Ευτυχισμένο 2014

Κάπου άκουσα έναν υπέροχο ασιατικό μύθο... νομίζω πως ήταν η μεγάλη μου αδερφή που μου τον ψιθύρισε και που μιλούσε για την δημιουργία του κόσμου από τον Θεό.
 Ο μύθος έλεγε, πως όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και τοποθέτησε τους ανθρώπους επάνω, αυτοί κατά την εντολή του άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με μεγάλη ταχύτητα και να κατακυριεύουν τη γη. Τότε ο Θεός, προβληματίστηκε γιατί θεώρησε πως δε θα μπορούσε να βρίσκεται δίπλα στον καθένα ξεχωριστά και να τον προσέχει. 
Έτσι αποφάσισε να στείλει προστάτες...

Οι προστάτες του δεν ήταν οι άγγελοι... ή ...δεν ήταν όπως ακριβώς φανταζόμαστε εμείς τους αγγέλους, αλλά σίγουρα με την ιδιότητα  και την απεριόριστη αγάπη τους θα μπορούσαν να φτάσουν ακόμη κι αυτούς. Οι προστάτες ήταν οι μητέρες...
 Για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά έδωσε λοιπόν ο Θεός μια μητέρα, να νοιάζεται , να σκέφτεται, να μεριμνά... και μετά, φρόντισε να έχει τα αυτιά του ανοιχτά περισσότερο για τις ευχές και τις προσευχές αυτών των φρουρών της ανθρωπότητας από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα επάνω στη γη...

Κι έτσι σήμερα, μια μέρα πριν την αλλαγή του χρόνου, πριν το 2013 φύγει για να αφήσει τη θέση του στο 2014, η δική μου ευχή θα είναι λίγο διαφορετική από τις άλλες χρονιές.
Εύχομαι, όποια ευχή και προσευχή έχουν κάνει από τη στιγμή που γεννηθήκατε, αυτοί οι προστάτες, να γίνουν μονοπάτια και πάνω τους να βαδίζετε. Εύχομαι να σας συντροφεύουν και να σας κυκλώνουν οι σκέψεις και οι έγνοιες τους σε κάθε κίνηση σας. Εύχομαι όσα προσεύχονταν και προσεύχονται να σας κυκλώνουν και να σας προστατεύουν ώς αόρατος μανδύας. 
Εύχομαι η θετική τους ενέργεια να σας συντροφεύει στο 2014 και σε όλους τους χρόνους που θα ακολουθήσουν. Είτε αυτές (οι προστάτιδες σας) βρίσκονται στη ζωή ακόμη, είτε όχι, οι προσευχές τους ήδη ξαπλώνουν στην ποδιά του Θεού κι εκείνος σας κοιτάζει...

Να έχετε ένα ευτυχισμένο 2014! ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΥΛΟΓΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΦΩΣ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 Το άρθρο μου αυτό είναι παλιό, αλλά πραγματικά αγαπημένο....αφιερωμένο....

Είχα μια γιαγιά, από εκείνες των παραμυθιών, με τους μικρούς, σφιχτούς κότσους στη μέση του κεφαλιού, τα σκούρα ρούχα και τα πονηρά μάτια, που χαιδεύαν με λατρεία τις σκανδαλιές μου. 'Ηταν δεν ήταν γύρω στα 1.50 μέτρα και έτρεχε μονίμως πίσω απο το διαβολάκι που ήμουν, με ένα κουτάλι γεμάτο σούπα, με ένα ποτήρι γάλα, ή μερικές φορές με εκείνους τους περίεργους συνδιασμούς επάνω στη φέτα του ψωμιού. Ελαιόλαδο απλωμένο με συνοδεία σάλτσα πηχτή ή νοτισμένη η επιφάνεια του ψωμιού και πασαλλειμένο με ζάχαρη.
Εκείνος ο μικροκαμωμένος αγαπητός άνθρωπος, που κρεμούσε εκατοντάδες σταυρούς και φυλακτά στο λαιμό της, ήταν το απαραίτητο αξεσουάρ των Χριστουγέννων μου! Αναντικατάστατο θα έλεγα....
Τζάκι δεν είχαμε στο σπίτι, αλλά μια πολύ χοντρή, καφέ σόμπα πετρελαίου, όπου μέσα απο το μεγάλο της τζάμι, μας έδειχνε τα δόντια της, ξεπετάγοντας φλόγες που έγλειφαν τους τοίχους και τις λευκές βελέντζες του σαλονιού.
Τις μέρες των γιορτών, η γιαγιά μου, με τραβούσε κοντά στη φαρδιά αγαπημένη της πολυθρόνα, καθώς της άρεσε να κουρνιάζει διπλώνοντας τα μικρά της πόδια επάνω και αφού εξακολουθούσε να μου μπουκώνει το στόμα με διάφορους γλυκίσματα και μη, μου εξιστορούσε εκατοντάδες πράγματα με χιτ, αυτό της γέννησης του Χριστού.
“Ο Χριστός,” έλεγε, “ ήρθε στη γη, στις πιο σκοτεινές ημέρες του χρόνου”. Δεν ξέρω αν προσπαθούσε απλώς να δημιουργήσει αυτή την αίσθηση κατάνυξης και τη μυστηριακή ατμόσφαιρα που ήθελε, αλλά σίγουρα εννοούσε περισσότερα απο αυτά που έλεγε. Οι πιο μεγάλες νύχτες του χρόνου, είναι σύμφωνα με τους παλιούς η καλύτερη εποχή για μια άμεση επαφή του μεταφυσικού και του κόσμου των πνευμάτων, με τους ανθρώπους. Τότε τριγυρίζουν στη γη μαζί με τους θνητούς, κάθε λογής πνεύματα, καλά ή κακά. Λέγοντας πως ο Χριστός επέλεξε να έρθει τούτες τiς μέρες, είναι σαν να μου έλεγε πως Εκείνος, ήρθε για να φέρει το φως εκεί που το σκοτάδι επικρατεί και να διώξει όλα τα αρνητικά αλλά και να ενώσει τους δυο κόσμους κάνοντας τον άνθρωπο το όν που είναι...Πνευματικό.

H εικόνα είναι της  Brett1  deviantart.com

“Ήταν ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι..” συνέχιζε “που γεννήθηκε μέσα σε έναν μικρό σταύλο, δίχως σόμπες, πουπουλένια στρώματα και γιατρούς, δίχως στολίδια και ανέσεις, ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα....” και τα μάτια της βούρκωναν. Ήταν το παιδί του Θεού κι όμως γεννήθηκε στη φτώχια...Την κοιτούσα νιώθοντας θλίψη στην παιδική μου ψυχή και γύριζα δίχως να θέλω για να αντικρίσω γύρω. Εγώ είχα τα πάντα! Είχα σόμπα που μου ζέσταινε την πλάτη εκείνη τη στιγμή αλλά και συνέχεια τις κρύες μέρες, έπιπλα για να βολεύομαι, μια όμορφη μυρωδιά φαγητού που ερχόταν απο τη μεριά της κουζίνας, κουρτίνες στα διάφανα παράθυρα, στρώματα και χαλιά...Κι ας μην ήμουν το παιδί του Θεού! ΄Ή μήπως ήμουν; Αλλά ήμουν το τυχερό όπως και πολλά πολλά άλλα παιδιά. Όχι το άλλο, Εκείνο που είχε επωμιστεί το δύσκολο ρόλο να περάσει το μήνυμα! Πως όσοι αξίζουν δε γεννιούνται απαραίτητα σε χρυσοποίκιλτα παλάτια, πως η ταπεινότητα είναι η μεγαλύτερη αρετή, πως ήμαστε θνητοί, περαστικοί, ασήμαντοι και πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας έδωσε το μόνο Αθάνατο, Μόνιμο και Σημαντικό τέκνο του Θεού!
“Τα ζώα γύρω ζεσταίναν το μικρό του κορμί...” έλεγε και ξανάλεγε η γιαγιά μου με έμφαση κι εγώ αγαλλίαζα μέσα μου. Ακόμη κι εκεί, στη μέση του πουθενά, στο πιο φτωχικό μέρος, ο Θεός είχε μεριμνήσει για τη ζεστασιά αυτού του μικρού παιδιού...Η ελπίδα δεν θα έπρεπε να χάνεται. Μπορεί να βρεθεί λύση, να γίνει κάτι για να καλύψει τις ανάγκες, να μετριάσει τα βάσανα, να χαιδέψει το πονεμένο σημείο. Ακόμη κι εκεί! Και το νόημα βγαίνει πολύτιμο και μεστό! Υπάρχει φως ακόμη κι εκεί που το σκοτάδι επικρατεί. Υπάρχει ελπίδα!
Και τα ζωντανά πλάσματα που περιτριγύριζαν το Θείο βρέφος , σημαντικά. Όλα τα ζώντα πλάσματα τούτου του πλανήτη. Και σαν κυρίαρχοι, πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα αγαπούμε! Μέρος της δημιουργίας, κομμάτι του περιβάλλοντος που ζούμε, ψυχές...

