Αν Το Μυαλό Μου Ήταν Άνθρωπος! (ft. Vaga) - iLap

Δεν ήξερα μέχρι πρότινος τι είναι Γιουτιούμπερ... Όμως ήξερα πως το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά... Το συγκεκριμένο 'μήλο' μάλιστα είναι ολόχρυσο και έχει σκοπό να μας τρελάνει!
Η μικρή μου Helen Lapatsi στο πρώτη της βίντεο στο κανάλι της στο Youtube! 
Στοιχηματίζω πως θα απολαύσετε το ... "Αν το μυαλό μου ήταν Άνθρωπος" και θα γελάσετε με την ψυχή σας!

Στο PULL YOUR TRIGGER το νέο μου άρθρο "Ανόθευτοι" στις APRIL 25, 2017

writersgang.com ΑΝΟΘΕΥΤΟΙ

Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 

Συνήθως τα άρθρα μιλούν για την αθώα παιδική ηλικία των περασμένων δεκαετιών, για τα παιχνίδια με πεντόβολα, με τα μήλα, το κρυφτό πίσω από κολώνες ΔΕΗ, πυλωτές και αυτοκίνητα, τα χαχανητά από το κρύο ανέκδοτο ενός φίλου, το τρέξιμο πίσω από τα άμοιρα αδέσποτα σκυλιά , την Πινακωτή… τι;;;; πόσο γλυκά ακουγόταν αυτό το «από το άλλο μου το αυτί!» Το τραγούδι «ήταν ένα μικρό καράβι» που ήταν ά ά αταξίδευτο… και δεν γνωρίζαμε ποτέ γιατί ήταν αταξίδευτο.

Τότε, ναι τότε μπαίναμε στα λεωφορεία για να πάμε εκδρομή και χανόμασταν στο μαγικό τρέξιμο των αγρών προς τα πίσω. Βιαστικοί εκείνοι, πότε φορτωμένοι με βαριά πράσινα κοσμήματα, πότε ντυμένοι με χρυσά φορέματα, παρέα με τα τραγούδια που έπαιζε το άχαρο γουόλκμαν μας, απορροφούσαν όλες τις σκέψεις, τα προβλήματα, τους νταλγκάδες και τους κρυφούς έρωτες και μας μάθαιναν πως αυτός ο κόσμος, ο μεγάλος, ο μικρός, έχει ένα τρόπο να προχωρά να φεύγει, να γλιστρά,- αργά ή γρήγορα δεν έχει σημασία-, πάντα όμως να προχωρά και μαζί του να προχωρούμε κι εμείς, σπαταλώντας σωστά τον μικρό μας χρόνο, σε αγκαλιές και σε αγγίγματα, σε λόγια και σε ψίθυρους, σε τραγούδια και χορούς, σε εμάς και σε άλλους ανθρώπους κι όχι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, κινητού ή άλλης ψεύτικης, αδιάφορης, ψυχρής συσκευής που καταναλώνει το μυαλό, μουδιάζει τις ψυχές μας, νεκρώνει τις αισθήσεις μας.

Όχι… εγώ θα μιλήσω σήμερα για τους ανόθευτους ανθρώπους που τριγυρνούσαν ακόμη εκείνον τον καιρό σε τούτον τον κόσμο. Εκείνους τους παλιούς, τους ξεθωριασμένους από πολέμους και πείνα, που κρατούσαν όμως μέσα στα μάτια τους την γεύση από την ψίχα ενός ζεστού, ολόφρεσκου ψωμιού, το φτερούγισμα από έναν αλήτη γλάρο και την γλύκα ενός κατακόκκινου γλειφιτζουριού έξω από μια εκκλησιά, σε γιορτή Αγίου!

Αυτοί οι άνθρωποι, ήξεραν να αγαπούν με διαφορετικό τρόπο.

