ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.... ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ

Σώμα από πηλό για την παραλία.... το νέο μου άρθρο στο Writers Gang

 Πατήστε εδώ για να βρεθείτε στο υπέροχο Writers Gang  http://writersgang.com/2017/06/17/%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%80%CF%85%CE%BB%CF%8C-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1/

                                    Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 

Κοιτάξου στον καθρέπτη. 

Καλά…

…Όχι , μην κοιτάζεις τη μικρή ή τη μεγάλη περιφέρεια  σου που συμβολίζει τη γονιμότητα σου και κουβαλάει το γενετικό υλικό όλων των προγόνων που έφτιαξαν αυτό που είσαι…

Μη συγκεντρωθείς στα ψωμάκια στους γοφούς και την κοιλίτσα σου που σημαίνουν  στιγμές απόλαυσης μιας αφθονίας που σου χάρισε απλόχερα η τύχη σε σχέση με άλλους, με λιγότερο τυχερούς…

Μην κοιτάζεις τις ραγάδες από μια εγκυμοσύνη που σε ευλόγησε να γίνεις δοχείο και να προσφέρεις στην ανθρωπότητα το ίδιο το μέλλον της…

Αυτές είναι παράσημα και να είσαι περήφανη που τα έχεις…

Μην κοιτάξεις την κυτταρίτιδα σου που είναι θεμέλιο από τη φύση στις ορμόνες σου ώστε να μπορείς να κυοφορήσεις…

Μην κοιτάξεις το μέγεθος του στήθους σου, μικρό ή μεγάλο ή ακόμη και καθόλου, βρίσκεται στο δικό σου στέρνο και συντροφεύει μέρα νύχτα τους χτύπους της πολύτιμης καρδιάς σου, αυτής της καρδιάς που είναι φτιαγμένη για να χωράει και να αγαπάει…

Όχι…

Μην κοιτάξεις τα μπράτσα σου , αν είναι χαλαρά ή σφιχτά… το μόνο που χρειάζονται είναι να έχουν τη γενναιοδωρία να αγκαλιάζουν, μάνα, πατέρα, αδέρφια, φίλους, αγαπημένο και παιδιά…

Μην κοιτάξεις τα μάγουλα και το πιγούνι σου, μικρά ή μεγάλα,  σημασία έχει το χαμόγελο που φυλάνε ανάμεσα, που πρέπει να είναι μεγάλο και ζεστό.

Μην κοιτάξεις τα μαλλιά σου ή τα καλοβγαλμένα φρύδια σου, ή ακόμη και αν έχεις πολλές ή λίγες τρύπες στο αυτί σου ή τατουάζ….

Κοίτα…

Τώρα κοίτα καλά τα μάτια σου και φτάσε ως την ψυχή σου.

Τα σώματα είναι σαν τα αρώματα, φθίνουν, εξατμίζονται, εξαφανίζονται… Είναι φτιαγμένα από πηλό και κάποια μέρα, μετά από πολλά χρόνια ραγίζουν και στο τέλος σπάνε.

Όμως τούτος ο πηλός κουβαλά το πιο πολύτιμο φορτίο… για αυτό και πρέπει να τον αγαπάς, να τον φροντίζεις, να τον αποδέχεσαι, να τον χαίρεσαι.

Κοίτα,

 άγγιξε,

 αγκάλιασε τον πηλό σου.

Βγες στην παραλία, στη βόλτα, μπρος στον κόσμο και να στέκεσαι με το κεφάλι ψηλά, με ένα  χαμόγελο τεράστιο και το στέρνο σου φουσκωμένο από συναισθήματα.

Η ζωή είναι ευλογία, η ψυχή είναι το κόσμημα και το σώμα σου είναι το δοχείο.

Παίξε, γέλασε, ζήσε ελεύθερα και μη νοιάζεσαι για τίποτε άλλο πέρα από τον να έχεις μια καλογυμνασμένη ψυχή, πανέμορφη και λαμπερή, καλοβαλμένη.

Εκείνη να βγάζεις στις παραλίες…

Η ILap σε νέες περιπέτειες!

Αν Το Μυαλό Μου Ήταν Άνθρωπος! (ft. Vaga) - iLap

Δεν ήξερα μέχρι πρότινος τι είναι Γιουτιούμπερ... Όμως ήξερα πως το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά... Το συγκεκριμένο 'μήλο' μάλιστα είναι ολόχρυσο και έχει σκοπό να μας τρελάνει!
Η μικρή μου Helen Lapatsi στο πρώτη της βίντεο στο κανάλι της στο Youtube! 
Στοιχηματίζω πως θα απολαύσετε το ... "Αν το μυαλό μου ήταν Άνθρωπος" και θα γελάσετε με την ψυχή σας!

