και
δάσος που το κατάπιε η γκρίζα στάχτη... και θα σιγοτραγουδήσω
κομμάτι ξύλινο στο σκάκι του σύμπαντος,
κι εσύ κάθε τετράγωνο που επάνω του σαλεύω. Μαύρο ή άσπρο, μπρος ή πίσω, δεξιά η αριστερά, πάντοτε...
σε εσένα θα ανήκω. Πικρό, γλυκό μου ψέμα.

Ταγμένες σιωπές

Σε σένα θα έχω πάντοτε ταγμένες τις σιωπές μου
καθώς ανούσιες μου μοιάζουνε οι λέξεις..
Γ.Κ.

To you, i will always put under oath my silences, when the words seems so meaningless!
G.Kakalopoulou

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!
HAVE A NICE NOVEMBER!

Αστερόπαιδα....

Υπάρχουν κι εκείνοι που είναι παιδιά των αστεριών.
Που αγαπούν δίχως όρια, δίχως προσδοκίες, δίχως ανταμοιβές.

Όπου οι νύχτες μέσα τους δεν είναι ποτέ σκοτεινές αλλά γεμάτες με πλανήτες και φεγγάρια. 

Υπάρχουν κι εκείνοι που με τη λάμψη στο αιωρούμενο σύμπαν της ψυχή τους μας θυμίζουν πως το σημαντικό δεν ορίζεται με χρόνο, με εποχή, με ανθρώπινα όρια. 

Εκείνοι που κοιτούν με το ίδιο λαμπερό βλέμμα τους πάντες γύρω τους καθώς δεν υπάρχει αριθμητική σειρά και ξεχωριστή θέση στα ουράνια συναισθήματα τους.
Υπάρχουν εκείνοι που είναι παιδιά των αστεριών και έπεσαν μια μέρα στη γη, για να μας θυμίσουν από που προερχόμαστε και πώς πρέπει να αγαπάμε.
Κι όλοι έχουμε ένα τέτοιο παιδί κρυμμένο μέσα μας...
Ας το αφήσουμε να βγει και να λάμψει.

Καληνύχτα αστερόπαιδα.

Δεν σ' είχα...

Δεν σ' είχα...

Ζητιανεύω Σάββατα στο σταυροδρόμι μιας ζωής πλασμένης Δευτέρες και Τετάρτες. Κατεβαίνουν τα στόρια κουρασμένα τα απογεύματα, κλείνεται οι ψυχή μου σε τέσσερις τοίχους από απαράβατα όνειρα με γιορτινές Κυριακές που δε θα ρθουν ποτέ.

Δεν σ'είχα...

Στο γυμνό σου κορμί δεν ξαπόστασα ανατολές. Να αρμενίσω. Να ραγίσω, να ναυαγήσω, να χαθώ, να πνιγώ... Ξέρεις τί θα πει να πνίγεσαι σε ενός κορμιού το πέλαγος; Δεν έχει τέλμα, δεν φτάνεις πουθενά, δεν είσαι πια εσύ, ξοδεύεσαι.

Δεν σ'είχα...

Στο πεζοδρόμιο σκύβω να γράψω σε τετραγωνάκια το όνομά σου μα σταματώ πάντα στην αρχή. Μην είναι η αρχή το τέλος; Μην είναι που το τέλος δεν τελειώνει; Μην είναι που τέλος και αρχή μοιάζουν το ίδιο;

Δεν σ'είχα...

Ποια μοίρα θα ξεχνούσε την τυφλή υποταγή στο δεδομένο; Μια δεκάρα κάλπικη η ευχή μου, γινόταν πάντοτε διπλή στων δοντιών την πίεση. Ξεμακραίνει η ελπίδα με κάθε πέταγμα της στον αέρα. Κάθε στριφογύρισμα κι ένα ακόμη χιλιόμετρο μακρύτερα. Το ξέρεις πως σε λίγο θα μας χωρίζουν σύμπαντα;

Δε θα σε έχω....

