Χρώμα και απουσία

Πορφύρα από σχοινί που δάγκωσε το δέρμα καθώς τραβούσε τα δεσμά της.
Λευκό από αφρό καθώς πνιγόταν στα κύματα του γέλιου του.
Γαλάζιο, έβαψε τη γη με ουρανό το άγγιγμα.
Χρυσό το μικρό χτύπημα του ρολογιού στις στιγμές.
Καφέ, μικρό πλοιάριο που την ταξιδεύει σε ταραγμένη θάλασσα.
Μωβ άναρχες λαχτάρες.
Πράσινες ξεθωριασμένες σκέψεις.
Γκρι λογική.
........Μαύρο.
Μαύρο σαν τον πάτο του ωκεανού, σαν τα μύρια μυστικά τα ανείπωτα, σαν τη άναστρη νύχτα, σαν τις κόρες των ματιών που φέγγουν ίσα στις ψυχές.
Μαύρο σαν του πόθου το σκοτάδι.
Σαν την απελπισία.
Σαν την παράδοση.
Σαν το μολύβι που βάφει τα βλέφαρα της για να καλυφθεί, να μεταμορφωθεί, να γητεύσει.
Το φως δεν είναι πια εδώ...