Στο PULL YOUR TRIGGER το νέο μου άρθρο "Ανόθευτοι" στις APRIL 25, 2017

writersgang.com ΑΝΟΘΕΥΤΟΙ

Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 

Συνήθως τα άρθρα μιλούν για την αθώα παιδική ηλικία των περασμένων δεκαετιών, για τα παιχνίδια με πεντόβολα, με τα μήλα, το κρυφτό πίσω από κολώνες ΔΕΗ, πυλωτές και αυτοκίνητα, τα χαχανητά από το κρύο ανέκδοτο ενός φίλου, το τρέξιμο πίσω από τα άμοιρα αδέσποτα σκυλιά , την Πινακωτή… τι;;;; πόσο γλυκά ακουγόταν αυτό το «από το άλλο μου το αυτί!» Το τραγούδι «ήταν ένα μικρό καράβι» που ήταν ά ά αταξίδευτο… και δεν γνωρίζαμε ποτέ γιατί ήταν αταξίδευτο.

Τότε, ναι τότε μπαίναμε στα λεωφορεία για να πάμε εκδρομή και χανόμασταν στο μαγικό τρέξιμο των αγρών προς τα πίσω. Βιαστικοί εκείνοι, πότε φορτωμένοι με βαριά πράσινα κοσμήματα, πότε ντυμένοι με χρυσά φορέματα, παρέα με τα τραγούδια που έπαιζε το άχαρο γουόλκμαν μας, απορροφούσαν όλες τις σκέψεις, τα προβλήματα, τους νταλγκάδες και τους κρυφούς έρωτες και μας μάθαιναν πως αυτός ο κόσμος, ο μεγάλος, ο μικρός, έχει ένα τρόπο να προχωρά να φεύγει, να γλιστρά,- αργά ή γρήγορα δεν έχει σημασία-, πάντα όμως να προχωρά και μαζί του να προχωρούμε κι εμείς, σπαταλώντας σωστά τον μικρό μας χρόνο, σε αγκαλιές και σε αγγίγματα, σε λόγια και σε ψίθυρους, σε τραγούδια και χορούς, σε εμάς και σε άλλους ανθρώπους κι όχι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, κινητού ή άλλης ψεύτικης, αδιάφορης, ψυχρής συσκευής που καταναλώνει το μυαλό, μουδιάζει τις ψυχές μας, νεκρώνει τις αισθήσεις μας.

Όχι… εγώ θα μιλήσω σήμερα για τους ανόθευτους ανθρώπους που τριγυρνούσαν ακόμη εκείνον τον καιρό σε τούτον τον κόσμο. Εκείνους τους παλιούς, τους ξεθωριασμένους από πολέμους και πείνα, που κρατούσαν όμως μέσα στα μάτια τους την γεύση από την ψίχα ενός ζεστού, ολόφρεσκου ψωμιού, το φτερούγισμα από έναν αλήτη γλάρο και την γλύκα ενός κατακόκκινου γλειφιτζουριού έξω από μια εκκλησιά, σε γιορτή Αγίου!

Αυτοί οι άνθρωποι, ήξεραν να αγαπούν με διαφορετικό τρόπο.

Να σε σέρνουν στο σπίτι τους για καφέ ενώ περνούσες βιαστικός από το δρόμο, να μοιράζονται το λιγοστό ξεροκόμματο τους μαζί σου, να μη ζητούν ποτέ τίποτε από εσένα, να μην απαιτούν και να μην περιμένουν παρά να χαίρονται που υπάρχουν και υπάρχεις και μπορούν και γεύονται στιγμές και γέλια και βάσανα παρέα σου.

Αυτοί οι άνθρωποι, έκαναν προσεκτικά το σταυρό τους, γιατί ήξεραν πως ο σεβασμός για το Θεό, σημαίνει σεβασμός για τον εαυτό τους, για τον Άνθρωπο.

Αυτοί μιλούσαν τρέμοντας για την πατρίδα, γιατί είχαν βιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να την χάνεις, να σου ξεφεύγει από τα χέρια και να πηγαίνει σε ξένα.  Αυτοί γνώριζαν καλά πως η ελευθερία είναι πάνω από όλα. Και ελευθερία για εκείνους δε σήμαινε απλώς να μπορούν να μιλήσουν, να κινηθούν, να πιστέψουν ελεύθερα αλλά να ζουν δίχως πάθη, ελεύθεροι από τους ίδιους, τους θνητούς εαυτούς τους.

Στα μικρά τους παραμύθια, φιλούσαν πάντα μεγάλες δόσεις αλήθειας που πότε γλύκαινε και πότε πονούσε τις καρδιές όσων τα άκουγαν. Τα στρώματα τους δεν ήταν φτιαγμένα από πούπουλα και μετάξια, αλλά ήταν ζεστά γιατί φιλοξενούσαν την αγάπη τους που συνήθως κρατούσε μια ολόκληρη ζωή. Το μυστικό τους ήταν πως ήξεραν να κρατάνε γερά ένα χέρι. Να το κρατούν και να μην το αφήνουν εύκολα, να μην το εγκαταλείπουν, να γίνονται κλαριά πλατάνου, να δένονται και να σκαλώνουν, να το περικυκλώνουν, να ανδρώνονται γύρω του.