Πικρή και απροσδόκητη προσδοκία. Να ξέρω την αλήθεια πριν την αρνηθώ. Κι αν την αρνηθώ να μην μπορώ να ζήσω μές το ψέμα. Να κάνω την αλήθεια ψέμα και το ψέμα αληθινό.


Δε θα σε έχω....

μα πες μου αληθινά... 

πως θα καταφέρω τελικά να ζήσω;

Πώς να πάψω και να σ'αγαπώ;

ΗΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Τα ξέρετε εκείνα τα παραμύθια που όμως δεν είναι παραμύθια αλλά αληθινές ιστορίες ανθρώπινου πόνου, τρομακτικής αδικίας και απύθμενης βαναυσότητας που σου μαθαίνουν πόσο σκληρή, φριχτή και άδικη μπορεί να γίνει η ζωή και πόσα να αλλάξουν ανεπιστρεπτί από τη μια στιγμή στην άλλη; Μεγάλωσα με αυτές τις ιστορίες στα γόνατα της Μικρασιάτισσας γιαγιιάς μου, με μάτια τεράστια από τον τρόμο όσων μου εξιστορούσε αλλά και την καρδιά να πάλλεται γοργά από τη δική της νοσταλγία για όσα της υφάρπαξαν, όσα έχασε, όσα επιθυμούσε και πάλι να αποκτήσει, να γυρίσει το χρόνο πίσω, να γίνει παιδί, να τρέξει ξέφρενα στην πατρογονική της γη, να αναστήσει τη πεθαμένη μάνα, να βρει τον χαμένο της πατέρα, να σώσει τον δολοφονημένο θείο.. Αν μπορούσε θα, αν....
Σήμερα ΗΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ στην Κατερίνη και τιμήθηκα από τον πρόεδρο των Μικρασιατών Πιερίας κ. Αναστάσιο Μπογιατζή και τους συλλόγους των Μικρασιατών να εκφωνήσω έναν δικό μου λόγο στην ιερά μας Μητρόπολη Τη Θεία Ανάληψη, για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, γιια τη μακράν τους ιστορία, τους αγώνες και τις κατακτήσεις τους, για τις συμφορές μα και την δύναμη και το πείσμα της φύσης τους για πρόοδο και αναγέννηση.
Σήμερα τιμήθηκα αλλά και με τη σειρά μου τίμησα με όλη μου την καρδιά τους προγόνους μου, με πραγματική συγκίνηση που δάγκωνε με έναν γλυκό πόνο τα σωθικά μου καθ όλη τη διάρκεια της σύνταξης του κειμένου μου αλλά και της ανάγνωσης του.
Τιμή στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας! Από τα δυτικά παράλια και κάτω ώς τον Εύξεινο πόντο και τη Μαύρη Θάλασσα!

Βρέχει....

Φθινοπωρινό κονσέρτο,
μιας απατηλής θλίψης το ξημέρωμα
από χιλιάδες αναπάντητες απογοητεύσεις.
Γλυκό μεθύσι αναμνήσεων η μυρωδιά της βροχής.
Δε φοβάμαι, λυπάμαι...
Παλιοί πόθοι θαμμένοι στον νερόλακκο
προσμονές από ζάχαρη που έλιωσαν με την πρώτη στάλα.
Τρεις αγάπες αχνές σαν το μαλλί της γριάς
Θυμάσαι; Εκείνο που μπουκώναμε με βουλιμία στα αθώα μας στόματα.
Τρεις αγάπες που διαλύθηκαν.
Μια για μένα.
Μια για σένα.
Μια για το όνειρο.
Δε φοβάμαι.
Για να φοβάσαι πρέπει να μπορείς και να ελπίζεις.
Λυπάμαι... γιατί είναι όλα ψεύτικα, επιφανειακά και τόσο μα τόσο εκκωφαντικά βουβά.
Βρέχει....
Σβήνει η σιωπή.
Μυρίζει αθωότητα.