Η εικόνα είναι από  Vanzkie.deviantart.com

“Και το μικρό μέρος, γέμισε απο ξένους...Απο αθώους βοσκούς και τα παιδιά τους που πήγαν να προσκυνήσουν το Θείο βρέφος...Απο μάγους και ανθρώπους της επιστήμης που εκαναν χιλιόμετρα ολόκληρα για να καταλήξουν εκεί και να δουν το πλάσμα που ήρθε να φέρει τη μεγαλύτερη αλλαγή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Να μιλήσει για την Αγάπη!” Μπορούσα να δω τα δάκρυα της να στολίζουν όλες τις πτυχές του προσώπου της. Ενός προσώπου αγαπημένου, που δε με ένοιαζε η παλαιότητα επάνω του καθώς τη μορφή του είχαν συνηθίσει τα άγουρα και αθώα μου μάτια.
Κι εδώ θα τονίσουμε μαζί με εκείνο το σπουδαιότερο μήνυμα της Γέννησης.
Την Αγάπη!
Ο Θεός έτεινε το χέρι του στους ανθρώπους και περίμενε να το τείνουν κι εκείνοι προς το μέρος του αλλά και προς εκείνο των συνανθρώπων τους. Γέμισε το μικρό, φτωχικό μέρος απο ανθρώπινα πλάσματα. Γέμισε απο ψυχές που έψαχναν τη ζεστασιά, όχι σε παλάτια αλλά μέσα σε έναν σταύλο. Γιατί , όση ζέστη και να έχει το σώμα, όσες ανέσεις και στολίδια, όταν μένει η ψυχή γυμνή και μόνη, η δυστυχία κυλάει στο αίμα παγώνοντάς το. Ο Άνθρωπος, φτιάχτηκε για να δίνει και να παίρνει αγάπη. Η ουσία του είναι φτιαγμένη απο υλικό αρχέγονα καλό και δεν χορταίνει πραγματικά με κανένα υποκατάστατος αυτής. Η προσφορά τον θρέφει, η αγκαλιά τον θεραπεύει, το χαμόγελο του τραγουδά.
Κάπου είχα ακούσει για ένα τρομερό πείραμα. Δυο νεογέννητα σε δυο θερμοκοιτίδες. Το ένα είχε εξασφαλισμένες τις σωστές συνθήκες αλλά καμιά σωματική επαφή με τη μητέρα ή οποιοδήποτε άλλον. Κανένα χάδι ή δείγμα αγάπης. Το δεύτερο, λιγοστές εώς κακές συνθήκες διαβίωσης αλλά με άπλετο χάδι απο τη μητέρα και την προσφορά της αγάπης της. Έπειτα απο λίγο καιρό, αυτό που παραλίγο να πεθάνει, ήταν το πρώτο...Έφθινε, μίκρυνε, αρρώστησε...Η αγάπη λοιπόν θρέφει τον άνθρωπο και αυτό είναι το σημαντικότερα μήνυμα Εκείνου που γεννήθηκε μέσα στον φτωχικό σταύλο 2013 χρόνια πριν.
Αγάπη, προσφορά, οι άνθρωποι! Το ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ! Ας το κρατήσουμε σφιχτά μέσα στις ψυχές μας! Ας ξεχάσουμε για λίγο τα κέντρα διασκέδασης, το πολύ φαγητό, τα ακριβά δώρα και ας μαζευτούμε. Να ακούσουμε ο ένας τον άλλον, να χαμογελάσουμε, να δώσουμε τα χέρια, να μιλήσουμε. Ας κάνουμε τα πάντα για να μη γίνουμε βάρος αλλά βοήθεια. Ας αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε! Ας μοιραστούμε! Ο νόμος της αλληλεπίδρασης που διέπει το σύμπαν θα μας αγγίξει με τον πιο μαγικό τρόπο!

Καλές γιορτές!


Αφιερωμένο στη μητέρα μου και στη δική της μητέρα που κατοικεί πια στους ουρανούς!



                                                                              

Μίσχος κρυφός

Σε μίσχο κρυφό
χιλιάδων χρόνων κοιμισμένο
ψιθύρισε η ψευδαίσθηση 
κι έταξε φλογερό αγκάλιασμα, φιλί απελπισμένο και 
καρδιάς αναλαμπή και γνώση

Τριάντα πέταλα αλικά και δυο λευκά 
 ανθίζει μυρωμένος
για σένα όλα, μα τα δυο για μένα
πρόσφορο σε μιαν αγνή αποδοχή
και μυστικό αργυρωμένο από επιθυμία

Τον ποτίζεις με τις χούφτες
κι εγώ με των θαλασσών τις δίνες
και με των ποταμών τα ρεύματα,
ανδρώνοντας τον, θεριεύοντας τον
απαξιώνοντας τα κοφτερά του αγκάθια
που με αιμορραγούν.

Ψαλιδίζεις παίζοντας τις άκρες του
χαιδεύω με ανάλαφρο τρέμουλο
τα ρωμαλαία του κλαριά.
Σκάβουν τα σωθικά μου οι ρίζες
που αγνοείς και περιπαίζεις 
και σημαδεύουν όλων των χρόνων
τις ζωές μου.

Τίποτε δε θα είναι ξανά ίδιο.
Και στην πλάτη μου κρατώ τσεκούρι.


 

Ένα παραμύθι... ένας κόσμος ουτοπικός

Θα με συγχωρήσετε σήμερα... αλλά μπήκε ο Δεκέμβρης και δε μπορώ να κρατηθώ... 
Ο Δεκέμβρης είχε πάντοτε κάτι ιδιαίτερο για μένα. Το ομολογώ πως του έχω αδυναμία κι ας είναι τόσο αψύς και σκληρός. Μου θύμιζε όμως και μου θυμίζει, πως η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι. Ίσως γιατί τα περισσότερα παραμύθια τα έχω ακούσει όταν οι δικές του μέρες έτρεχαν, ίσως γιατί κρύβει λίγη από μαγεία κάτω από τα φαρδιά μανίκια του... 
 Μιλώντας λοιπόν για παραμύθια, θα ήθελα να  φτιάξω τώρα ένα... για έναν κόσμο ουτοπικό... 
Για αρχή, θα ήθελα να φτιάξω έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη υπόσταση θα είχε πραγματική αξία. Εκεί, θα ξεκινούσαν όλοι από την ίδια αφετηρία, θα είχαν τις ίδιες ευκαιρίες, την ίδια βοήθεια... κι ας διάλεγε έπειτα ό,τι μονοπάτι επιθυμούσε ο καθένας.
  Θα ήθελα τα μικρά παιδιά να μην υπέφεραν από τυμπανισμό, να μην πεθαίνουν από τη δίψα, να μη σέρνονται σκελετωμένα σε ξερό χώμα και να σβήνουν σιωπηρά σε σκιερές μητρικές αγκαλιές,  την ίδια στιγμή που κάπου αλλού, τα φαγητά καταλήγουν βουνά στις χωματερές, που το νερό κατασπαταλείται και μολύνεται από ασυδοσία και αδιαφορία, που οι άνθρωποι πεθαίνουν από παχυσαρκία έρμαια ενός αηδιαστικού κι αρρωστημένου καταναλωτισμού...
 Όλα τα παιδιά του παραμυθιού μου θα χαμογελούν... όλα θα είναι καθαρά, χορτάτα, υγιή.
Θα ήθελα να μιλήσω για έναν κόσμο χωρίς αρρώστιες, ψεκασμούς, πυρηνικά, οπλοστάσια, χημικά, ανθρώπινα τερατουργήματα. 
Χωρίς μεγάλες και απάνθρωπες εταιρίες που κινούν τα παγκόσμια νήματα, χωρίς ψυχρές βιομηχανίες με τρομερά συμφέροντα, χωρίς πνευματική και ψυχική προπαγάνδα από χρηματισμένα μέσα ενημέρωσεις, χωρίς ψυχαναγκασμό, πολιτικές ίντριγκες και παρασπονδίες, σκάνδαλα και αδικίες , χωρίς πόνο και θλίψη, χωρίς σκληρότητα... 
 Κι όλα θα είναι ξεκάθαρα, στο παραμυθι μου. Όλα θα γίνονται δίκαια, ανοιχτά, ο άνθρωπος θα είναι πάνω από όλα, η κοινωνία θα αγαπά τη δημοκρατία, το άτομο θα στέκει ψηλά, σε έναν κόσμο ειρήνικό και ειλικρινή.
 Θα ήθελα να μιλήσω για έναν κόσμο που αγαπά ελεύθερα το Θεό του... Που ο Θεός δεν είναι τιμωρός, δεν είναι βάρβαρος, δε φοβίζει τους ανθρώπους, δεν τους βάζει να αλληλοσκοτώνονται. Για έναν κόσμο που δεν κόβει τα χέρια ενός μικρού παιδιού γιατί τόλμησε να κλέψει μια σοκολάτα. Που δε θα το κάψει σε πύρινες λαίλαπες επειδή τόλμησε να πει δυο ψέματα ή να αποδείξει με κάποιο τρόπο την ανθρώπινη, αδύναμη του φύση.
 Ο Θεός του παραμυθιού μου θα ήταν όπως ακριβώς τον φαντάζομαι και όπως τον αγαπώ! Ολόκληρος φως, ολόκληρος αγάπη, ευσπλαχνία, γενναιοδωρία, συγχώρεση.
 Κι ο κόσμος μου δε θα  έχει χρώματα στα πρόσωπα. Δε θα μιλά για αρσενικούς και θηλυκούς ανθρώπους,  φτωχούς και πλούσιους, μορφωμένους και αμόρφωτους, όμορφους και άσχημους... αλλά θα μιλά μόνο για ...Ανθρώπους.
Θα ήθελα να πω ένα παραμύθι για έναν τόπο όπου τα ζώα είναι ισάξιοι και σεβαστοί συγκάτοικοι επάνω σε έναν πλανήτη φτιαγμένο ώς παράδεισο για όλους. Δεν τα χρησιμοποιούμε σαν μηχανές τροφής, δεν τα στοιβάζουμε σε εργαστήρια κι εργοστάσια, δεν τα πεθαίνουμε σε πειράματα και μεταλλάξεις, δεν τα διαλύουμε και τα κατασπαράζουμε από βρέφη ακόμη γιατί θέλουμε τη γούνα τους για ομορφιά, τα οστά τους για καλαισθησία, τα πολύτιμα τους όργανα για να ικανοποιήσουμε τα παράλογα μας γούστα...
 Και θα φτιάξω μια φύση που θα τη λατρεύουν οι άνθρωποι και θα τη σέβονται γιατί από αυτή ζουν.  Θα μιλώ για σωστή και όμορφη διαχείριση της γης, των δασών, των εκτάσεων, των ποταμών, των λιμνών, των θαλασσών, των ωκεανών... της ατμόσφαιρας... Ό,τι γεμίζει σώμα και πνευμόνια προσφέροντας μας ...ζωή, ουσία.
 Και θέλω στις πόλεις να βάλω πολύ πράσινο και πολύ μπλε του ουρανού που θα καταπίνει το γκρίζο, που θα το κάνει να φαίνεται σαν όμορφο συνταίριασμα. Και στα χωριά ανθρώπους να τα γεμίζουν.
 Κι τους ανθρώπους παντού να τους βάλω να χορεύουν. Να δουλεύουν. Να τραγουδούν. Να ζουν...
 Κλείνοντας το παραμύθι θέλω να βάλω στο τραπέζι μια οικογένεια. Σαν εκείνη που είχα ώς ζωγραφιά στο βιβλίο ανάγνωσης στο δημοτικό... Με τη μητέρα, τον πατέρα και τα παιδιά, με τους παπούδες και τις γιαγιάδες κι ένα φαγητό μαγειρευτό στη μέση.
 Και θέλω να σκαλώσω σε όλους ένα χαμόγελο στα χείλη και να ζωγραφίσω αγάπη στο βλέμμα, όπως κι αν ζωγραφίζεται αυτή... Και την ίδια στιγμή που θα κοιτάζονται στα μάτια, θέλω απλά και τρυφερά να βλέπουν ένα μικρό κομμάτι από το μέλλον τους μπροστά τους.
Και το μέλλον το δικό τους κι όλου μαζί του κόσμου, να είναι γλυκά φτιαγμένο... Να χει, ψυχές βαθιές, φως άπλετο κι  ανθρωπιά ώς τα αστέρια. Γιατί άνθρωπος και ουρανός θα έπρεπε να είναι ταυτόσημα.
Κι ας μην το καταλαβαίνουμε...
Κι έτσι να κλείσω...
και να γράψω...
ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΙ... ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ....