Πλάτανοι εκείνοι, γεροί μέσα στο εύθραυστο περίβλημα τους, με ρίζες βαθιές που έφταναν σε μυστικά κοιτάσματα ανόθευτου νερού που γέμιζε, που πότιζε τις φλέβες τους.

Mύρο

Στύψαμε τις ψυχές μας και βγάλαμε έναν κουβά με δηλητήριο και μια σταγόνα αγάπη... Κλείσε τα μάτια..., ακόμη μυρίζει μύρο...

Γ. Κ

Μια μικρή μνεία στην ημέρα ποίησης.

Παράθυρα... άρθρο μου στο Writers Gang

WRITERS GANG - ΠΑΡΑΘΥΡΑ (εδώ)

Πόσες κι πόσες φορές δεν νιώθουμε πως η  ζωή  μας μοιάζει σκοτεινή και πνιγηρή σαν ένα δωμάτιο δίχως παράθυρο;

Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, δίχως φρεσκάδα και φως, δίχως ανάσα… Και ίσως, λέω ίσως, κάποιες φορές να φταίμε εμείς γι αυτό…

Ίσως να  μάθαμε να θεωρούμε δεδομένα τα… «παράθυρα» και να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία.

Μπαίνουμε σε ένα καινούριο σπίτι, σε μια σχέση, σε μια συνεργασία, σε μια πορεία και προσέχουμε τα πρόσκαιρα… προσέχουμε τα αντικείμενα, τα δήθεν, τις πολυτέλειες, τα τετριμμένα και τις φιοριτούρες  παρόλο που το μόνο που θα έπρεπε να προσέξουμε πρώτο  είναι… τα παράθυρα τους…

Αντικρίζουν άραγε γη, ή ουρανό; Αν σταθείς δίπλα στο περβάζι τους θα φτάνει μακριά , θα απλώνεται το βλέμμα σου; Θα μπορείς να δεις την κορφή ενός βουνού που γαργαλάει την κοιλιά του ουρανού και τη θάλασσα να ράβει γραμμές πάνω  στον ορίζοντα; Θα μπορείς να απολαύσεις πολύχρωμες ακτίνες του ήλιου να γλιστρούν σε αιώνια μάρμαρα, σε μικρούς δρόμους παλιών συνοικιών, να φτιάχνουν φωτοστέφανα επάνω σε κεφάλια μικρών παιδιών που παίζουν κουτσό, να αγκαλιάζουν ξεθωριασμένες σκεπές που φυλάνε πολύτιμες ζωές, να χαϊδεύουν βουκαμβίλιες και γαρίφαλα σε αυλές και σε μπαλκόνια, να αγγίζουν τα πεζοδρόμια παρέα με τις γιαγιάδες που μιλούν για περασμένα;

 Θα αντικρίζεις άραγε μέσα από αυτά χαμόγελα και μάτια καθαρά;

Και η μεγάλη προϋπόθεση;  Να σε χορταίνουν φώς! Άπλετο φως… Είτε του ήλιου, είτε των αστεριών, είτε αυτό που ξέρουν να εκπέμπουν οι καρδιές όταν αγκαλιάζουν με ειλικρίνεια.

Κι από τα παράθυρα αυτά,  θα πρέπει να μπαίνει στο σπίτι, στη σχέση και μέσα σου, ο ήχος από το μπουμπούκι που σκάει επάνω στο κλαρί την άνοιξη. Το μεθυστικό άρωμα του ρετσινιού των πεύκων το καλοκαίρι, μια νότα από  τραγούδι μεθυσμένου γείτονα, καλημέρες που ανταλλάχθηκαν και ξέφυγαν προς όλες τις κατευθύνσεις, να μπαίνει η βοή της ζωής και να γεμίζει σώμα και αίμα και μυαλό.  Να εισβάλει η ψυχρή ανάσα του χειμώνα, να σου αγγίζει το πρόσωπο, να σου αναζωογονεί τις αισθήσεις, να σου θυμίζει πως πρέπει να φυλάγεσαι, πως πρέπει να προσέχεις, πως πρέπει να αγαπάς ακόμη κι αυτόν κι ας είναι βαρύς  και αγκαθωτός. Θα πρέπει να μπαίνει όλη η γλύκα των εποχών, των στιγμών, των ηλικιών και των ανθρώπων και ταυτόχρονα να σε φυλάνε από την ασχήμια, την κακομοιριά, την κακία, το χιόνι και τις παγερές καρδιές.

Θα πρέπει από αυτά τα παράθυρα να φτάνει σε εσένα η ορμή όλου του κόσμου, οι σφυγμοί του, η γεύση του, η ελπίδα του.

Γι αυτό αγάπησε τα και δίνε σημασία μόνο σε αυτά…  εφόσον ανοίγοντας τα φύλλα τους θα έχεις την δυνατότητα να πας ψηλότερα… γιατί σου παρέχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις… τα φτερά σου!