Τι λες; Πάμε να παίξουμε κουτσό με τα ρυάκια;;

Απόσπασμα....

Σήμερα θέλω να σας δώσω μια μικρή γεύση από το βιβλίο που έχω τελειωμένο και περιμένει τη στιγμή που θα δοθεί στο αναγνωστικό κοινό.... Μια μικρή, κλεφτή ματιά στον κόσμο του Μάξιμου, της Τάμυ και των ανέμων τους...... μια ματιά στον μύθο που πάντα γνωρίζει να πλέκεται με την πραγματικότητα.
Με πολλή αγάπη προς όλους τους αναγνώστες μου.

«Δεν το διάβασες όλο…» επισήμανε εκείνος με τη βαθιά του φωνή. «Αλλά πιστεύω πως μάλλον δεν θα μπορούσες να το κάνεις σε μια νύχτα. Ωστόσο, σου επιτρέπω να έρχεσαι συχνά εδώ και να μελετάς περισσότερο αν το επιθυμείς κι εσύ.»
Ο χλευασμός και η ειρωνεία του της έκαψαν το δέρμα. Σηκώθηκε, πλημμυρισμένη από την ανάγκη να το βάλει στα πόδια. Με την αγανάκτηση να την χτυπά με μύρια, άγρια κύματα.
Μόλις πριν από λίγη ώρα είχε συνειδητοποιήσει πως ήταν ερωτευμένη με αυτόν τον άντρα. Με τον Μάξιμο. Πως αυτό που την τραβούσε πάνω του, ήταν τα δικά της συναισθήματα, ο έρωτας της που είχε αρχίσει να ανθίζει σαν αγριολούλουδο κάτω από το βαρύ πέπλο του χιονιού. Αντίθετος με τη φύση και τα γεγονότα.
Όμως... Το χειρότερο ήταν πως μόλις τώρα, κατανοούσε πως είχε ερωτευθεί τον ίδιο το διάολο. Δε θα της γυρνούσε ποτέ πίσω όσα ένιωθε. Δεν είχε κανέναν μέλλον μαζί του. Κι αν είχε ελάχιστο από αυτό, θα ήταν πνιγμένο μέσα στη δυστυχία.
«Ταράχτηκες τόσο που δεν έχεις τη δύναμη ούτε να απαντήσεις;» δεν κουνήθηκε από τη θέση του αλλά η χροιά της φωνής του σκληρή σαν ατσάλι, δόνησε το χώρο.
«Πρέπει να ξαπλώσω. Δεν αισθάνομαι και τόσο καλά…» δικαιολογήθηκε η Τάμυ και κίνησε για την πόρτα. Έπιασε το χερούλι αλλά λίγο πριν βγει στο διάδρομο, ο Μάξιμος τη σταμάτησε, αρπάζοντας την από το μπράτσο. Τα δάκτυλα του σα μέγγενες την αιχμαλώτισαν στη θέση της.
«Το βάζεις στα πόδια έτσι; Στην πρώτη κακοτοπιά, πετάς τα όπλα και αναιρείς όσα έλεγες, φανερώνοντας την αδύναμη αλήθεια τους.»
Σήκωσε το κεφάλι μουδιασμένα και αντίκρισε το σκληρό του πρόσωπο, τις όμορφες γωνίες, τα μεγάλα διαπεραστικά μάτια που στο κέντρο τους έκαιγε η ειρωνεία και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.
«Δεν θυμάμαι να είπα οτιδήποτε που σας οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα» είπε νιώθοντας τρομερά ευάλωτη. Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά που ερωτευόταν. Η πρώτη, που η αγάπη της χτυπούσε την πόρτα με θράσος, ξεπερνώντας τα εμπόδια και τις παγίδες που έβαζε εκείνη στον περίβολο της καρδιάς της. Αλλά ήταν μια αγάπη καταδικασμένη. Αν ερωτευόταν ένα αντικείμενο θα είχε καλύτερη τύχη. Άψυχο εκείνο, άψυχος κι ο Μάξιμος. Όμως ο Μάξιμος είχε τη δύναμη να την πληγώσει, όχι…, να την διαλύσει αν ήθελε….
«Είναι φανερό πως βάζεις την ουρά στα σκέλια. Με κοιτάζεις και διαβάζεις στο πρόσωπό μου όλα όσα έμαθες .....