Μια μίνι συνέντευξη στο Κaterini-News και στην Εύη Μιχωλού

Το νέο βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου «Θεοί και Φύλακες»

 Τα όρια της φαντασίας…
«Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, να ταξιδέψω ανάμεσα σε πραγματικότητα και μύθο, να βαδίσω σε ένα  σχοινί τεντωμένο και να δοκιμάσω τα όρια της φαντασίας μου» τονίζει η συγγραφέας  Γεωργία Κακαλοπούλου μιλώντας στο Katerini-news για το βιβλίο της, ενώ όπως αποκαλύπτει ετοιμάζει κάτι νέο που κινείται στην ίδια φιλοσοφία με το «Θεοί και Φύλακες».
 Τι ήταν αυτό που σε ώθησε και σε ενέπνευσε να γράψεις το βιβλίο αυτό;
Με ώθησε η ανάγκη μου για μια προσωπική, συγγραφική απελευθέρωση. Η ανάγκη να ξεφύγω από τα δικά μου τετριμμένα, τα συμβατικά, τα βατά. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, να ταξιδέψω ανάμεσα σε πραγματικότητα και μύθο, να βαδίσω σε ένα  σχοινί τεντωμένο και να δοκιμάσω τα όρια της φαντασίας μου.
 «Θεοί και Φύλακες» . Πιστεύεις ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπάρχουν;
 Γιατί όχι; Πάντα πίστευα πως πολλές από τις ιστορίες μας, μας δίνονται, μας παρέχονται, μας δωρίζονται. Ίσως γιατί με βάση την εμπειρία μου, γνωρίζω πραγματικά πως όσο κι αν θες να δώσεις μια κατεύθυνση στο βιβλίο σου, οι ήρωες σου είναι αυτοί που τελικά αποφασίζουν πού θα σε πάνε. Στην ουσία δηλαδή , δεν είσαι μόνος. Επίσης, για εμάς τους συγγραφείς, οι ήρωες γίνονται πρόσωπα με σάρκα και οστά για όσο γράφουμε ένα βιβλίο. Έπειτα, τους συνηθίζουμε τόσο που όταν αναφερόμαστε σε αυτούς ,μιλάμε για ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Έχουν μορφή, ονόματα, ζωές. Έστω και μέσα από μια ιστορία σε ένα βιβλίο.
 Το βιβλίο σου απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Να περιμένουμε στο μέλλον κάτι νέο στο ίδιο ύφος;
 Κάτι έχω ετοιμάσει... Δεν είναι ακριβώς η συνέχεια του Θεοί και Φύλακες γιατί είναι αυτοτελές, αλλά σχετίζεται με αυτό και στηρίζεται στην ίδια φιλοσοφία. Ρομαντισμός, μυστήριο, η αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό, εσωτερικές μάχες, βαθύς, δυνατός έρωτας. Προς το παρόν, μένει στο συρτάρι και περιμένει να έρθει ο κατάλληλος χρόνος για τα βαδίσει προς το φως και την έκδοση του.

Ένα σχέδιο γεμάτο αγάπη....

 Ο ΛΕΟ, Ο ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΝΗ.... ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΟΚΑΤΛΙΔΟΥ

 Κατερινάκι μου, θα έπρεπε εγώ να σου κάνω δώρο για την χθεσινή ονομαστική σου εορτή. Αντιθέτως όμως, μου έφτιαξες εσύ μια υπέροχη ζωγραφιά που αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τους ήρωες του "Θεοί και Φύλακες". 
 Είναι υπέροχοι! 
 Αυτοί, ο τρόπος με τον οποίο τους φαντάζεσαι, αλλά και η τεχνική που χρησιμοποίησες για να τους σχεδιάσεις και γι αυτό θέλησα να ανεβάσω τη ζωγραφιά σου στο μπλογκ μου. 
Σε ευχαριστώ πολύ! <3
 Χρόνια σου πολλά για τη γιορτή σου! Να είσαι γερή και δυνατή! Να έχεις ό,τι επιθυμείς! 

Ελληνικές πένες φανταστικής λογοτεχνίας

Ήμουν ανέκαθεν θαυμάστρια, της φανταστικής λογοτεχνίας!
  Ένας Ιούλιος Βερν , στόλιζε με όλα του τα έργα τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, ένας Δράκουλας του Μπραμ Στόουκερ  τα επόμενα, με το έργο 2001 η Οδύσσεια του Διαστήματος του Άρθουρ Κλαρκ να έπεται, τον Φράνκενστάιν της Μέρι Σέλευ και φυσικά τον ανεπανάληπτο, υπέρτατο για μένα στο είδος και αγαπημένο μου  Τόλκιν και τη μοναδική του βιβλιογραφία!
 Αυτό που με έκανε να αγαπήσω την φανταστική λογοτεχνία, ήταν πως στο δικό της κόσμο, η δημιουργία, εκτινάσσεται ώς φλεγόμενος πίδακας αερίων σε προικισμένη σε κοιτάσματα περιοχή, σε όλο του το μεγαλείο γεννώντας φως, θέρμη, χρώμα.
 Το άγνωστο, το νεογέννητο, το απύθμενο, το άπιαστο... Όλα σε κατάσταση αμορφίας αρχικά, να συγκεντρώνονται, να συγχωνεύονται, να αποκτούν σχήμα, υφή, αποχρώσεις, μυρωδιά, αισθήσεις στο τέλος. Να δίνουν παράθυρο στα όνειρα.
 Ο απόλυτος βωμός, στην  δημιουργική φαντασία.
 Κι εδώ ερχόμαστε στην Ελλάδα και στους έλληνες! Περασμένοι δια πυρός και σιδήρου, γεννημένοι σε έναν τόπο μυθικό, με μια γλώσσα πάμπλουτη, με ένα όραμα υπέρτατο, βαπτισμένοι με ευλογία, με όρεξη και ταλέντο και με ένα ταμπεραμέντο ανεπανάληπτο.
 Οι έλληνες συγγραφείς του φανταστικού που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τους ξένους ομότεχνους τους.
 Το αποδεικνύουν περίτρανα μέσα από τα έργα τους, από την αγάπη τους για τη δημιουργία και τη συγγραφή!
 Σήμερα θα ήθελα να σας παρουσιάσω τέσσερα έργα ελλήνων συγγραφέων που στέκονται περήφανα και επάξια απέναντι σε αλλοδαπούς ομότεχνους του είδους. Που στην κυριολεξία, έχουν να τους διδάξουν πως το ελληνικό πνεύμα είναι ευφάνταστο, ποικιλόμορφο, απύθμενο και πραγματικά αξεπέραστο.