Να σε σέρνουν στο σπίτι τους για καφέ ενώ περνούσες βιαστικός από το δρόμο, να μοιράζονται το λιγοστό ξεροκόμματο τους μαζί σου, να μη ζητούν ποτέ τίποτε από εσένα, να μην απαιτούν και να μην περιμένουν παρά να χαίρονται που υπάρχουν και υπάρχεις και μπορούν και γεύονται στιγμές και γέλια και βάσανα παρέα σου.

Αυτοί οι άνθρωποι, έκαναν προσεκτικά το σταυρό τους, γιατί ήξεραν πως ο σεβασμός για το Θεό, σημαίνει σεβασμός για τον εαυτό τους, για τον Άνθρωπο.

Αυτοί μιλούσαν τρέμοντας για την πατρίδα, γιατί είχαν βιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να την χάνεις, να σου ξεφεύγει από τα χέρια και να πηγαίνει σε ξένα.  Αυτοί γνώριζαν καλά πως η ελευθερία είναι πάνω από όλα. Και ελευθερία για εκείνους δε σήμαινε απλώς να μπορούν να μιλήσουν, να κινηθούν, να πιστέψουν ελεύθερα αλλά να ζουν δίχως πάθη, ελεύθεροι από τους ίδιους, τους θνητούς εαυτούς τους.

Στα μικρά τους παραμύθια, φιλούσαν πάντα μεγάλες δόσεις αλήθειας που πότε γλύκαινε και πότε πονούσε τις καρδιές όσων τα άκουγαν. Τα στρώματα τους δεν ήταν φτιαγμένα από πούπουλα και μετάξια, αλλά ήταν ζεστά γιατί φιλοξενούσαν την αγάπη τους που συνήθως κρατούσε μια ολόκληρη ζωή. Το μυστικό τους ήταν πως ήξεραν να κρατάνε γερά ένα χέρι. Να το κρατούν και να μην το αφήνουν εύκολα, να μην το εγκαταλείπουν, να γίνονται κλαριά πλατάνου, να δένονται και να σκαλώνουν, να το περικυκλώνουν, να ανδρώνονται γύρω του.

Πλάτανοι εκείνοι, γεροί μέσα στο εύθραυστο περίβλημα τους, με ρίζες βαθιές που έφταναν σε μυστικά κοιτάσματα ανόθευτου νερού που γέμιζε, που πότιζε τις φλέβες τους.

Mύρο

Στύψαμε τις ψυχές μας και βγάλαμε έναν κουβά με δηλητήριο και μια σταγόνα αγάπη... Κλείσε τα μάτια..., ακόμη μυρίζει μύρο...

Γ. Κ

Μια μικρή μνεία στην ημέρα ποίησης.

Παράθυρα... άρθρο μου στο Writers Gang

WRITERS GANG - ΠΑΡΑΘΥΡΑ (εδώ)

Πόσες κι πόσες φορές δεν νιώθουμε πως η  ζωή  μας μοιάζει σκοτεινή και πνιγηρή σαν ένα δωμάτιο δίχως παράθυρο;

Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, δίχως φρεσκάδα και φως, δίχως ανάσα… Και ίσως, λέω ίσως, κάποιες φορές να φταίμε εμείς γι αυτό…

Ίσως να  μάθαμε να θεωρούμε δεδομένα τα… «παράθυρα» και να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία.

Μπαίνουμε σε ένα καινούριο σπίτι, σε μια σχέση, σε μια συνεργασία, σε μια πορεία και προσέχουμε τα πρόσκαιρα… προσέχουμε τα αντικείμενα, τα δήθεν, τις πολυτέλειες, τα τετριμμένα και τις φιοριτούρες  παρόλο που το μόνο που θα έπρεπε να προσέξουμε πρώτο  είναι… τα παράθυρα τους…