Photo from deviant art by laura-makabresku
title He is darkness..
Thanks to her artistry, her photo match perfect to the piece of my manuscript

Στον πλανήτη των ευχών

Πες μου, στον πλανήτη των ευχών.... βρέχει πάντοτε λαχτάρα για το άπιαστο, για δυο μάτια και μια αγκαλιά, για μικρές, πολύτιμες στιγμές αιωνιότητας;
Γ.Κ

And tell me, in the world of wishes .... raining always longing for the unattainable, for two eyes and a hug, for a small, precious moments of eternity?
GK


.... 소원의 세계에서, 말해 영원의 작고 소중한 순간 두 눈과 포옹을 위해, 얻기 어려운 항상 갈망 비가?
GK

Ερωτεύσου - Fall in love

Ερωτεύσου ένα όνειρο.... Θα είναι γλυκόπικρο το ξύπνημα.... Γ.Κ

Fall in love with a dream.... It will be bitter sweet the awakening 

G. K

 Photo by arzum dide

Αλυσίδες- Chains

Αλυσοδέθηκα με έρωτα.
Πισθάγκωνα δεμένη, ονειρεύομαι να γευθώ τον ηδονικό πόνο των χειλιών σου καθώς θα απομυζούν την ψυχή μου στο σώμα σου.
Δε θέλω πια να είμαι εγώ.
Μα θέλω να είμαι εσύ. Να χαθώ κι ας χαθώ μέσα σου. Να απελευθερωθώ.
Και μη με ρωτήσεις γιατί.
Τρώει τη σάρκα ο έρωτας, την σκλαβώνει, τη ματώνει, την κατακρεουργεί.
Πονά η ψυχή και ψάχνει την ελευθερία της.
Εσένα.
 Όπου κοιτούν τα όνειρα εκεί κοιτάζουν και τα μάτια.
Δε θέλω πια να είμαι εγώ, μα θέλω να είμαι εσύ, μαζί , οι δυο σε σάρκα και σώμα και ψυχή μια.
Ως πότε θα σε περιμένω;
Με κόβουν και πονώ. Είναι βαριές οι αλυσίδες μου...

Ελευθέρωσε με να γίνουμε ένα.

Γιατί αγαπώ τα αστέρια....

Ξέρεις γιατί αγαπώ τ αστέρια;Επειδή μας δίνουν τη δυνατότητα να κοιτάξουμε στον ίδιο προορισμό ακόμη κι αν βρισκόμαστε χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Αυτό δεν μας φέρνει έστω και για λίγο κοντά;
Γ.Κ

You know why I love the stars? Cause we can look at the same destination even if we are on different sides of the earth
Doesnt that brings us even for a moment close?

G.K 

Φιλοξενούμενη στο διαδικτυακό portal RIZOPOULOS/POST

http://www.rizopoulospost.com/h-gewrgia-kakalopoulou-autosysthnet/

Ευχαριστώ θερμά τον κ. Αντώνη-Μάριο Παπαγιώτη για το βήμα!