Νοέλια της Μαρίας Στεφάνου!
Ένας κόσμος εξ ολοκλήρου φτιαγμένος για τα μάτια και τη φαντασία μας. Ένα ρομαντικό μονοπάτι σε μια κοινωνία με αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις. Πόλεμος, ίντριγκα, έρωτας, μυστικά και μια προφητεία που προσδιορίζει το μέλλον αρχικά της κεντρικής ηρωίδας αλλά και κατ επέκταση, όλων των χαρακτήρων του βιβλίου. Έξυπνο, ρομαντικό, με μια στάλα γοητευτικής μελαγχολίας για να νοτίζει σαν άρωμα γλυκά, το περιεχόμενο του. Οι ήρωες του συναρπαστικοί, ταλανισμένοι από την δύναμη του θέλω και την καταπίεση του πρέπει, βουτηγμένοι σε μυστικά, σε συμφωνίες, σε συναισθηματικές πλέξεις.  Η ατμόσφαιρα του, κάτι από παλιό, από νέο, από παραμύθι, από θρύλο, κάτι από όνειρο που πότε γίνεται σκοτεινό και πότε ολόφωτο.
Το πρώτο του μέρος, απίστευτο, ευρηματικό, περιμένουμε με άπειρη λαχτάρα το δεύτερο.

Έμπονυ Βάργκας, Νυχτερινοί Ψίθυροι της Κωνσταντίνας Λαψάτη.
Η Έμπονυ είναι μια ξεχωριστή ηρωίδα, σαν εκείνες που μόνο η Κωνσταντίνα Λαψάτη ξέρει να δημιουργεί. Ακροβατεί ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως, στα πάθη της, σε μια αιώνια εσωτερική μάχη, στον έρωτα της. Σε τούτο το βιβλίο, κυριαρχεί ένας Βαβυλωνιακός μύθος και το σκοτάδι απλώνεται πάνω από τον ουρανό των σελίδων του, βαρύ για να μας καθηλώσει, να μας μαγέψει, να μας τρομάξει. Δε μοιάζει με τις γλυκανάλατες ιστορίες με βαμπίρ, στις οποίες μας έχουν συνηθίσει ξένοι δημιουργοί. Είναι ένα ταξίδι στο έρωτα σε συμφωνία με το αίμα. Καυτά και τα δυο, ξεθυμαίνουν στον κόσμο του σήμερα, φερμένα από το πάντα. Το πρώτο μέρος μας συνάρπασε, το δεύτερο θα μας ξεπεράσει! Το περιμένουμε...

 Εφιάλτες της Άρτεμις Βελούδου Αποκότου.  
 Ψυχογράφημα αρχικά... το βιβλίο της Άρτεμις, τραβάει αργά και βασανιστικά μια βαριά αυλαία με φόντο, ανατριχιαστικούς, ζοφερούς, θανατηφόρους εφιάλτες. Οι ήρωες της ακροβατούν ανάμεσα στην τρέλα και μια εξωφρενική προσωπική πραγματικότητα. Μια κατάρα, ένας κόσμος πέρα από κάθε φαντασία, το σκοτάδι που απλώνεται και καλύπτει ίδια ομίχλη τις ζωές, το παρόν και το μέλλον τους. Δυο νέα παιδιά αντιμέτωποι με αιώνιους εχθρούς, με ερεβώδεις αντιπάλους. Ο έρωτας μπερδεύει αρχικά μέχρι που λαμβάνει τον κυρίαρχο ρόλο και σαν μοναδικός φάρος, στέκει φρουρός και φωτίζει τις ψυχές τους, τις μεταλλάσει δυναμώνοντας και αποδυναμώνοντας τες ταυτοχρόνως. Ένας δρόμος γεμάτος με τους εφιάλτες που θα θέλαμε να ξορκίσουμε...  Η αρχή μοναδική, το πρώτο μέρος... 
περιμένουμε το δεύτερο δίχως ανάσα!



Θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια σε αυτές τις υπέροχες συγγραφείς για τα έργα τους και να τους ζητήσω να μας δώσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, νέα δείγματα γραφής τους, ολοκληρώνοντας τις ιστορίες τους κι όχι μόνο.
Κλείνοντας θα ήθελα να προτείνω ένα ακόμη υπέροχο ταξίδι στην φανταστική λογοτεχνία, μέσα από την αξιόλογη ματιά ενός ταλαντούχου συγγραφέα, όπως αυτό του ΟΡΚΟΥ  του  ΦΩΤΗ ΚΑΤΣΙΜΠΟΥΡΗ.

'Ο Όρκος'' είναι μια μυθιστορηματική απόδοση-αναδημιουργία της παραλογής ''Του Νεκρού Αδερφού''. Διαδραματίζεται στη Νικόπολη της Ηπείρου του 9ο αι. μ.Χ. Σε μια εποχή θεοκρατίας και βίαιων συγκρούσεων που οι ιστορικοί έχουν ονομάσει εποχή των σκοτεινών χρόνων, δύο αδέρφια, η Αρετή και ο Κωσταντής, τολμούν να ονειρεύονται. Ονειρεύονται και θέλουν να χτίσουν τους δικούς τους κόσμους πάνω στη γοητευτική ομίχλη των παραμυθιών της γιαγιάς τους, της βάβως Αρετής. Η βία των καιρών παίρνει από τη ζωή τον πατέρα τους νωρίς. Κάποτε η εποχή της αθωότητας τελειώνει. Η Αρετή θα ερωτευτεί έναν ξένο, το Βάραγγο Χάραλντ, τον ποιητή-πολεμιστή που θα έρθει ως επισκέπτης στο σπίτι τους. Ο Κωσταντής θα στηρίξει την επιλογή της αδελφής του πηγαίνοντας αντίθετα στη θέληση των αδελφών του. Προκειμένου η Αρετή να παντρευτεί τον άντρα που αγαπά και να ξενιτευτεί στη μακρινή χώρα του, ο Κωσταντής θα πάρει όρκο βαρύ κι αμετάκλητο στη μάνα του: να τη φέρει πίσω, αν ποτέ χρειαστεί, ακόμα και νεκρός. Τα παιχνίδια της μοίρας θα κάνουν αναγκαία την εκπλήρωσή του Όρκου. Ο Κωσταντής θα πρέπει να φέρει πίσω την ξενιτεμένη από την υπερβόρεια χώρα του κύρη της, ξεκινώντας το ταξίδι του από τον κόσμο της ξωθιάς Αχερώς, ένα ταξίδι πέρα από το θάνατο. Σύντομα θα ανακαλύψει πως ο όρκος του ισοδυναμούσε με κατάρα.

ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΕΙΜΑΡΑΚΗ ΚΑΙ ΕΦΗΣ ΔΙΑΜΑΤΑΡΗ

             ΑΓΑΠΩ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΩ ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΚΥΡΙΕΣ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ. 
  ΕΦΗ ΔΙΑΜΑΤΑΡΗ. 
  ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΥΘΕΙΤΕ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK.
https://www.facebook.com/%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%96-DECOUPAGE-112796835450507/

ΣΟΦΙΑ ΜΕΙΜΑΡΑΚΗ
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΙΝΚ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ 'ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ'
https://www.facebook.com/pages/Kallitexnies-ths-sofias/1430760263809910

Ο χειμώνας δεν είναι μια εποχή

 Συνεχώς ανακαλύπτω καινούρια πράγματα... Περίεργο δεν είναι; 
 Μα ο χειμώνας δεν είναι μια εποχή.
 Ούτε καν το εύρος μιας ηλικίας. 
 Ο χειμώνας είναι συναίσθημα. Είναι ένας καρπός που το γεύονται ηθελημένα κάποιοι άνθρωποι και παγώνουν με αυτόν την ψυχή τους. Μετά είναι ανίκανοι να αντικρίσουν οτιδήποτε μοιάζει με λιακάδα. Οτιδήποτε θα τους ζεστάνει εσωτερικά, θα τους κάνει να λιώσουν, να διαλυθούν από τη ζεστασιά της αγάπης ή της καλοσύνης ή τέλος τέλος  της ανθρωπιάς κι έτσι, καταλήγουν να σκέφτονται και να αντιδρούν ψυχρά. 
 Να αδιαφορούν, να φθονούν, να εμπαίζουν .
 Γίνονται υπολογιστικές μηχανές, γιατί κι αυτές είναι ψυχρές. Ολόιδιες με τις καρδιές τους.
 Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν που δάγκωσαν το φρούτο του χειμώνα
 Σαν άλλοι λωτοφάγοι. 
 Κι αν εκείνοι είχαν ξεχάσει την πατρίδα, τούτοι εδώ, ξεχνούν έννοιες και ήθη.
 Κι αν αρχικά σε περιπλανούν με τερτίπια, τους καταλαβαίνεις εύκολα στο τέλος.
 Είναι πιθανόν να σου χαμογελάνε, να σου μιλάνε ευγενικά ή να σε προτρέπουν να κάνεις κάτι λέγοντας πως σκέφτονται μόνο το καλό σου... όμως εσύ...
... Κρυώνεις....
 Σαν να περπατάς ξυπόλυτος επάνω σε παχύ, κρυστάλλινο χιόνι. 
Τίποτε από όσα λένε ή κάνουν δε φτάνει σε εσένα ζεστό και τρυφερό ή με ενδιαφέρον. Είναι όλα υπολογιστικά σκληρά και ψεύτικα και ...παγωμένα.