Αντικρίζουν άραγε γη, ή ουρανό; Αν σταθείς δίπλα στο περβάζι τους θα φτάνει μακριά , θα απλώνεται το βλέμμα σου; Θα μπορείς να δεις την κορφή ενός βουνού που γαργαλάει την κοιλιά του ουρανού και τη θάλασσα να ράβει γραμμές πάνω  στον ορίζοντα; Θα μπορείς να απολαύσεις πολύχρωμες ακτίνες του ήλιου να γλιστρούν σε αιώνια μάρμαρα, σε μικρούς δρόμους παλιών συνοικιών, να φτιάχνουν φωτοστέφανα επάνω σε κεφάλια μικρών παιδιών που παίζουν κουτσό, να αγκαλιάζουν ξεθωριασμένες σκεπές που φυλάνε πολύτιμες ζωές, να χαϊδεύουν βουκαμβίλιες και γαρίφαλα σε αυλές και σε μπαλκόνια, να αγγίζουν τα πεζοδρόμια παρέα με τις γιαγιάδες που μιλούν για περασμένα;

 Θα αντικρίζεις άραγε μέσα από αυτά χαμόγελα και μάτια καθαρά;

Και η μεγάλη προϋπόθεση;  Να σε χορταίνουν φώς! Άπλετο φως… Είτε του ήλιου, είτε των αστεριών, είτε αυτό που ξέρουν να εκπέμπουν οι καρδιές όταν αγκαλιάζουν με ειλικρίνεια.

Κι από τα παράθυρα αυτά,  θα πρέπει να μπαίνει στο σπίτι, στη σχέση και μέσα σου, ο ήχος από το μπουμπούκι που σκάει επάνω στο κλαρί την άνοιξη. Το μεθυστικό άρωμα του ρετσινιού των πεύκων το καλοκαίρι, μια νότα από  τραγούδι μεθυσμένου γείτονα, καλημέρες που ανταλλάχθηκαν και ξέφυγαν προς όλες τις κατευθύνσεις, να μπαίνει η βοή της ζωής και να γεμίζει σώμα και αίμα και μυαλό.  Να εισβάλει η ψυχρή ανάσα του χειμώνα, να σου αγγίζει το πρόσωπο, να σου αναζωογονεί τις αισθήσεις, να σου θυμίζει πως πρέπει να φυλάγεσαι, πως πρέπει να προσέχεις, πως πρέπει να αγαπάς ακόμη κι αυτόν κι ας είναι βαρύς  και αγκαθωτός. Θα πρέπει να μπαίνει όλη η γλύκα των εποχών, των στιγμών, των ηλικιών και των ανθρώπων και ταυτόχρονα να σε φυλάνε από την ασχήμια, την κακομοιριά, την κακία, το χιόνι και τις παγερές καρδιές.

Θα πρέπει από αυτά τα παράθυρα να φτάνει σε εσένα η ορμή όλου του κόσμου, οι σφυγμοί του, η γεύση του, η ελπίδα του.

Γι αυτό αγάπησε τα και δίνε σημασία μόνο σε αυτά…  εφόσον ανοίγοντας τα φύλλα τους θα έχεις την δυνατότητα να πας ψηλότερα… γιατί σου παρέχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις… τα φτερά σου!