Η Γεωργία Κακαλοπούλου αυτοσυστήνεται στο RP…

10 Αυγούστου, 2015 Δημοσιεύθηκε από Αντώνης Μάριος Παπαγιώτης

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, σε μια από τις γειτονιές τηςΤριανδρίας από γονείς που η καταγωγή τους έφτιαχνε ένα ευλογημένο για μένα τρίγωνο: από τα ριζά του Ολύμπου και τις ακτές της Πιερίας, απέναντι στηΜικρά Ασία και συγκεκριμένα τοΚιρκιτζέ, για να ολοκληρωθεί με τις ακτές της πανέμορφης Κρήτηςκαι το Ηράκλειο.
Πολύ σύντομα και σε μικρή ηλικία, μετακόμισα σε έναν από τους τόπους καταγωγής μου, την Πιερία , στη σκιά του αγαπημένου μου βουνού όπου κατοικώ ως σήμερα.
Από τα θρανία του Πολυκλαδικού πέρασα στα θρανία του ΤΕΙ Επισκεπτριών Υγείας, αλλά η πραγματική μου αγάπη ήταν πάντοτε οιτέχνες.
Έκανα σπουδές κλασσικής κιθάρας και αρμονίας, παρακολούθησαμαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου, καθώς και μαθήματα υποκριτικής σεερασιτεχνικό θέατρο της Κατερίνης, όπου συμμετείχα σε πολλές παραστάσεις.
Έγινα πολύ γρήγορα σύζυγος και μητέρα δυο υπέροχων παιδιών καιεργάζομαι ως ιδιωτική υπάλληλος σε τεχνικό γραφείο.
Το μυθιστόρημα και η συγγραφή είναι κομμάτι συνυφασμένο με τη ζωή και τον χαρακτήρα μου.
Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το βιβλίο μου ΜΕΛΩΔΙΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ από τις εκδόσεις Λιβάνη και έχω ήδη έτοιμο στο συρτάρι μου ένα καινούριο πόνημα.
Διαθέτω προσωπικό blog, αγαπώ την ποίηση και γράφω κάποια ποιήματα, ενώ άρθρα μου έχουν δημοσιευτεί στη διαδικτυακή εφημερίδα Mag Newspaper.
Είμαι μέλος του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών του Δήμου Δίου Ολύμπουκαι της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας.

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Το τρίπτυχο: Υγεία, Αγάπη, Επιτυχία.

Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Η ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Προχθές το βράδυ, με δυο αγαπημένες μου φίλες, σε ένα σταυροδρόμι όπου είχαμε πιάσει «ψιλή» κουβέντα. Τα πιο μικρά είναι συνήθως και τα πιο ουσιώδη και αληθινά.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Αισιοδοξία και ειλικρίνεια.

Το βασικό ελάττωμά σου;
Ανυπομονησία και αυθορμητισμός.
Το δεύτερο δε «χωράει» πλέον ως προτέρημα στη σημερινή εποχή.

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε ο,τιδήποτε γίνεται ακούσια ή συμπτωματικά, δίχως πρόθεση για πρόκληση δυστυχίας ή πόνου.

Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Κλαίω πολύ συχνά, όπως συχνά και γελάω.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Με την ερώτηση σας μου δίνετε τροφή για προβληματισμό, καθώς θαυμάζω πολλούς, λατρεύω κάποιους άλλους ή ακόμη και μισώ αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ να ταυτιστώ τελικά με κάποιον.

Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Οι μικροί, καθημερινοί άνθρωποι που έχουν κρατήσει την ανθρωπιά τους σε μια εποχή σκληρή σαν τη δική μας και προσφέρουν στους συνανθρώπους τους κάτι από τον εαυτό τους. Προσφέρουν έναν καλό λόγο, μια καλή πράξη και πολλές φορές υλικά αγαθά ακόμη κι από τα στερημένα τους.

Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
Το Όσα παίρνει ο άνεμος, το Φάντασμα της όπερας και το Forrest Gump.

Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Ένα απίθανο σκαρφάλωμα στη ραχοκοκαλιά της Ιταλίας.

Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Αλιέντε, Κουντζ, Κρόνιν, Όστιν και συνεχίζει ….

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Το φιλότιμο.

…Και σε μια γυναίκα;
Τη μεγαλοψυχία.

Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Yanni.

Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Συνήθως, ακούω τραγούδια εκείνη την ώρα.

Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Νανά, του Εμίλ Ζολά και μια μεγάλη λίστα συνεχίζει…

Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Μονέ, Κλιμτ, Εγγονόπουλος.

Το αγαπημένο σου χρώμα;
Λατρεύω το λευκό.

Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που με αγαπούν για εμένα και το έργο μου.

Το αγαπημένο σου ποτό;
Κόκκινο κρασί.

Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Για κάθε μέρα που φεύγει δίχως ουσία, έργο ή δίχως χαμόγελο.

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Την κακία, τον φθόνο, τη ζήλεια, την τεμπελιά, το θράσος.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Να γράφω…

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Οι απώλειες, όταν αυτές είναι σημαντικές.

Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Μόνο αν δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, παρόλο που το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.

Ποιο είναι το μότο σου;
Το έχω ξαναπεί: «Μη καταδέχεσαι να ρωτάς, θα νικήσουμε, θα νικηθούμε… απλά πολέμα…» του μοναδικού Καζαντζάκη.

Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Ελπίζω στα γεράματα περιτριγυρισμένη από παιδιά και εγγόνια.

Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
«Δεν με απογοήτευσες…»

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Προσπαθώ να αδράξω τη μούσα από το φουστάνι.

Καλό μήνα

Καλό μήνα με υπέροχες Αυγουστιάτικες Μελωδίες!!