 Ο χειμώνας δεν είναι εποχή ή ηλικία. Είναι συναίσθημα. Κι όσοι τον ενστερνίζονται ... χιονάνθρωποι. Ανίκανοι να νιώσουν ή να δώσουν αγάπη ή καλοσύνη ή τέλος τέλος απλή ανθρωπιά.
Μην τους φοβάσαι! Οι χιονάνθρωποι λιώνουν με τη λιακάδα.

Να γυρίσουμε πίσω... We must go back

 Κάπου στην πορεία μας ξέφυγε μια στροφή και χάσαμε το δρόμο...
Γίναμε θρασύτατοι ενώ πλέουμε σε ωκεανούς άγνοιας.
Γίναμε ύπουλοι, ενώ με κάθε μας μαχαιριά, καταφέρνουμε στον εαυτό μας μια πληγή. Ξεγυμνώνουμε το αίσχος μας.
Γίναμε αδιάφοροι γιατί σε εμάς τα πράγματα είναι πιο εύκολα.
Γίναμε υπερόπτες, ενώ αξίζουμε όσο κι ένας κόκκος άμμου σε μια παραλία της Καλιφόρνιας.
Νομίζουμε πως ξεγελάμε τους απέναντι αλλά ξεγελάμε τον εαυτό μας. Κάπου στην πορεία, χάσαμε την ανθρωπιά μας....κι αυτό είναι το χειρότερο. Χάσαμε το κομμάτι που μας έκανε ξεχωριστούς, την ψυχή μας και τώρα ο καθρέπτης απλά, είναι θολός. Γρανάζια και νεκρά μέταλλα για πρόσωπο και στη θέση της καρδιάς μια άδεια μπαταρία.
Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσουμε. Και να γυρίσουμε πίσω...


Somewhere along the way we missed a turn and we lost the way ...
We became brazen while we sail in oceans of ignorance.
We became treacherous, and with each stab, we manage ourselves a wound.
We became indifferent  because things are easier to us.
We became arrogant while we deserve as much as a grain of sand on a beach in California.
We think that we tricking the others but we only tricking ourselves. Somewhere along the way, we lost our humanity .... and this is the worst. We lost the piece that made ​​us special, our souls.. and now the mirror is a blurred. Gears and dead minerals for face and at the position of the heart an empty battery.
Somewhere here we must stop. And we must to go back ...
An evening excursion near my friends!

Ανοίγεις τα φτερά σου

Ανοίγεις τα φτερά σου... για πρώτη φορά ή για δεύτερη, δεν έχει σημασία, για μένα θα είναι πάντοτε το ίδιο.
 Πάντα θα θέλω να χωρέσω στη βαλίτσα σου ένα τσουβάλι ευχές για να τις πάρεις μαζί σου στο δρόμο που θα βαδίσεις.
 Κοιτώντας σε στα μάτια, σπάνια μπορώ να σου πω όσα επιθυμώ. Συνήθως αφήνω τη ζεστασιά που κρύβεται εκεί μέσα να μιλήσει καθώς τα λόγια είναι ανούσια, ανίκανα να φτιάξουν μια εικόνα, να δώσουν ένα νόημα σε όσα πραγματικά αισθάνομαι.
 Θέλω να σου πω πως συχνά εύχομαι, όποιες δυσκολίες συναντάς στο δρόμο σου, να περνούν πρώτα από μένα και να φιλτράρονται.
 Πως στις χαρές σου θέλω να στέκομαι παραδίπλα και να τις γλεντώ.
 Θέλω να σου πω, πως όσες φορές και αν ξεμακραίνεις ή ξεμακραίνω εγώ από κοντά σου, πάντα σε κουβαλώ σε μια καλά, φυλαγμένη πλευρά του εαυτού μου. Ακόμη κι αν διασκεδάζω, γελώ, κλείνομαι ή ησυχάζω, πάντα είσαι εκεί...
 Κομμάτι μου.
 Εσύ κι εγώ, σε όποια πλευρά του κόσμου και αν πορίζεις, ό,τι κι αν αντικρίζουν τα μάτια σου , ό,τι και αν συναντάς. Εσύ είσαι εγώ κι εγώ είμαι για σένα.
 Είσαι δικό μου και δεν είσαι! Μα πάντα θα είσαι δικό μου ακόμη και αν δεν είσαι! Αν είσαι του εαυτού σου.
 Και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, εγώ για σένα μια αγκαλιά θα έχω κρατημένη πάντα.
Και θα σκέφτεσαι πως γυρνάς στο σπίτι σου όταν γυρνάς κοντά μου. Όποιο κι αν είναι το σπίτι σου, σε όποια γωνιά του κόσμου και αν το χτίζεις.
Ετοιμάζεις τη βαλίτσα σου κι εγώ είμαι εκεί μέσα, μαζί, με τα ρούχα και τα αντικείμενα σου. Μεγαλώσαμε μαζί! Μαζί σου κουβαλάς σάρκα και αναμνήσεις μου, ζωή μου.
 Και θα είσαι πάντα δικό μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα ταξίδια κι αν πας, όσους στόχους κι αν καταφέρεις  θα είσαι πάντα μικρό, αθώο, ευαίσθητο στα μάτια μου.
Δικό μου κι ας μην είσαι, αλλά με ένα τσουβάλι ευχές και την απέραντη και αέναη αγάπη.

Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου, που τα παιδιά τους ξεκινούν κάτι καινούριο, βαδίζουν ένα νέο μονοπάτι για τα όνειρα τους!

Σημασία έχει η ευχή...

 Πεφταστέρια... 

...κεφάλια σηκωμένα προς έναν μαγευτικό, ουράνιο θόλο, χιλιάδες μισόκλειστα βλεφαρα πάνω από διεσταλμένες κόρες, γητευμένες από βελούδινο σκοτάδι  και ένας ατελείωτος ψίθυρος...
 Αν μπορούσαμε να κλείσουμε όλους τους ήχους τους σύμπαντος, θα ακούγαμε ξεκάθαρα τις καρδιές να σιγοψιθυρίζουν τον κρυφό τους πόθο, να τον δένουν στην ασημένια ουρά ενός αστεριού και να ελπίζουν πως κάπου εκεί στο τέρμα του ουρανού, ένα αγγελικό πλάσμα με σηκωμένη την τεράστια λευκή του ποδιά, μαζεύει όλα τα πεφταστέρια σαν γινωμένα φρούτα με μεταξωτά φυλλώματα τις γαντζωμένες τους ευχές, για να τις πάει κατευθείαν στην πιατέλα του  Θεού.
 Κι αν ο ουρανός  μοιάζει γοητευτικός με το χορό άπειρων ασημένιων κορδελών, αυτό που τελικά αξίζει είναι ο πόθος και η ελπίδα που κουβαλούν στις ράχες τους...
 Δεν είναι το μακρινό, το ουράνιο, το φαντασμαγορικό και το όμορφο, το πασιφανές...
 είναι που πάνω σε κάθε πεφταστέρι, εναποθέτουμε κομμάτια από τον εαυτό μας, μικρές μας χαρές και αδημονίες, ελπίδες κι όνειρα, το ίδιο μας το μέλλον...
  Και τα αστέρια που κυλούν σαν κρυσταλλένιες σφαίρες μετουσιώνονται και παίρνουν την πραγματική τους διάσταση... γίνονται μαγικά...
 Κάθε τί που κουβαλά ενέργεια δική μας, γίνεται μέρος μας ή εμείς μέρος δικό του. Και η ματιά μας στον ουρανό, η ευχή μας σε ένα αστέρι που σβέλτα και ανάλαφρα γλιστρά μες στο σκοτάδι φωτίζοντας το, μοιάζει με πλοίο ή με αεροπλάνο στο οποίο μυστικά επιβιβαστήκαμε.
 Με έναν ψίθυρο...
 Με ένα μουρμουρητό...
 Με έναν αναστεναγμό και λίγους καρδιακούς παλμούς.
Και τώρα ταξιδεύει ώς ύλη στο διάστημα και μαζί του ταξιδεύουμε κι εμείς. Και ίσως κάπου να υπάρχει ένας πλανήτης, μια περιοχή ή εκείνο το αγγελικό πλάσμα που θα αφουγκραστεί τις σκέψεις, τις ανησυχίες ή τους πόθους μας...
 Σημασία δεν έχει το ίδιο το αστέρι λοιπόν αλλά η ευχή...
 Να κάνετε πολλές ευχές... κι έτσι θα κάνετε και πολλά ταξίδια... και ίσως κάποιο από αυτά καταλήξει στην πιατέλα του Θεού ώς ένα μεστό και γλυκό φρούτο...

 

Το δικό μου "SANDS OF PASSION" - "ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ"

She turned and looked at him with huge eyes. He was already standing across the targets and now he was holding a big shinny bow in his hand. He was dressed in black and on his head there was a turban of the same color blowing in the wind making him look like a creature of another world. His slender figure was swallowing everything around him. Like he was the center of the whole universe. With a dark charm! A dangerous one!