Καλά Χριστούγεννα

Σαν τί μοιάζουν τα Χριστούγεννα;
Σαν ένα κομμάτι σοκολάτας γάλακτος στο στόμα μικρού παιδιού.
Σαν το γυμνό νεογνό λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά τη γέννηση επάνω στο κουρασμένο στήθος της μητέρας.
Σαν το γλυκό χνώτο του αγαπημένου πριν από ένα ποθητό φιλί.
Σαν το ζεστό κράτημα ηλικιωμένου ζευγαριού που περπατά αργά πιασμένο χέρι-χέρι στο δρόμο.
Σαν ένα χαμόγελο κρυφό από περηφάνια ή ανακούφιση.
Σαν τον ήχο από τις λέξεις ευαγγελίου σε ερημική εκκλησιά.
Σαν ουρανό ξάστερης νύχτας το χειμώνα.
Σαν μελωδία εξωτική στην πιο βαθιά σιγή.
Σαν Φως....
Το φως της αυγής.
Το φως του κεριού μιας προσευχής.
Το φως στο πρόσωπο ενός απελπισμένου ανθρώπου που αντικρίζει και πάλι την ελπίδα.
Το φως που φωτίζει η αγάπη σε δυο μάτια.
Το φως που βγάζουν οι αγκαλιές, οι προσφορές, οι συγνώμες και οι ευγνωμοσύνες, το φως το δικό σου, το δικό μου, του διπλανού και του άλλου, το φως της φύσης, της ζωής, του κόσμου ολάκερου...
Το φως ενός Θεού...
Ενός Θεού, που επέλεξε τις πιο σκοτεινές μέρες του χρόνου για να γεννηθεί και να το κουβαλήσει δώρο ακριβό. Ένα δώρο για να μην χάνουμε ποτέ μας τη ελπίδα.

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου φίλοι!
Υγεία, Ευτυχία, Καλοτυχία, Αγάπη, Χαρά!

Να κοιτάς στα μάτια_ Άρθρο μου στο Writers Gang

Το άρθρο μου "Να κοιτάς στα μάτια" στο διαδικτυακό περιοδικό για την τέχνη και την λογοτεχνία Writers gang και τη στήλη Pull your trigger

http://writersgang.com/…/%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%C…/

Ξέρετε τι είναι τα μάτια; Δυο μυστηριώδεις λαβύρινθοι που γίνονται μονοπάτια κι οδηγούν παράνομα στο άβατο της ψυχής. Κι εμείς ξεχάσαμε να κοιτάμε στα μάτια και έτσι πάψαμε να αντικρίζουμε θαύματα…

Σαββάτο βράδυ,  σε ένα μικρό κουτούκι κάπου στο Λιτόχωρο, στα πλευρά του Ολύμπου, βρέθηκα να ακούω μουσική από παλιούς ρεμπέτες και να ευλογώ τον ουρανίσκο μου με ρευστή ρούμπινη πανδαισία, δώρο του θεού Διόνυσου που αναποδογυρίζει καπριτσιόζικα μυαλό και αισθήσεις φτιάχνοντας μικρά λούνα παρκ από διαθέσεις και προθέσεις, όλα όσα μπορούν να οδηγήσουν σε επανάσταση ή ακόμη και σε δράματα.

Αριστερά μου μια παρέα τεσσάρων παιδιών από τη Γερμανία. Δυο ζευγάρια που κάθονταν αντικριστά.

Τα μάτια τους λαμπύριζαν από τη συζήτηση και ίσως λιγάκι επηρεασμένα από το θολωμένο, λευκό ούζο που δάκρυζε δροσίζοντας τα μικρά διάφανα ποτήρια στην τάβλα. Τα χαμόγελα στα νεανικά τους πρόσωπα πλατιά και η διάθεση τους με μια γλυκιά υποταγή στον έρωτα, τη μουσική  και το αλκοόλ. Ο ένας νεαρός, ξανθούλης και γοητευτικός, συχνά πυκνά έσκυβε και ψιθύριζε στο αυτί της μελαχρινής κοπέλας σιμά του. Πλούσια σε καμπύλες, ακομπλεξάριστη,  σγουρομάλλα και άβαφη, εκείνη αποδεχόταν την εγγύτητα του, γελούσε δυνατά και ανταπέδιδε, ακολουθώντας ασυνείδητα με τη σειρά της τον αρχαίο χορό της πρόκλησης και της πρόσκλησης του θηλυκού προς το αρσενικό  Το ζευγάρι απέναντι τους, έπινε και λικνιζόταν στις καρέκλες του μαγεμένο με τις μαγευτικές μελωδίες από μπουζούκι και μπαγλαμαδάκι, νταλγκά και αποθυμιά.