φώτο επεξεργασμένη δια χειρός Γιάννη Αντωνίου

Αύγουστος

Με ένα πυρόξανθο χαμόγελο σκύβει από τη γωνιά ο Αύγουστος... Δίνει ένα αποχαιρετιστήριο φιλί στο μέτωπο του λαμπερού Ιούλη και τρία μελένια σύκα για το δρόμο της επιστροφής.
  Σκανδαλιάρικα καρφιτσώνει ένα ολόλαμπρο γαλάζιο φεγγάρι στο στερέωμα, εκείνο που κουβαλά για γούρι μέσα στην τσέπη για τον ερχομό του...Θα στάξει το χρώμα του και θα βάψει και τη θάλασσα...μπλε και ασημί, μπερδεμένο. Θα ειπωθούν πολλά παραμύθια, θα ακουστούν ιστορίες, θα βροντοχτυπήσουν καρδιές και κλεφτά φιλιά και παθιασμένες αγκαλιές θα ανταλλάξουν οι άνθρωποι κάτω από το γαλάζιο φως του. Ίσως να χυθούν και κάποια δάκρυα... μα τούτα, θα παρασυρθούν μαζί με το χρώμα και θα γίνουν ένα με της θάλασσας το αλάτι, που ζεστή και ευχαριστημένη θα τα πάρει μακριά, να τα κοιμίσει στη βαμμένη κοιλιά, θυσία στην πιο θερμή και παθιασμένη εποχή του χρόνου.
Γελά ο Αύγουστος και κάθεται φαρδιά πλατιά στην χρυσή άμμο να παρακολουθήσει ένα  παιδί να γεύεται μια ζουμερή φέτα από καρπούζι. Να κατρακυλά το κόκκινο υγρό στο μικρό πιγούνι, να λερώνει το λαιμό και τα κοντούλικα δάκτυλα, εικόνα μοναδική, φρούτο και παιδί μαζί, ζάχαρη, αθωότητα και μια γλυκιά γεύση παραδείσου. Αυτή που χάσανε οι άνθρωποι στην πορεία, αυτή που ξεχάσανε και μίκρυναν τα μάτια τους...
Κι εκείνος παίρνει ένα μεγάλο κοχύλι να το κολλήσει στο αυτί για να ακούσει την πιο μυστηριώδη μουσική του καλοκαιριού. Βοή από σειρήνες κι Ωκεανίδες και την λαλιά του ίδιου του Ποσειδώνα, που κρατά τα άλογα του δεμένα και χαρίζει την θάλασσα του στους ανθρώπους για να αλαφρύνουν, να μερέψουν, να χαρούν.
Σηκώνεται ο Αύγουστος και περπατάει σε πέτρινα δρομάκια, σε αλωνισμένα χωράφια, σε ξεχασμένα μονοπάτια και σε δρόμους πολύχρωμους από πλήθη και επισκέπτες. Βάζει στους ώμους του τζιτζίκια και φορά το καπέλο του στραβά που ξεφτισμένο στις άκρες χορεύει με τον ζεστό αγέρα. Μασουλάει ένα ξερόχορτο και παίζει κουτσό στις γειτονιές. Χαιρετά τις ηλικιωμένες που στήνουν τις μικρές τους καρέκλες στο δρομί, πίνει διάφανο ούζο τσουγκρίζοντας το ποτήρι του με τους ψαράδες, χαλαρώνει στη μεγάλη σκιά μιας καρυδιάς καθώς ένας βοσκός περνά με το κοπάδι του και κουδουνίζουν τα καμπανάκια στο λαιμό των ζώων φτιάχνοντας μικρούς ταλαντευόμενους ήχους εξοχής.
Κόβει αγριολούλουδα και τα καρφιτσώνει στα μαλλιά των κοριτσιών. Είναι πιο όμορφα έτσι, με αλμύρα στο δέρμα και λουλούδια στο κεφάλι. Βάφει σκουρόχρωμα τα στήθη των αγοριών. Μόνο αυτό χρειάζονται για να θεριέψουν.
  Χορεύει ο Αύγουστος παρέα με τις ελπίδες και τα όνειρα και με γλυκά φιλιά προσφέρει αμνησία και πρόσκαιρη ανάπαυση στις καρδιές των ανθρώπων. Οι καρδιές για να ανθίσουν θέλουν θέρμη κι έναν πελώριο ολάνοιχτο ουρανό. Γι αυτό κάθε λιόγερμα ζωγραφίζει με άπειρα χρώματα τον τεράστιο καμβά του παρέα πάντα με τα αηδόνια. 
'Η ουσία ξεχάστηκε και χάθηκε' του λένε. 'Η αλήθεια θάφτηκε στο σκοτάδι και τη μουνταμάρα και τη σιωπή.'
'Εσείς όμως να την τραγουδάτε' τα προστάζει απαλά και μετά σφυρίζει νωχελικά. Μαζεύει το φαρδύ του παντελόνι στα μπατζάκια και ετοιμάζεται για ψάρεμα. Σφυρίζει και ψιθυρίζει και γεμίζει αέρα το στήθος του. Το κάνει φαρδύ, πελώριο, τεράστιο. 
Να ξαπλώσουν επάνω οι άνθρωποι. Να βρουν ένα αποκούμπι... να ξαποστάσουν λιγάκι...

Χάνεσαι

Σιωπηλός διαβάτης στο δρόμο της προσφυγιά σου
με πλατύ δίχτυ κυνηγώ μια ξεχασμένη νότα ονείρου.
Αφουγκράζομαι τις ώρες που άσκοπα χορεύουν στης αιωνιότητας το πεντάγραμμο.
Και η ψυχή παρακμάζει.
Γερασμένη ουσία κλεισμένη σε γυάλινο βάζο με σφιγμένο το καπάκι.
Σε τούτη την γη δεν ξυπνάνε οι ελπίδες. Στη δίνη της μοναξιάς ξεπλένονται οι μουσικές και τα χρώματα.
Μήτε ο ουρανός δεν αιωρείται μήτε η θάλασσα δεν κυματίζει.
Λείπω.
Λείπεις.
Λείπουμε.
Η σιωπή μεταμφιέστηκε σε ησυχία. Δεν αγαπάς χωρίς να χάνεσαι.
Αν είσαι εδώ τότε δεν αγαπάς. Αν είσαι εδώ, δε σε αγαπάνε.
Μην κλείνεις τα μάτια σου. 

Πληγώνομαι.
Χάνεσαι.