..........She swallowed with embarrassment. She wasn't certain anymore about the way with which she had been treated the young man. Maybe she was less scared of him compared to the fear she felt for that man across her. He made a movement towards the young man giving him the opportunity to go first. The young man after taking a bow, assumed his position and took his shot. It was a very good one. Slightly outside the center. The prince shook his head in approval. He took a bow again and stepped aside for his master's turn. A tremble took over her and she bit off her lips. He stretched his arrow and ultimate quietness prevailed in the entire camp. Everyone seemed like they were holding their breaths. Just like her. The fires creaked and the soft breeze went by their faces caressing them. Hakim pulled his fingers, the arrow whistled tearing apart the air with force. She closed her eyes. She knew! The arrow's target was her. And it has found it. The camp was seized by shouts of joy and she opened her eyes scared. He was looking her. His gray look upon her was enigmatic. She swallowed to wet her dry throat. She was in trouble! Deep trouble!

 

 

 

2 of 3 people found the following review helpful

4.0 out of 5 stars Fantastic, June 22, 2012

By 

A. Diamantiridis - See all my reviews
(REAL NAME)   

This review is from: SANDS OF PASSION (Kindle Edition)

I really liked the style of her writing. The story flows, I didnt feel bored at all.The book is very romantic and quite passionate. I started reading it and I could not stop. I would like to see more books from that author so I will be waiting for some more. Definitely a good buy:-)

Help other customers find the most helpful reviews 

Was this review helpful to you? Yes No

Report abuse | Permalink

Comment Comment

2 of 3 people found the following review helpful

4.0 out of 5 stars Sweet Contemporary Romance, June 20, 2012

By 

Vicky Sagou (Athens, Greece) - See all my reviews

Amazon Verified Purchase(What's this?)

This review is from: SANDS OF PASSION (Kindle Edition)

A sweet contemporary romance, a fairy tale. Helena, after her husband to be cheated on her, proceeded with her life. Alone and with her head high. So, for starters, she decides to take the planned trip to Egypt (a gift by her sister for her wedding). At the airplane starts an adventure that will lead her to meet the true love of her life. In the sands and under a war in the deserts of the East, she encounters Hakim and the rest is... for for the book. A light, short read, a tender story to remind you that dreams may come true, for the hopeless romantic people.

ΜΙΑ 'ΑΠΙΘΑΝΗ' ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ 'ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ'

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΡΤΕΜΗ ΒΕΛΟΥΔΟΥ, ΟΜΟΤΕΧΝΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ 'ΒΟΥΤΙΑ' ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ "ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ"!

Θεοί και Φύλακες – Γεωργία Κακαλοπούλου

«Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.»
Ο. Ελύτης, Επιλογές.

Μου είναι αδύνατον να συνέλθω μετά τους Θεούς και Φύλακες, με δυσκολία συντάσσω αυτό το κείμενο. Τα όσα θέλω να αναφέρω ρέουν καταρρακτωδώς στον ειρμό μου, και δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.
Η ιστορία αυτή κατέκλυσε κάθε σκέψη μου, συνειδητή, υποσυνείδητη, ύπνου ή ξυπνητού. Είναι ένα πραγματικά συγκλονιστικό ανάγνωσμα - ακόμη κι αν προσπεράσουμε την πλοκή, σίγουρα λόγω του τρόπου γραφής του.
Εξαιρετική η χρήση της γλώσσας, με μια υπέροχη ισορροπία στο κατανοητό και άμεσο ύφος και σε ένα πιο ποιητικό, που χρειάζεται την προσοχή του αναγνώστη. Βαθιά γνώση εκ της συγγραφέως, του αντικειμένου με το οποίο ασχολείται. Όσο περιορισμένες κι αν είναι οι πληροφορίες που μπορεί να διοχετεύσει εν μέσω της δράσης, φαίνεται η αγάπη και η μελέτη της για τον κόσμο στον οποίο μας εισαγάγει. Ταυτόχρονα, καταφέρνει να αποφύγει το δοκιμιακό ύφος και να δέσει τις πληροφορίες αυτές με την ιστορία εντελώς φυσικά.
Με συγκλόνισε η μαεστρία με την οποία η Γεωργία Κακαλοπούλου πέτυχε το «πάντρεμα» των εκφάνσεων της ανάγκης του ανθρώπου, για πίστη σε μια ανώτερη δύναμη- δημιουργό. Σε μια οντότητα προστατευτική και τιμωρό συνάμα, σε κάτι έξω από εμάς, αλλά ταυτόχρονα και κινητήριο δύναμη του κόσμου. Και κυρίως, που κατάφερε να το επιτύχει αρχικά στις εγχώριες πεποιθήσεις μας, και να το επεκτείνει μαζί με τα ταξίδια των πρωταγωνιστών και πιο έξω. Μια ενοποίηση στις απόπειρες του ανθρώπου μέσα στους αιώνες. Να δώσει όνομα σε αυτό που αναζητά όταν ... «άνω θρώσκει».
Υπέροχες περιγραφές, τόσο της μαγευτικής χώρας μας, όσο και της γειτονικής Ιταλίας, αλλά και της Βόρειας Ευρώπης. Από τις πρώτες λέξεις ανοίγει μια δίνη που σε μεταφέρει στον χωροχρόνο, μόνο για να ανακαλύψεις ότι ουσιαστικά μεταφέρεσαι σε μια παράλληλη πραγματικότητα –που η αλήθεια είναι ότι θα ικανοποιούσε τις θρησκευτικές συνειδήσεις πολλών-.
Όσο αφορά την ερωτική ιστορία.... Ένιωσα την καρδιά μου κυριολεκτικά να χάνει χτύπους. Η απάρνηση, το κρυφτό, η αποκάλυψη της καρδιάς των πρωταγωνιστών, ο διχασμός ανάμεσα στην προσωπική ευτυχία και το καθήκον.. Δεν θα αποκαλύψω τον πομπό και τον αποδέκτη της αγάπης αυτής, αλλά είναι από τις πιο έντονες, ζωντανές, συνταρακτικές ιστορίες έρωτα που έχω διαβάσει ποτέ... Πόση ένταση και πόση αγωνία... Τι περιπέτεια εκτυλίσσεται με βορά στην δίνη της αυτήν την αγάπη!
Έπειτα η πρωταγωνίστρια.... η Ελένη. Έχει φτιαχτεί από φως, παρά το ότι η μοίρα της, κατά πως φαίνεται, την οδηγεί να προκαλέσει το μεγαλύτερο σκοτάδι. Έχει μεγαλώσει μέσα σε μια κατασκευασμένη πραγματικότητα, και παρά το ότι λατρεύει την αλήθεια, συγχωρεί. Ένα πάντρεμα όλων των καλών στοιχείων που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, με μια καρδιά που είναι ικανή και άξια να αγαπάει.
Ουτοπική μορφή? Ίσως. Κι όμως, δεν φαίνεται εξωπραγματική στην συμπεριφορά της, τον τρόπο σκέψης της, τις αντιδράσεις της. Φαίνεται πολύ ευάλωτη, αλλά όταν πρόκειται για τους άλλους, μπορεί να γίνει δυνατή. Φαίνεται πλάσμα εσωτερικό, αλλά έχει ένα χαμόγελο για όλους και προσελκύει φίλους γύρω της, με την ίδια ευκολία που η μοίρα στέλνει στον δρόμο της εχθρούς.
Από την άλλη..... οι Θεοί, και πάσης φύσεως Θεοί, δείχνουν ακριβώς έναν αντικατοπτρισμό των παθών, των ποιοτήτων και των επιλογών που ένα δημιουργημένο πλάσμα μπορεί να επιδείξει –να βουλευτεί ελεύθερα να υιοθετήσει-. Παρά τα οφέλη της αθανασίας, της αφθαρσίας, της υπέρμετρης δύναμης και των χαρισμάτων που τους έχουν δοθεί.
Η δυνατότητα ελεύθερης χρήσης τους, το μόνο κοινό τους με τους ανθρώπους, αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν είναι η φύση, αλλά η ψυχή και η καρδιά και η διάπλαση της από τον κάτοχο που θα ανυψώσει ηθικά έναν θεό ή έναν άνθρωπο.
Και αυτό για μένα, ήταν το πιο μαγευτικό θέμα του βιβλίου. Η αξία των θνητών, που πολλαπλασιάζεται λόγω του θάρρους και της επιμονής τους να ζουν αναζητώντας το νόημα, μια ζωή φθαρτή και μικρή. Που οι επιλογές τους γίνονται έρμαιο της καρδιάς και του μυαλού, και η ψυχή είναι ικανή να σαρώσει τα πάντα σε ένα της κάλεσμα. Η κάθε μικρή γενναία πράξη, η κάθε επιλογή, η κάθε προσπάθεια φέρει ένα βάρος δυσανάλογο της θνητής, μικρής υπόστασης.
Κι όμως, εκεί έγκειται η σημασία του ανθρώπου. Είναι ικανός να κάνει το καλό και το κακό, κι ακόμη περισσότερο, να τα δεχτεί αμφίδρομα. Έχει την ικανότητα να πέφτει και να σηκώνεται, να συγχωρεί και να εκδικείται, να θέτει δύο πλευρές σε όλα, παρά τις περιορισμένες σωματικά δυνατότητες του.
Μπορεί να συνταχθεί με το καλό ή το κακό. Μπορεί πάντα να πισωγυρίσει. Γνωρίζει το σύντομο της ζωής, κι όμως μπορεί να αλλάξει όσες φορές θέλει γνώμη μέσα σε αυτή, αναλόγως που θα τον οδηγήσει η ψυχή και η καρδιά του. Είναι από τα πλάσματα τα οποία μπορούν να βρεθούν σε οικτρή κατάσταση, να έχουν την πλήρη συναίσθηση της, κι όμως να συνεχίσουν να ελπίζουν και να αγαπούν.
Και ίσως γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου φαίνεται τόσο ξεκάθαρα ότι για τους θνητούς αξίζει να συνταχθούν υπέρ, να θαυμάσουν και να κινδυνέψουν, Θεοί και Φύλακες.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΛΟΓΟΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ"

 ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ, ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΒΡΕΝΟΓΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΌΜΟΡΦΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΛΟΓΟΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ"

Μόλις τελείωσα το διάβασμα αυτού του υπέροχου βιβλίου!!!!!Για μία ακόμη φορά η Γεωργία με μάγεψε με τις περιγραφές της!!!!!Κατάφερε και αποτύπωσε ολόσωστα τα ήθη των ανθρώπων στις μικρές κοινωνίες.Κατάφερε να με κάνει να λατρέψω τους ήρωες και κυρίως το Βασίλη!!!Μακάρι να ήμασταν όλοι οι άνθρωποι όπως εκείνον!!!!Ερωτεύτηκα το Στέφανο αν και ορισμένες φορές με έκανε έξαλλη ακριβώς όπως τη Φανή!!!!!Δεν θα πω περισσότερα απλώς όσοι και όσες δεν διαβάσατε αυτό το βιβλίο σας το προτείνω με κλειστά μάτια!!!!!Σ'ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου Γεωργία μου γιατί δεν με απογοητεύεις ποτέ!!!!Σ'ευχαριστώ για τα υπέροχα βιβλία που γράφεις!!!!!Και εύχομαι να συνεχίσεις να μας χαρίζεις τέτοια όμορφα βιβλία!!!!!!!!

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΟΥ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ KATERINI-NEWS, ΕΥΗ ΜΙΧΩΛΟΥ

Ένα μεγάλο'ευχαριστώ' για την τιμή και τη φιλοξενία!

http://katerini-news.gr/

Home » Γεωργία Κακαλοπούλου

Η συγγραφέας Γεωργία Κακαλοπούλου μιλά στο Katerini News

"Σημασία έχει κανείς, να μπορεί να εξοφλήσει τα γραμμάτια που χρωστά στα όνειρα του"

Είναι γνωστή περισσότερο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παρά στην Πιερία. Έχει αυτό που λέμε «φαν κλαμπ»,  όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία της και είναι πολλοί,  έχουν γίνει όχι απλά θαυμαστές αλλά οπαδοί της. Η ευαισθησία που βγάζει στο γράψιμο της και η καταπληκτική ικανότητα να σε κάνει να ταξιδεύεις διαβάζοντας για παράδειγμα το «Θεοί και Φύλακες , την κατατάσσουν με μια από την συγγραφείς που θα συζητηθούν πολύ. Η Γεωργία Κακαλοπούλου με καταγωγή από την Πιερία που ζει και εργάζεται, εδώ έχει στο ενεργητικό της ήδη δυο βιβλία, «Το διαμάντι της ερήμου» 2005 Εκδόσεις Μάτι , «Λόγοι μοναξιάς»  2012 εκδόσεις Ωκεανός και πρόσφατα παρουσίασε το «Θεοί και Φύλακες»  2012 εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία στη Θεσσαλονίκη. Το Διαμάντι της Ερήμου βρίσκεται υπό ηλεκτρονική μορφή στο Άμαζον στην αγγλική γλώσσα με αγγλικό τίτλο  Sands of Passion.
 Η Γεωργία Κακαλοπούλου μας μίλησε για την μεγάλη της αγάπη την συγγραφή μυθιστορημάτων, τα  όνειρα της και τα μελλοντικά της σχέδια.
Τι ήταν αυτό που σε  οδήγησε στη συγγραφή; Ήταν κάτι που το ήθελες από μικρή
Οι ρίζες μου; Οι επιρροές που είχα από τους ανθρώπους που με περιέβαλαν; Η φύση μου η ίδια;  Απαντώ με ερωτήσεις στην ερώτηση σου γιατί στην πραγματικότητα δε γνωρίζω να σου πω τι ακριβώς είναι αυτό που με οδήγησε στη συγγραφή.  Το σίγουρο είναι πως δεν ήταν επιλογή. Ήταν μια εξαιρετικά φυσική διαδικασία για μένα, σαν να αποτελούσε στοιχείο του γενετικού μου κώδικα.  Θα μπορούσα να πω, πως εν μέρει ήταν και γαλούχημα. Έζησα κοντά σε ανθρώπους που βίωσαν στο πετσί τους κατακλυσμιαίες αλλαγές και  μεγάλωσα με τις προσωπικές τους ιστορίες.  Με τις εξιστορήσεις τους. Με την αλήθεια, τα παραμύθια, τους θρύλους, τους  μύθους που κουβαλούσαν προίκα . Οπότε, ήταν δύσκολο να αποκλίνω. .. Οι ιστορίες, έγιναν κομμάτι της καθημερινότητας, του τρόπου σκέψης, της ζωής μου.
Από πού αντλείς την έμπνευση για τα βιβλία σου και πόσο σε βοηθά ή όχι η καθημερινότητα σου;
 Η έμπνευση δεν είναι κάτι που μπορεί να μετρηθεί ή να στοιχειοθετηθεί. Εγώ προσωπικά τη χαρακτηρίζω ως ξαφνικό, κεραυνοβόλο έρωτα ως προς ένα τραγούδι, ένα πρόσωπο, μια ιστορία, μια σκηνή από κάποια ταινία, μια ματιά που ανταλλάζουν δυο άνθρωποι μπροστά μου , από…οτιδήποτε! Η έμπνευση έρχεται ξαφνικά και σε γεμίζει ενέργεια και συναισθήματα. Σε γεμίζει πάθος που βιάζεται να ξεχυθεί, να βρει ανταπόκριση, να δημιουργήσει κάτι από την ένωση μυαλού και καρδιάς. Οπότε, η έμπνευση μπορεί να αντληθεί κι από το πιο μικρό και ανεπαίσθητο. Από κάτι που σε κάποιον άλλο θα φανεί κοινό, όπως ένα μοναχικό δέντρο μέσα στη μέση ενός τεράστιου χωραφιού από κομμένα στάρια…  Αυτή η εικόνα μπορεί να αρκέσει,  για να ξεκινήσει μια  καινούρια ιστορία. Όσο για την  καθημερινότητα, είναι συχνά αρκετά σκληρή  απέναντι στην έμπνευση και  την ανάγκη  για εκτόνωση και δημιουργία.  Ωστόσο ακόμη και σε μια πεζή και σκληρή ρουτίνα, οι συγγραφείς, έχουν μηχανισμούς άμυνας και βρίσκουν τρόπους να ξεφεύγουν και να φτιάχνουν τους μαγικούς τους κόσμους ανεπηρέαστοι.
Έχεις βιβλία στο βιογραφικό σου, είσαι γνωστή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη περισσότερο από ότι στην Πιερία. Γιατί; Από επιλογή ή όχι;
 Είναι αλήθεια αυτό. Νομίζω όμως πως ένας από τους λόγους από τους οποίους  προέκυψε αυτή η κατάσταση είναι πως οι ζυμώσεις των περισσότερων  εξελίξεων γίνονται  στην πρωτεύουσα, οπότε θα έπρεπε να γίνει  για μένα πρώτα μια αρχή εκεί, πριν η δουλειά μου φτάσει στον τόπο μου. Ευελπιστώ πως ο καιρός γαρ εγγύς για να γνωρίσουν και οι συντοπίτες μου τα βιβλία μου.
Ας μιλήσουμε για το τελευταίο σου βιβλίο.
 Το τελευταίο μου βιβλίο είναι το «Θεοί και Φύλακες» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία . Είναι ένα βιβλίο φανταστικής λογοτεχνίας.  Στην ουσία όμως, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, φανταστικής πραγματικότητας. Τα πάντα εκτυλίσσονται σε πραγματικό χρόνο και τόπο. Η ιστορία ξεκινά με ένα ταξίδι της κεντρικής ηρωίδας στα δάση της Τοσκάνης στην Ιταλία, συνεχίζεται στην πανέμορφη Φλωρεντία, στα δάση και την πόλη Κουόπιο της Φιλανδίας και καταλήγει τελικά με την επιστροφή στην Ελλάδα και στους πρόποδες του Ολύμπου που  υπεραγαπώ. Οι ήρωες, είναι γεμάτοι μίση και πάθη. Κουβαλάνε μυστικά, αγωνίες,  συναισθήματα που τους κάνουν προσιτούς και αγαπημένους.  Ο κόσμος των θνητών μπερδεύεται με τον κόσμο των αθάνατων και κατά τη διάρκεια της ιστορίας, μας περιτριγυρίζουν αρχαίοι έλληνες θεοί και μυθικά πλάσματα που όμως φαντάζουν σχεδόν φυσικά, πραγματικά.  Μια αρχαία προφητεία που απειλεί την ισορροπία και την ειρήνη όλων, γρίφοι και  επικίνδυνα μυστικά ,στοιχειώνουν και καταδυναστεύουν ένα κορίτσι γεμάτο φως. Την πρωταγωνίστρια Ελένη. Βήμα το βήμα, σελίδα τη σελίδα, η ιστορία ξετυλίγεται και μαζί της ξετυλίγονται και η ένταση, το  σκοτάδι, η αγωνία κι ένα μεγάλος και απαγορευμένος έρωτας. Το βιβλίο είναι γεμάτο από μηνύματα και αυτό είναι που αγαπώ ακόμη περισσότερο σε αυτό. Μηνύματα για τη φιλία, τον έρωτα, το καλό και το κακό, τις επιλογές μας.
Σύζυγος και μητέρα 2 παιδιών. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να τα συνδυάσεις όλα σωστά;
 Βρίσκεις πάντα χρόνο για κάτι, όταν το αγαπάς. Μερικές φορές θα κοπιάσεις ή θα κουραστείς παραπάνω αλλά τίποτε δεν γίνεται δίχως κόπο και  χωρίς θυσίες. Σημασία έχει κανείς, να μπορεί να εξοφλήσει τα γραμμάτια που χρωστά στα όνειρα του.
Ποιο βιβλίο σου ξεχωρίζεις περισσότερο και γιατί;
 Αυτή την ερώτηση θα μπορούσε να την απαντήσει καλύτερα ένας αναγνώστης μου κι όχι εγώ η ίδια. Είναι αδύνατον να ξεχωρίσω κάποιο από τα ‘γεννήματα’ μου. Θα αδικούσα τα υπόλοιπα και αυτό δε θα ήθελα να το κάνω με τίποτε.
Συγγραφέας. Λειτούργημα, επάγγελμα, χόμπι ή κάτι άλλο;
 Λίγο από όλα και τίποτε μαζί…  Εξαρτάται  από τον καθένα πώς το βλέπει και πώς λειτουργεί. Προσωπικά πιστεύω πως  ο συγγραφέας είναι αυτό το… κάτι άλλο που είπες. Παρατηρητής των ανθρώπινων ψυχών, του σφυγμού της κοινωνίας, το ευαίσθητο τύμπανο του αυτιού της ίδιας της ζωής. Ο συγγραφέας  γίνεται δίαυλος και πνευματικό μέσο για να περάσουν στο αναγνωστικό κοινό όνειρα, οράματα, ιδέες, καταστάσεις, σχέσεις, μηνύματα…  Δέχεται , συλλαμβάνει, προωθεί… Όπως και να έχει, πρέπει να έρθει σε επαφή με τον ανώτερο εαυτό του, να κατανοήσει βαθιά  και να βιώσει ο ίδιος τις περισσότερες φορές, τα όσα θέλει τελικά να περάσει στις σελίδες ενός βιβλίου.
Ποιες είναι κατά την άποψη σου οι διαφορές στο αναγνωστικό κοινό της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης σε σχέση με τους Πιεριείς;
 Δεν πιστεύω πως υπάρχουν διαφορές στο αναγνωστικό κοινό από τόπο σε τόπο. Η διαφορά βρίσκεται ξεκάθαρα στην ποικιλία των τίτλων, τους οποίους έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν οι αναγνώστες στις μεγαλουπόλεις από αυτούς της επαρχίας.
Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε είναι το βιβλίο  πολυτέλεια ή όχι;
  Ο κόσμος γύρω μας έχει πλέον βιοποριστικά προβλήματα  και δεν βρίσκεται απλώς σε οικονομική στενότητα.  Πιστεύω όμως πως το βιβλίο δεν είναι πολυτέλεια, καθώς αποτελεί τροφή του μυαλού και της ψυχής κι όχι μόνο. Είναι το πιο φθηνό μέσο διασκέδασης, διαρκεί συνήθως μέρες κι έχει τη δυνατότητα να χαρίζει ταξίδια την ίδια στιγμή που το σώμα δε μετακινείται καν από τη θέση του. Το βιβλίο είναι μαγεία σε εφαρμογή… 
Ποια είναι τα μελλοντικά  σου σχέδια;
 Προς το παρόν θέλω να δω τα βιβλία μου να ανθίζουν, να αγκαλιάζονται από περισσότερους αναγνώστες , να μπαίνουν σε περισσότερα σπίτια. Γράφω κάτι αυτό τον καιρό κι έχω σκοπό να επανακυκλοφορήσω τα δυο πρώτα μου μυθιστορήματα που έχουν εξαντληθεί. 