Το βλέμμα κύλισε παραδίπλα. Μια παρέα από ντόπια νεαρά παιδιά. συναθροίζονταν με την αιτιολογία της ονομαστικής εορτής κάποιου εκ των παραβρισκόμενων. Όμορφα, φρέσκα, με την ευλογία της νιότης αποτυπωμένης στα φωτεινά τους μάτια μα ντυμένα τα περισσότερα στην απόχρωση του μαύρου σαν να φοβόντουσαν να ανοιχτούν, να αγκαλιάσουν τη ζωή, να κυλιστούν και να χαθούν στο χρώμα, να αποδεχτούν και να λάμψουν στο φως. Τα παρατήρησα με προσοχή νιώθοντας μέσα μου να σφίγγομαι από τρόμο και κάνοντας αναπόφευκτα συγκρίσεις…. Πού ήταν τα τραγούδια; Τα γέλια; Η τρανταχτή συζήτηση; Το παιχνίδι με τους φίλους, με το φλέρτ, με την στιγμή;

Στην πλειονότητα τους, κάθονταν σχεδόν αμίλητα γύρω από το τραπέζι, στραμμένα τα περισσότερα στις φωτισμένες οθόνες των κινητών τους, στους μικρούς διαβόλους της απομόνωσης που καταραμένα ήρθαν για να κλέψουνε ζωές. Η εικόνα των παιδιών ήταν παγωμένη, όλα με την ίδια σχεδόν έκφραση σαν σκιερός, εφιαλτικός πίνακας, ζοφερά αποτραβηγμένα από τους οικείους γύρω τους, από τη μυρωδιά του φρέσκου ψαριού στα πιάτα, του γλυκού κρασιού στα ποτήρια, από τις στιγμές, τις εικόνες, τις κουβέντες, τα μάτια…

«Σήκωσε το κεφάλι σου!!!»…. μου ήρθε να φωνάξω σε έναν από τους νεαρούς που είχαν αυτά τα καινούρια μοντέρνα κουρέματα.

Τι να το κάνω το στυλιζάρισμα; τα τσόκερ στον τρυφερό λαιμό των κοριτσιών, το στημένο κάθισμα, τα καλοδιατηρημένα από τη δίαιτα σώματα, τα αμπιγιέ ρούχα και το βαρύ μακιγιάζ που παλεύει να κρύψει τη γλυκιά τους νιότη;

Δεν είναι αυτά ζωή, με ακούς;

Δεν είναι αυτά βίωμα, ευτυχία! Δεν είναι αυτά έλληνας… Δε θα μας μάθουν οι ξένοι αυτό που πρέπει να κατέχουμε καλύτερα από τον καθένα, δεν θα αφήσουμε το ψέμα να κατακυριεύσει την αλήθεια.

Σήκωσε τα μάτια! Με ακούς;

Κοίτα! Κοίτα πώς είναι να ερωτεύεσαι, πώς τρυφερά αγγίζεις με δυο μάτια ουρανούς,  δυο ζεστές, αγαπησιάρικες κουβέντες κι ένα γοητευτικό, αλήτικο χαμόγελο στα χείλη.

Κοίτα πώς είναι να ζεις, με δράματα, οράματα, όνειρα και πάλη. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να χτυπιέσαι στα βράχια του έρωτα, να σπας τα μούτρα σου στην καθημερινότητα, να αιμορραγείς από τις δυσκολίες της ζωής, ξέπνοος να ξαποσταίνεις για να σηκωθείς και να ξαναριχτείς με πείσμα στη μάχη, να την κόψεις τη ζωή με το σπαθί σου, να σκύψεις και να βαπτιστείς στο δικό της αίμα, να σηκώσεις το λάβαρο της νίκης στα δυο σου χέρια, να ορθωθείς στα αναχώματα, τους λόφους ή τα βουνά που κατέκτησες… να ζήσεις!

Σήκωσε τα μάτια, με ακούς!