Our heroes

Δεν είναι πως ο έρωτας πείθει εμάς τους συγγραφείς να βάλουμε στις ιστορίες μας, ως ήρωα το αντικείμενο του πόθου μας... Είναι πως απλά και αναπάντεχα το αντικρίζουμε μέσα στα γραπτά μας...

There isnt that love convinces us, the writers to put in our stories, as hero the object of our desire ... Simle, surprisingly we see him within our writings ...

Χώρα μου ! My holy country!

Του ουρανού σου....
Του νερού σου...
Του ονείρου σου...
Της ψυχής σου....
Βαθύ, ατέλειωτο,διάφανο, αέναο, άχραντο... γαλάζιο.
Χώρα δική, μοναδική, μία, χώρα αγία, Φως...
Συγχώρα μας.

Your sky ....

Your water ...

Your  dreams ...

Your soul ....

The deep, endless, clear, eternal, immaculate ... Blue.

Country own, unique, one, holy country, Light ...

Forgive us.

.... Αν...If

If you love is my enemy....here i am... i surrender...

G.K

       Αν ο έρωτας σου είναι εχθρός...ορίστε... Παραδίνομαι....
           Γ.Κ

From what material?

From what material dreams are made of?

 Rootless small sources of immortality. 

Perimeter sightings of a rainbow.

Precipitated chanting of angelic voices ...

From what materials are the wishes? 

Incandescent hordes of barbaric cries.
Flatulence οn the docks of desire.
Planer of desecrated innocence ...

From what material love are made of?
Love ... is two eyes. Your eyes. Love ... is two hands. Yours. Love ... is a body, a form, a presence. For me ...

From what material is made of the " i love you"? 

From Soul.

 Do not even whisper it. Let it. I Would say it.

Από τί υλικό;

Από τί υλικό είναι φτιαγμένα τα όνειρα, μου λες;
Ξεριζωμένες πηγές μικρής αθανασίας.
Περιμετρικές θεάσεις ουράνιου τόξου.
Κατακρημνισμένες ψαλμωδίες αγγελικών φωνών...
Από τί υλικό είναι οι επιθυμίες;
Πυρακτωμένες ορδές βαρβαρικών ιαχών.
Μετεωρισμός στις αποβάθρες του πόθου.
Πλάνη βεβηλωμένης αθωότητας...
Από τί υλικό είναι φτιαγμένος ο έρωτας;
Ο έρωτας... είναι δυο μάτια. Τα μάτια σου.
Ο έρωτας ...είναι δυο χέρια. Τα δικά σου.
Ο έρωτας... είναι ένα σώμα, μια μορφή, μια παρουσία.
Για μένα...
Από τί υλικό είναι φτιαγμένο το σ'αγαπώ;
Ψυχή.
Μην το ψιθυρίσεις καν. Άσε. Θα το λέω εγώ.

Οι αγάπες δίχως σύνορα

Τις αγάπες δίχως σύνορα και δίχως ουρανό τις ξέρεις;

Αιωρούνται σε χρόνους και χιλιόμετρα, ξεγυμνώνονται στης μοίρα την ορφάνια, συνταιριάζουν με μια φίλη μοναξιά.

Τις αγάπες δίχως σύνορα τις αντικρίζεις σε δυο μάτια παραθύρια.

Τις συναντάς σε καρδιές γεφύρια.

Τις απαντάς στις σιωπές που  γράφουν σονάτες στον βυθό της ανυπαρξίας.

Οι αγάπες δίχως σύνορα  δεν έχουν αρχή και δε γνωρίζουν τέλος.

Δεν λυτρώνονται.

Δεν ελπίζουν.

Δε  διηγούνται.

Είναι μοναχικές σαν τα αστέρια. Λάμπουν σε έναν ολοσκότεινο, παγωμένο ουρανό και δεν 

έχουν τρόπους να κρυφτούν. Τα σύννεφα ή τα χαμηλωμένα βλέφαρα μονάχα μπορούν να τις κρύψουν. Κι αυτό για λίγο...