Με ένα όνειρο...

Αγκαλιά με ένα όνειρο θα κοιμηθεί...
Αγκαλιά με ένα σύννεφο...
Γιατί άπιαστος είσαι.

Κι ο έρωτας δεν ψάχνει εύφορο έδαφος να ανθίσει. Σαν άγριο βλαστάρι πετάγεται ανάμεσα από πέτρες και βράχια και κατακόκκινα βάφει τα πέταλα του. Σε καρδιές κλειστές φωλιάζει ξαφνικά σαν ξεστρατημένος γλάρος και τις διαλύει με το χτύπημα των μεγάλων του φτερών.

Και δεν αποδέχεται λογική. Δεν καταλαβαίνει επιχειρήματα. Ανόητος ζητιάνος που απλώνει τα δυο χέρια του αποζητώντας να ξεδιψάσει με αστέρια. Πώς να του δώσεις κάτι που ποτέ δε θα χεις; Μα αυτός επιμένει... Να γεμίσει θέλει τα άδεια του μπουκάλια με νεφελώματα από κλεμμένα βλέμματα και αστεροειδή από αγγίγματα τυχαία και μετά να τα πιεί και να είναι σαν να κατάπιε το σύμπαν ολάκερο... Μα και πάλι δε θα ξεδιψάσει.

Κι αυτή, αγκαλιά με ένα όνειρο θα κοιμηθεί...
Αγκαλιά με ένα σύννεφο...
Γιατί άπιαστος είσαι.
Και στο όνειρο της εσύ πλάι της θα αφήνεις τις ανάσες σου. Και γεύση θα κρατά δική σου στα δυο της χείλη.
Κι αν με το φως τα βλέφαρα ανοίξει, θα νιώθει πως σε κράτησε για λίγο στην ψυχή της.
Πως δικός της ήσουν σε μια απειροελάχιστη περίοδο ενός αέναου χρόνου.
Μα θα της φτάσει...

...γιατί άπιαστος είσαι.
Άπιαστη κι αυτή...
Μα ο έρωτας δεν κρατά λογική.
Ξεδιψά μόνο με αστέρια!

Ανθός του πάθους

Τον σκοτεινό του ανθό σα γύρεις να μυρίσεις
σώμα, θα δώσεις και ψυχή, δώρα στην ευωδία,
μαγεία που θα σου κλέψει μυστικά
ότι ανέτειλε για σένανε ο χρόνος.

Μην αμφιβάλεις! Ανθός του πάθους και του έρωτα.
Σκοτεινές λωρίδες στα κόκκινα πέταλα.
Σταγόνες απο αίμα που αστράφτουν δόλια στο φως του φεγγαριού.

θα πλανηθείς στου ονείρου του το γύτεμα,
και τη ζωή σου θα χαρίσεις
, έρμαιο σε αγέρηδες ανατολίτες,
που νότες, σε όργανα αρχαία θα παίξουν απαλά.

Ανθός του πάθους και του έρωτα,
φυτεμένος στην χούφτα του, καθρεπτισμένος στο βλέμμα του,
ευωδιαστός στα δυο του χείλη...

Κάθε που αγγίζεις κόβεσαι
κάθε που μυρίζεις χάνεσαι
κάθε που θωρείς μαγεύεσαι...

Φυλάξου....αν και τα μάτια σου καθρεπτίζουν κιόλας τα αστέρια και απο την άκρη του χειλιού, αργοκυλά πορφυρό το αίμα!

Αν... If....

Αν με δεις να σωπαίνω μην αναρωτηθείς....η σιγή σκορπά πικρές αλήθειες με απλοχεριά και λεκιάζει την ξεδιαντροπιά που δίχως κοκκίνισμα διαφεντεύει τις ζωές μας...
 
Αν με δεις να μικραίνω μην τρομάξεις....διαλέγω τη φυγή από το αντίκρισμα προσώπων σκεπασμένων με μάσκες τραγικές που μόνο δάκρυα δε φέρνουν, αλλά στεγνά, υστερικά γέλια...
 
Αν με δεις να δακρύζω μη λυπηθείς, είναι η ελπίδα που μου χαρίζει μεγαλόψυχα το δάκρυ. Για να παρασύρει τα βρωμερά απόνερα της απανθρωπιάς και να ανοίξει μια κοίτη για τη μεγάλη τη γαλάζια...
 
Σε χρώμα θα βουτήξει τα όνειρά μου και θα τα λυτρώσει....
If you see me be silent .... no wonder... the silence spreads bitter truths with generosity and stain the shamelessness that without blushing dominate our lives ...

If you see me wane not scared .... I choose to flee from the mirrored persons covered with masks tragic that not only bring tears, but dry, laughing hysterically ...

If you see me shed tears not feel sorry, it is my hope that gives generously tear. To lure messed wake of inhumanity and open a bed for the big blue ...
 
Color will dive into my dreams and will redeem .