Κοίτα, γύρω σου ρέει ο κόσμος, ποτάμι που περνά ο χρόνος, αφρίζει, αγριεύει, ορθώνεται και εσύ πρέπει να ρίξεις το καράβι σου στα κύματα του και να ανοιχτείς για τις θάλασσες που σου τάζει. Μην στέκεσαι στη στεριά, μη γίνεσαι θεατής, μην αφήνεις τα πόδια σου να γεμίσουν ρίζες. Γιατί ο χρόνος θα γίνει παλίρροια και θα ‘ρθει η μέρα που θα σε καλύψει και θα σε πνίξει και τότε, θα σκέφτεσαι πως δεν άνοιξες ποτέ πανιά για μαγικούς, επικίνδυνους κι ανεξερεύνητους ωκεανούς και πως μοιραία αφέθηκες στο τίποτε.

Σήκωσε τα μάτια! Κοίτα!

Βυθίσου σε εκείνα των συνανθρώπων σου, των ερώτων σου, της ζωής….

Στους δικούς της διαδρόμους, σου κρύβει παγίδες μα και δώρα, σου κερνά όλη την ουσία αυτού που είσαι.

Κυριακή ξημέρωμα και αναρωτιέμαι αν τούτος ο κόσμος καταλάβει πως οδεύει σε λάθος μονοπάτι και αποφασίσει να κάνει γρήγορα στροφή. Μου έχει μείνει μια γλυκόπικρη αίσθηση στο στόμα. Είμαστε εμείς και δεν είμαστε… Πότε αλλάξαμε και γιατί; Πώς γίναμε τόσο άκαμπτοι; Τόσο στυλιζαρισμένοι; Και συμφωνώ πως είναι πολύ όμορφο να βλέπεις  περιποιημένους, καλοβαλμένους και μοντέρνους ανθρώπους αλλά είναι ακόμη πιο όμορφο να αντικρίζεις γελαστούς, ανοιχτόκαρδους, επικοινωνιακούς και γνήσιους έλληνες.

Και το ξέρω καλά, πως εμείς όλα τα μπορούμε. Μπορούμε να συνδυάσουμε τις εποχές, την τεχνολογία με την παράδοση, το σαβουάρ βιβρ με την αυθεντικότητα μας. Άλλωστε το ένα δεν αναιρεί το άλλο και οι παλιοί το γνώριζαν καλά.

Καιρός να το θυμηθούμε πάλι κι εμείς!

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας Δεκέμβρης

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας Δεκέμβρης...

Έλουζε τα μαλλιά του με χιονόνερο και μετά τα στόλιζε με ένα αστέρι Xριστουγέννων.

Κρατούσε ένα μπαστούνι από θύελλες, στα ματόκλαδα του κρέμονταν κρυστάλλινοι πάγοι και η ανάσα του μύριζε βροχή και καμένο ξύλο.

Έμοιαζε άγριος και σκληρός μα κάτω από το στήθος του φώλιαζε και φτερούγιζε η καρδιά ενός μικρού παιδιού. Κρυφά, έστρωνε παχιά κλαριά στα μακριά του γένια για να κοιμούνται τα φτωχά πουλιά και μάζευε μυστικά ευχές για να τις ταχυδρομήσει στα άστρα.

Νανούριζε γλυκόπικρα ένα Νεογέννητο που ήρθε στο σκοτάδι κουβαλώντας φως, κρεμούσε μυριάδες καμπανάκια στις άκρες των μανικιών του, πολύχρωμες γιρλάντες στην μακριά, λευκή κοτσίδα του και φύλαγε μικρές σταγόνες ευσπλαχνίας στον παλιό του σάκο και ολόφρεσκα μπουκέτα συγχώρεσης και αγκαλιάς. Αυτός δεν ξέρει και δε θα μάθει ποτέ να αγκαλιάζει, εσύ όμως, τον αγαπάς, γιατί είναι ο πιο μεγάλος δάσκαλος...

Καλώς ήρθες Δεκέμβρη!
Καλό Μήνα και Καλά Τυχερά, φίλοι μου!